Δεκανέας πολυβολητής Κύπρος Γ. Ιωάννου

Του Λάζαρου Μαύρου 6/7/2011

Ε Π Ε Ι Δ Η η «ανωτέρα διοίκησις ούτε σακκούλες για το πρόχωμα δεν τους επρομήθευσε», ο 20χρονος δεκανέας Κύπρος Γ. Ιωάννου του 3ου λόχου του 211Τ.Π. «ανέλαβε μόνος να βρει τα χρειαζούμενα υλικά. Επήγαινε στο σπίτι του και εζητούσε απ' τον πατέρα του να τον βοηθήσει να μεταφέρουν τσιμέντο, σίδερα και ξύλα.

Με τη βοήθεια συναδέλφων του κατάφερε να κάμη ένα γερό πολυβολείο», στο Χοιροστάσιο, έξω απ' τον Τράχωνα. Με διμοιρίτη τον Ανδρέα Παναγή. Τρεις μέρες πολεμούσαν -Σάββατο, Κυριακή και Δευτέρα 20-22 Ιουλίου 1974- τον Αττίλα. «Το πολυβολείο του Κύπρου έκαμνε θαύματα. Τα εύστοχα πυρά του έκαμναν θραύσιν στον εχθρό. Την 2η μέρα ο λοχαγός Λόττας επληγώθη βαρειά. Ομορφίτα, Τράχωνας και Νεάπολις εκκενώθηκαν. Μόνο η διμοιρία του Παναγή, οχυρωμένη στο Χοιροστάσιο, ανθίστατο ακόμη». Αποφασίζεται υποχώρηση.

Ο Κύπρος σπεύδει εθελοντικά να καλύψει με το πολυβόλο τούς συμπολεμιστές του για ν' απαγκιστρωθεί τελευταίος. Τα πυρά του δεν αφήνουν τους Τούρκους να ξεμυτίσουν. Μέχρι τις 6 το απόγευμα. Τον βλέπουν να ορμά απ' το πολυβολείο «και πότε πηδώντας, πότε έρποντας να κατευθύνεται προς τες γραμμές μας. Έξαφνα, αντί να συνεχίσει κατ' ευθείαν στρίβει δεξιά, 50 μέτρα. Σκύβει να φορτωθεί έναν βαριά τραυματισμένο συμπολεμιστή. Οι σφαίρες των Τούρκων έπεφταν βροχή». «Τον είδα να σκύβει για να φορτωθεί τον πληγωμένον συνάδελφόν μας.

Του εφώναξα να τον αφήσει εκεί γιατί ήταν στα τελευταία του και άδικα θα διακινδύνευε και ο ίδιος. Δεν μ' άκουσε. Συνέχισε να προσπαθεί να τον φορτωθεί. Έξαφνα είδα τον Κύπρον να γονατίζει και να πέφτει κάτω, γιατί σίγουρα έφαγε μιαν ριπή» (Μαρτυρίες Α. Παναγή και Έφεδρου Αποστόλη).

Τ Ο Υ ΚΥΠΡΟΥ ο πατέρας, ο κυρ-Γιώργος, πέθανε το 1989. Η μάνα Λουκία το 2006. Στ' αρχεία των κρατικών υπηρεσιών, ένα δικό του χειρόγραφο. Με τις δικές του υπογραμμίσεις. Λείπουν μόνο τα πολυτονικά κι οι υπογεγραμμένες του:

«Αρ. Φακ. Ε.Χ. 2/76 (57). Εν Λευκωσία τη 29η Ιουν. 1976. Έντιμον Κον Μ. Κωνσταντινίδην, Πρόεδρον Επιτρ. Χορηγημάτων. Έντιμε Κε. Ευχαριστών υμάς δι' επιστολήν σας 21ης τρέχ. λαμβάνω την τιμήν να σας αναφέρω ότι, αληθώς ο υιός μου Κύπρος Γ. Ιωάννου, δυστυχώς ελλείπει από της 22ας Ιουλίου 1974, ενώ υπηρέτη εις τον 3ον Λόχον, υπό τον Λοχ. Χαρ. Λότταν.

Η εξαφάνησίς του μάς θλίβει βαθύτατα και ζώμεν μόνον με την ελπίδα της επιστροφής του, ουδέποτε δε εγώ και η σύζυγός μου θα στέρξωμεν να προσπορησθώμεν όφελος εκ της δυστυχίας του παιδιού μας. Εν αντιθέσει δηλώνομεν κατηγορηματικώς, ότι εάν η Κυβέρνησις μας το ζητήση, είμεθα έτοιμοι να συνδράμωμεν όχι μόνον υλικώς, αλλά και με την ζωήν μας ακόμη, διά την επιστροφήν όλων των αγνοουμένων, οποτεδήποτε καταστεί τούτον αναγκαίον.

Εάν δε τούτο καταστή αδύνατον ένεκα λόγων υπεράνω των δυνάμεών μας, μία ας είναι η παρηγοριά μας: ότι ο υιός μας έπεσεν ενδόξως αξιοποιών εις το ακέραιον το αρχαίον ρητόν "Ή ταν, ή επί τας", και η Πατρίς ας του δώση την προσήκουσαν τιμήν. Μεθ' υπολήψεως, Γεώργιος Κ. Ιωάννου, Αγαπήνορος 7, Λ/σία»...