Πέμπτη 27 Ιανουαρίου 2011

Γεώργιος Θεοδώρου Γρίβας «Διγενής» 1897-1974


Γεώργιος Γρίβας – «Διγενής»
(1897-1974)

Ο Γεώργιος Γρίβας «Διγενής» αποτελεί μια από τις σημαντικότερες προσωπικότητες που ανέδειξε η νεότερη κυπριακή ιστορία, με σημαντική προσφορά και στην ευρύτερη ελληνική ιστορία. Έλαβε μέρος και διακρίθηκε σε όλους τους εθνικούς αγώνες του Έθνους, από τη Μικρασιατική Εκστρατεία (1919-1922), στο Έπος της Πίνδου (1940-1941) στην Εθνική Αντίσταση κατά της γερμανικής κατοχής (1941-1944) και στην απόκρουση της κομουνιστικής προσπάθειας για μετατροπή της Ελλάδας σε Λαϊκή Δημοκρατία (1944). Η κορυφαία, όμως, εθνική συνεισφορά του ήταν η οργάνωση και η διεξαγωγή του ενωτικό-απελευθερωτικού Αγώνα της ΕΟΚΑ (1955-1959), που οδήγησε, τελικά, στην ανεξαρτησία της Κύπρου
Ο Γεώργιος Γρίβας γεννήθηκε στις 5 Ιουλίου του 1897,τέταρτο παιδί του Θεοδώρου Γρίβα, στην Λευκωσία, ωστόσο μεγάλωσε στο οικογενειακό του σπίτι στο Τρίκωμο. Αφού αποφοίτησε από το δημοτικό σχολείο του χωριού του εγγράφηκε στον Πανκύπριο Γυμνάσιο(1909-1915). Το 1916 εγκατέλειψε την Κύπρο για να εγγραφεί στον Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων(1916-1919). Το όνειρο μιας ζωής γίνονταν πραγματικότητα καθώς ο Γρίβας από μικρός είχε διδαχθεί την αγάπη για την Ελλάδα. Και τις 3 χρονιές ανακηρύχθηκε αρχηγός της τάξης του και διακρίθηκε για την γενναιότητα, την εξυπνάδα, την πειθαρχία και την φυσική του κατάσταση.
 Με το που ξεκίνησε η Μικρασιατική Εκστρατεία αμέσως στάλθηκε στο Μέτωπο. Η 10η Μεραρχία, στην οποία ο Γρίβας υπηρετούσε προέλασε από την Σμύρνη στον Πάνορμο και έφτασε 70 χλμ από την Άγκυρα. Κατά τη διάρκεια της Μικρασιατικής εκστρατείας ο Γρίβας τραυματίστηκε πολλές φορές και παρασημοφορήθηκε για το θάρρος που επέδειξε. Το 1923 προάχθηκε σε υπολοχαγό, το 1925 σε λοχαγό, το 1935 σε ταγματάρχη και το 1941 σε αντισυνταγματάρχη. Στο μεταξύ τελειοποίησε τις στρατιωτικές του σπουδές με φοίτηση στη Σχολή Εφαρμογής Πεζικού των Βερσαλλιών, στη Σχολή Βολής Chalai-SurMarne και στις Ανώτερες Σχολές Πολέμου της Ελλάδας και της Γαλλίας. Κατά το δεύτερο Παγκόσμιο πόλεμο υπηρέτησε στις τάξεις του ελληνικού στρατού στην Αλβανία, αρχικά στο γραφείο επιχειρήσεων του Γενικού Στρατηγείου και κατόπιν (1940-41) ως επιτελάρχης της 2ας μεραρχίας πεζικού. Απετέλεσε την ψυχή της Μεραρχίας στις ηρωικές μάχες της εναντίον των Ιταλών. Μετά τη γερμανική προέλαση και την ήττα της Ελλάδας, ο Γρίβας ίδρυσε τη μυστική αντιστασιακή οργάνωση "Χ", η οποία στην διάρκεια της κατοχής επιδόθηκε σε συλλογή πληροφοριών, κατασκοπία, αναγραφή συνθημάτων και φυγάδευση Ελλήνων προς την Μέση Ανατολή. Μετά την κατοχή ο Γρίβας κατεύθυνε την οργάνωσή του σε αντικομουνιστικό αγώνα, για να αποκρουστεί η κομουνιστική προσπάθεια για μετατροπή της Ελλάδας σε Λαϊκή Δημοκρατία (1944).
Ο Γεώργιος Γρίβας μετέχει σε μυστική οργάνωση με πρωτεργάτες τον Αρχιεπίσκοπο Κύπρου Μακάριο Γ, και μερικούς άλλους, όπου 1951 επισκέπτεται την Κύπρο και μελετά επί τόπου την όλη κατάσταση. Στις 7 Μαρτίου 1953, στην Αθήνα, μαζί με άλλα στελέχη της μυστικής οργάνωσης, δίνει τον όρκο για αγώνα απελευθέρωσης της Κύπρου. Στις 10 Νοεμβρίου 1954, το ιστιοφόρο «Σειρήν», φτάνει στην Κύπρο και μεταφέρει το Γεώργιο Γρίβα μαζί με τον πρώτο οπλισμό. Ο Γρίβας έδωσε στη μυστική οργάνωση την ονομασία Ε.Ο.Κ.Α. Ο ίδιος υιοθέτησε για τον εαυτό του το ψευδώνυμο Διγενής και με αυτό υπόγραψε την πρώτη επαναστατική του προκήρυξη που κυκλοφόρησε την 1η Απρίλη του 1955. Αρχικά ο Γρίβας κατεύθυνε τον αγώνα από αρχηγείο τα οποίο εγκατέστησε σε σπίτι στη Λευκωσία, όμως πολύ συχνά, για λόγους ασφάλειας, μετακινούνταν και διέμενε σε διαφορετικά σπίτια. Γρήγορα όμως μετακινήθηκε στα βουνά του Τροόδους, όπου είχε κρησφύγετα σε διαφορετικές τοποθεσίες. Είχε πάντα κοντά του ένα προσεκτικά διαλεγμένο και έμπιστο επιτελείο, που αποδείχτηκε ικανότατο σε πολλές περιπτώσεις κατά τις οποίες είτε δόθηκαν μάχες (όπως στα Σπήλια όπου ο Γρίβας και οι άνδρες του κινδύνευσαν άμεσα), είτε παρουσιάστηκε ανάγκη γρήγορης διαφυγής μέσα από τον κλοιό Άγγλων στρατιωτών.Ο αρχηγός της ΕΟΚΑ έκανε τον κατά τ΄ άλλα ανίκητο στρατάρχη Χάρτιγκ, να γράψει για τον Γρίβα: «Είναι εξαιρετικός οργανωτής και ειδικός αρχηγός ανταρτών… Εφόσον ο Γρίβας βρίσκεται στην Κύπρο, η ΕΟΚΑ θα διατηρήσει τη δύναμή της». 
Ο Γρίβας μετά την επιβολή των συμφωνιών Ζυρίχης-Λονδίνου, αναγκάζεται να φύγει από την Κύπρο. Στις 17 Μαρτίου 1959 φτάνει στην Αθήνα όπου τον περιμένει πλήθος επισήμων και λαού. Ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Θεόκλητος στεφανώνει τον Διγενή με χρυσό στεφάνι. Την επομένη η Βουλή των Ελλήνων τιμά τον Γρίβα. «Κηρύσσει τον ένδοξον και ηρωικόν αξιωματικόν του Ελληνικού στρατού, Γεώργιον Γρίβα (Διγενή), ΑΞΙΟΝ ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΔΟΣ ». Επίσης του απονεμήθηκε ο βαθμός του στρατηγού εν αποστρατεία. Τον Ιούνιο του 1964, μετά τις δικοινοτικές διαταραχές στο νησί, η κυβέρνηση Παπανδρέου τον ξαναστέλνει επικεφαλή 5.000 στρατιωτών αναλαμβάνοντας την αρχηγία των ελληνικών στρατιωτικών δυνάμεων και στη συνέχεια δημιουργεί και ηγείται της Εθνικής Φρουράς με τη διστακτική συναίνεση του Μακάριου. Το Νοέμβριο του 1967 το στρατιωτικό καθεστώς τον Αθηνών (Χούντα-21 Απριλίου 1967), και η κυπριακή Κυβέρνηση αναγκάζουν τον Γρίβα να κτυπήσει τουρκικές θέσεις στις περιοχές Άγιος Θεόδωρος και Κοφίνου. Η τουρκία αντιδρά με τελεσίγραφο, και αξιώνει από τις κυβερνήσεις Αθηνών και Λευκωσίας, να αποσύρουν από το νησί την Ελληνική μεραρχία, και να απομακρυνθεί ο Διγενής. Με την αποχώρηση της Μεραρχίας και του Γρίβα από το νησί η Κύπρος απογυμνώνεται αμυντικά και διευκολύνεται η επίτευξη των τουρκικών επεκτατικών σχεδίων σε βάρος της Κύπρου. Έτσι ο Διγενής αναγκάζετε να εγκαταλείψει ξανά την Κύπρο, και ουσιαστικά τίθεται από το Στρατιωτικό Καθεστώς υπό παρακολούθηση και περιορισμό στο σπίτι του στο Χαλάνδρι.
Το καλοκαίρι του 1971, όταν οι σχέσεις του Μακαρίου με το καθεστώς της 21ης Απριλίου είχαν ενταθεί, ο Διγενής έφθασε μυστικά στην Κύπρο, διαφεύγοντας από την επιτήρηση της Χούντας και ίδρυσε την οργάνωση Ε.Ο.Κ.Α. Β' με στόχο την συνέχιση του αγώνα για ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα. Στις 25 Μαρτίου 1972 συναντήθηκε με τον Αρχιεπίσκοπο Μακάριο όπου σε πνεύμα κατανόησης συμφωνήθηκαν κάποια πράγματα. Δυστυχώς, όμως, δεν προχώρησε η υλοποίηση των συμφωνηθέντων και τα γεγονότα οδήγησαν σε μια μετωπική σύγκρουση των δύο ιστορικών ηγετών. Η Κύπρος μπαίνει στη δίνη μιας εμφύλιας διαμάχης με πράξεις βίας και αντιβίας, με ανατινάξεις Αστυνομικών Σταθμών και αυτοκινήτων.
Μέσα σε αυτό το κλίμα ο Διγενής εξαντλημένος και ταλαιπωρημένος απεβίωσε από καρδιακή προσβολή στο κρησφύγετο του στη Λεμεσό στις 27 Ιανουαρίου 1974. Τάφηκε στην αυλή του σπιτιού που ήταν το κρησφύγετό του. Στην κηδεία του Αρχηγού της ΕΟΚΑ παρέστησαν εκατοντάδες χιλιάδες πρόσωπα.
          Η Βουλή των Αντιπροσώπων σε ειδική συνεδρία της στις 31 Ιανουαρίου 1974 ανακήρυξε το Διγενή «άξιον τέκνον της Κύπρου δια τας εξαιρέτους υπηρεσίας τας οποίας προσέφερε προς την ιδιαιτέραν του Πατρίδα».





Πηγές: 
            -Συμβούλιο Ιστορικής Μνήμης Αγώνα ΕΟΚΑ 1955 - 1959
            -www.apoellas.com
            -www.wikipedia.org
            -Λεύκωμα Στρατηγού Γεώργιου Γρίβα Διγενή
                                                                                                        

Τρίτη 25 Ιανουαρίου 2011

Νίκος Γεωργίου

Γεννήθηκε στο χωριό Παλαιχώρι, της επαρχίας Λευκωσίας, στις 17 Οκτωβρίου 1918.
Πέθανε στις 25 Ιανουαρίου 1957 στα κρατητήρια Πλατρών, από βασανιστήρια.
Γονείς : Γεώργιος και Παναγιωτού Γεωργίου
Αδέλφια : Μαρία και Ανδρέας
 
Ο Νίκος Γεωργίου τέλειωσε το δημοτικό σχολείο Παλαιχωρίου και σε ηλικία 13 ετών πήγε στη Λευκωσία, όπου διδάχθηκε την τέχνη του επιπλοποιού, παρακολουθώντας και μαθήματα βυζαντινής εκκλησιαστικής μουσικής. Αργότερα άνοιξε δικό του καθαριστήριο στη Λευκωσία.
Υπήρξε μέλος της ΟΧΕΝ και της οργάνωσης ΠΕΟΝ (Παγκύπρια Εθνική Οργάνωση Νεολαίας). Μυήθηκε στον αγώνα στο τέλος του 1954 και συνεργάστηκε με τον αγωνιστή Πολύκαρπο Γιωρκάτζη στον τομέα των πληροφοριών. Το 1955 εντάχθηκε στις ομάδες κρούσεως Λευκωσίας μαζί με τον Ιάκωβο Πατάτσο. Διατηρούσε κρύπτη στο καθαριστήριό του, στην οποία έκρυβε όπλα και πυρομαχικά. Ο ίδιος δεν είχε τότε άμεση ανάμειξη σε εκτέλεση, λόγω των θρησκευτικών του πεποιθήσεων. Είχε όμως συνεργασθεί με την ομάδα του σε άλλου είδους δράση, όπως ήταν η προετοιμασία για την τοποθέτηση βόμβας στο κρεβάτι του Κυβερνήτη Χάρντιγκ, στις 20 Μαρτίου 1956.
Στις 16 Απριλίου 1956 οι Άγγλοι πήγαν για έρευνα στο καθαριστήριό του. Διέφυγε τη σύλληψη προσποιούμενος ότι θα πήγαινε να καλέσει δήθεν τον ιδιοκτήτη του καταστήματος. Ο στρατός ανακάλυψε τα πυρομαχικά που έκρυβε κάτω από το λέβητα του νερού. Ο Νίκος κατέφυγε τότε στα βουνά του Μαχαιρά, όπου ενώθηκε με την ομάδα του Γρηγόρη Αυξεντίου. Οι Άγγλοι τον επικήρυξαν με το ποσό των 5.000 λιρών.
Τον Αύγουστο του 1956, με την επέκταση του τομέα Αυξεντίου και στα κρασοχώρια Λεμεσού, ο τομέας χωρίστηκε σε τέσσερις υποτομείς. Ο Νίκος Γεωργίου εντάχθηκε στην ομάδα, η οποία με κέντρο τα Λαγουδερά - Σαράντι δρούσε στο βόρειο τμήμα του τομέα και είχε πλούσια δράση.
Στις εξονυχιστικές έρευνες που διεξήγαγε ο αγγλικός στρατός τον Ιανουάριο του 1957, ανακαλύφθηκε στο σπίτι του Παπαχαράλαμπου το κρησφύγετό τους στο Σαράντι, όπου συνελήφθηκαν οι Νίκος Γεωργίου, Γεώργιος Μάτσης και Αργύρης Καραδήμας. Ο Νίκος Γεωργίου υπέκυψε σε τρομερά βασανιστήρια από τους Άγγλους στα κρατητήρια Πλατρών, όπου είχε μεταφερθεί με το Γεώργιο Μάτση, αρνούμενοι να αποκαλύψουν μυστικά της Οργάνωσης.
"Από το διπλανό κελί όπου βρισκόμουν", μαρτυρεί ο Γεώργιος Μάτσης "είδα κάποιον από τους βασανιστές που κλότσησε στο κεφάλι το Νίκο Γεωργίου εκεί που τον βασάνιζαν και αμέσως το αίμα άρχισε να τρέχει από το στόμα του. Φτάνει, τον σκοτώσατε, τους φώναξα. Ο θάνατός του έγινε αιτία να σταματήσουν προσωρινά τα βασανιστήρια για όλους τους άλλους που είχαμε συλληφθεί από ολόκληρη την Πιτσιλιά"

Αναδημοσίευση απο Κέντρο Έρευνας και Τεκμηρίωσης του Αγώνα της ΕΟΚΑ (ΚΕΤΑΕ)
http://myweb.cytanet.com.cy/iaae5559/biographies/georgioun.htm

Κυριακή 23 Ιανουαρίου 2011

Μνημόσυνο του Στρατηγού Γεώργιου Γρίβα Διγενή στο Ηράκλειο

H Α.Φ.Κ - ΑΣΠΙΣ σας καλεί στο μνημόσυνο του Αρχηγού του Ενωτικού - απελευθερωτικού αγώνα της Ε.Ο.Κ.Α. Στρατηγού Διγενή στην Ιερά Μονή Αγίου Θεοδώρου (200 μέτρα από το ΜΑΚΡΟ) και ώρα 8:00 π.μ.

Πιστοί στο ενωτικό ιδεώδες οι ΑΥΤΟΝΟΜΟΙ ΑΝΤΙΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑΚΟΙ φοιτητές του Ηρακλείου τιμούν την μνήμη του Άξιου Τέκνου της πατρίδας και Αρχηγού των ...ιδεών μας Γεώργιο Γρίβα Διγενή.

Πληροφορίες:
Ευδόκιμος 6971703415
Ανδρέας 6998483211


Πιστοί στα χνάρια του Αρχηγού
ΓΡΙΒΑ ΚΟΙΜΗΣΟΥ, ΞΕΚΟΥΡΑΣΟΥ. Η ΕΝΩΣΙΣ ΘΑ ΓΙΝΕΙ, ΤΗΝ ΘΕΛΟΥΝ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΣΟΥ.

http://www.facebook.com/#!/photo.php?fbid=103926719683308&set=a.103926716349975.5942.100001979409450

ΠΩΣ ΟΙ ΤΟΥΡΚΟΙ ΒΥΘΙΖΟΥΝ ΤΑ ΚΑΡΑΒΙΑ ΤΟΥΣ…


Απίστευτες - κωμικοτραγικές στιγμές για τα τουρκικά ατρόμητα στρατά. Μετά το “Malta yok” η βύθιση του αντιτορπιλικού kocatepe«Κοτσάτεπε». Με την σύγχιση που δημιουργησε ο αείμνηστος πλωτάρχης Ελευθέριος Χανδρινός κυβερνήτης του αρματαγωγού ΛΕΣΒΟΣ, ο οποίος πήρε την πρωτοβουλία μετά από πρόταση της Εθνικής Φρουράς της Κύπρου, και βομβάρδισε τον ισχυρό τουρκο-κυπριακό θύλακα της Πάφου αναγκάζοντας τις εχθρικές δυνάμεις να παραδοθούν.
Παραλλήλως, αντί να επιστρέψει προς την Ελλάδα, εκινήθη προς την Αίγυπτο και η κίνησή του δημιούργησε τρομερή σύγχυση στις δυνάμεις του Αττίλα, ώστε η Τουρκική αεροπορία βύθισε το αντιτορπιλικό ΚΟΤΖΑΤΕΠΕ, αχρήστευσε ένα άλλο και έθεσε ένα τρίτο εκτός μάχης. Οι απώλειες του Τουρκικού στόλου και η παράδοση των Τούρκων της Πάφου, στέρησε από τις δυνάμεις εισβολής την δυνατότητα να ολοκληρώσουν τα σχέδιά τους κατά τον πρώτο Αττίλα. Ο αείμνηστος πλέον Αντιναύαρχος Χανδρινός έφυγε το 1994 από κοντά μας χωρίς να παραπονεθεί για την απίστευτη συνωμοσία σιωπής για τις επιτυχίες του “ΛΕΣΒΟΣ” κατά το 1974, αλλά και για τον παραγκωνισμό του. Το Ελληνικό κράτος ποτέ δεν τίμησε ούτε αναγνώρισε τα πολεμικά επιτεύγματα του Χανδρινού και του πληρώματός του. Όμως, το Ελληνικό έθνος θα του οφείλει αιωνίως ευγνωμοσύνη.
Ας είναι αιωνία η μνήμη του ήρωα της Κύπρου
Ελευθερίου Χανδρινού!
Τις πρωινές λοιπόν ώρες της Κυριακής 21 Ιουλίου 1974, τρία τουρκικά αντιτορπιλικά, το «Κοτσάτεπε» (τύπου Γκίρινγκ-Φραμ ΙΙ, Κυβερνήτης Αντιπλοίαρχος Γκιουβέν Ερκαγιά ΤΝ) και δύο τύπου Γκίρινγκ-Φραμ Ι, το «Μ.Φεβζί Τσακμάκ» και το «Αντάτεπε» (Κυβερνήτης Αντιπλοίαρχος Ριζά Νουρ Οντζού ΝΤ), βομβάρδιζαν στόχους της ακτής, προστατεύοντας τα αποβατικά σκάφη και παρέχοντας πυρά υποστηρίξεως στα αποβατικά τμήματα πεζικού που βρίσκονταν ήδη στην ακτή στην περιοχή της Κυρήνειας, στη Β. ακτή της Κύπρου.
Κατά τις 10.00 το Γ. Επιτελείο στην Άγκυρα σήμανε προς τα τρία Αντιτορπιλικά τις γεωγραφικές συντεταγμένες μιας Ελληνικής νηοπομπής, η οποία έπλεε κατευθυνόμενη προς Κύπρο. Σύμφωνα με τις τελευταίες πληροφορίες από τα αναγνωριστικά αεροσκάφη, η Ελληνική νηοπομπή αποτελείτο από 8 έως 9 μεταγωγικά έμφορτα στρατού, υλικού, εφοδίων και πυρομαχικών τα οποία συνοδεύονταν από πολεμικά πλοία. Το σήμα προς τα τουρκικά Αντιτορπιλικά έκλεινε, λέγοντάς τους ότι «μπορούσαν να επιτεθούν» (sic).Τα τρία Αντιτορπιλικά με διοικητή τον Πλοίαρχο Ιρφάν Τινάζ ΤΝ, ο οποίος επέβαινε στο «Αντάτεπε», σταμάτησαν τον βομβαρδισμό και κατευθύνθηκαν προς τα Δυτικά, πλέοντας κατά μήκος της βόρειας Κυπριακής ακτής.
Σχεδόν αμέσως, έφθασε ένα νέο σήμα από την Άγκυρα, μετατρέποντας τους κανόνες εμπλοκής κατά το ότι τα τρία Αντιτορπιλικά θα έπρεπε να επιτεθούν και να καταστρέψουν μόνο πλοία πού έφεραν την Κυπριακή σημαία, ενώ τα πλοία της νηοπομπής, εάν έφεραν την Ελληνική σημαία, έπρεπε πρώτα να διαταχθούν να αναστρέψουν και να εγκαταλείψουν την περιοχή. Επίθεση εναντίων τους και βύθισή τους θα γινόταν μόνο αν δεν συμμορφώνονταν με την διαταγή αυτή. Στις 11.30 η παραπάνω κανόνες εμπλοκής μετετράπησαν εκ νέου και τα τρία Αντιτορπιλικά διατάσσοντο να ανοίξουν πυρ εναντίων όλων των πλοίων που έφεραν την Ελληνική σημαία και τα οποία θα συνέβαινε να βρίσκονται μέσα στην «απηγορευμένη» περιοχή.
Σύμφωνα με νέες πληροφορίες από τα αεροσκάφη αναγνωρίσεως, η Ελληνική νηοπομπή έδειχνε να αποτελείται από 11 εμπορικά πλοία συνοδευόμενα από 9 πολεμικά. Λίγο αργότερα, στις 12.18 νέα περιγραφή της νηοπομπής θα αναφέρει ότι αποτελείται από 9 αποβατικά σκάφη και 5 συνοδά πολεμικά. Τα 3 Αντιτορπιλικά έφθασαν στις 12 στο ακρωτήριο Αρβανίτης, το δυτικότερο σημείο της Βόρειας Κυπριακής ακτής και έστρεψαν προς νότο προσδοκώντας να έλθουν σε οπτική επαφή με την Ελληνική νηοπομπή.
SOS…ΕΠΙΘΕΣΗ
Τουρκικές πηγές αναφέρουν ότι, εκείνη την ώρα, τα Αντιτορπιλικά ανέφεραν στη Άγκυρα ότι μόλις είχαν υποστεί επίθεση από 3 παράκτια περιπολικά και ότι, κατά την επακολουθήσασα συμπλοκή δύο από τα τρία είχαν βυθιστεί ενώ το τρίτο είχε διαφύγει προς την ακτή. Υπάρχει κάτι το παράδοξο σε όλα αυτά – εκτός εάν οφείλεται σε σφάλματα των πηγών – διότι δεν υπήρχαν Κυπριακά – και βέβαια ούτε ελληνικά – περιπολικά στην περιοχή, η δε μόνη ναυτική απώλεια που είχε αναφερθεί μέχρι στιγμής ήταν της μικροσκοπικής τορπιλακάτου του υποπλοιάρχου Ε.Τσολάκη που είχε βυθιστεί τα ξημερώματα της προηγουμένης από αεροσκάφη έξω από το λιμάνι της Κυρήνειας – δηλαδή περισσότερο από 60 μίλια ανατολικά από το αναφερόμενο σημείο επιθέσεως και 31 ώρες νωρίτερα – όταν προσπάθησε να επιτεθεί στα σκάφη της αποβάσεως. Παραλλάσσοντας το ακρωτήριο Αρβανίτης και παίρνοντας πορεία προς το νότο ούτε τα ραντάρ των Αντιτορπιλικών ούτε οι οπτήρες στις γέφυρές τους μπόρεσαν να διακρίνουν κάποια νηοπομπή. Μόνο μετά από επίμονη έρευνα εντόπισαν 3 εμπορικά πλοία.
Τα δύο έπλεαν ήσυχα και αμέριμνα προς την Πάφο ενώ το τρίτο κατευθυνόταν ενώ το τρίτο κατευθυνόταν προς την Λιβύη, ακολουθώντας μία πορεία που, μέσα σε λίγα λεπτά θα το έβγαζε εκτός της «απηγορευμένης περιοχής». Η Άγκυρα διέταξε τα Αντιτορπιλικά να διατάξουν την «ελληνική νηοπομπή» να αναστρέψει και σε περίπτωση μη συμμορφώσεως να την βυθίσουν. Εάν η νηοπομπή ανέστρεφε, εγκαταλείποντας την περιοχή, τα Αντιτορπιλικά θα έπρεπε να επιστρέψουν στη περιοχή της αποβάσεως και να συνεχίσουν τον βομβαρδισμό των στόχων ξηράς στη περιοχή της Κυρήνειας.
Επειδή όμως όλα αυτά ήταν τελείως αντίθετα προς την πραγματική εικόνα στην περιοχή, τα Αντιτορπιλικά ζήτησαν από τα αναγνωριστικά αεροσκάφη να εκτελέσουν άλλη μία πτήση επάνω από την περιοχή και να αναφέρουν ότι έβλεπαν. Σε λίγα λεπτά, ένα αεροσκάφος πέταξε από πάνω τους και επιβεβαίωσε ότι τα δύο εμπορικά ήταν πράγματι εμπορικά, ότι δεν έφεραν σημαία, ότι είχαν κάποιο φορτίο – που δεν αναγνωρίστηκε – σκεπασμένο στο κατάστρωμα, ότι το όνομα του ενός ήταν «LINE MESSINA», ότι δεν υπήρχε τίποτε το ασύνηθες και ότι «…αυτά ήταν όλα και όλα τα πλοία, όλη η νηοπομπή ευχαριστούμε λοιπόν και γεια σας over and out…»
Παρόλα αυτά, εδώ ακριβώς αρχίζουν τα εκπληκτικά…
Η Άγκυρα επανέλαβε την διαταγή επιθέσεως με την μόνη διαφορά τώρα ότι το πρώτο πλήγμα θα δινόταν από την τουρκική αεροπορία, ότι τα Αντιτορπιλικά έπρεπε να παραμείνουν εκτός του τομέως ενέργειας των αεροσκαφών και ότι θα επιτίθεντο μετά την αναχώρηση των τελευταίων.
Στις 13.30, η «ελληνική νηοπομπή» ανύποπτη έπλεε προς τα ανατολικά, προς το λιμένα προορισμού της, ενώ οι ασυρματιστές των 2 πλοίων αντήλλασσαν, από τα ραδιοτηλέφωνα, αστεϊσμούς στην ιταλική. Τα τρία Αντιτορπιλικά, τηρώντας μία απόσταση 25-30 μιλίων από τη «νηοπομπή» περιπολούσαν μεταξύ του ακρωτηρίου Δρέπανον και της Πάφου, ήτοι περίπου 5 μίλια βορείως και περίπου 10 μίλια δυτικά της Πάφου.
Στις 14.15, τρία σμήνη της τουρκικής αεροπορίας, από συνολικά 48 αεροσκάφη, οπλισμένα με ρουκέτες και βόμβες περνούσαν από τον τελευταίο έλεγχο πριν την απογείωσή τους από τρία διαφορετικά αεροδρόμια. Ήταν τα σμήνη 181 από την Αττάλεια, 141 από το Μουρτενέ και 111 από το Εσκί Σεχίρ. Θα απογειώνονταν διαδοχικά κατά κύματα και καλύπτοντας την απόσταση από το στόχο σε περίπου 45 λεπτά, θα επιτίθεντο και θα τον κατέστρεφαν. Ο στόχος ήταν η «ελληνική νηοπομπή». Περιττό να αναφερθεί βέβαια ότι η μεγαλύτερη προτεραιότητα είχε δοθεί στην καταστροφή πρώτα των συνοδών πολεμικών της νηοπομπής. Στις 15.00 το πρώτο σμήνος εντόπισε 3 πολεμικά πλοία.
Στις 15.05 τα αεροσκάφη επετέθησαν με ρουκέτες. Τα πολεμικά απάντησαν με αντιαεροπορικά πυρά. Η κατάσταση θαλάσσης και αέρος ήταν σχετικά μέτρια ζωηρεύοντας λίγο, σιγά-σιγά. Πρώτο το «Κοτσάτεπε» δέχτηκε πλήγμα από ρουκέτα που κατέστρεψε το ΚΠΜ (κέντρο πληροφοριών μάχης).Είναι εξαιρετικά δύσκολο να διακρίνεις τα χαρακτηριστικά σήματα ενός αεροσκάφους που κινείται με 700 χλμ. την ώρα. Και βέβαια ακόμη δυσκολότερο, σχεδόν αδύνατο θα έλεγε κάποιος, όταν αυτό εφορμά εναντίων σου εκτοξεύοντας ρουκέτες. Πάντως, αυτά τα επιτιθέμενα αεροσκάφη ήταν τύπων με τους οποίους οι ΗΠΑ εξόπλιζαν όλους τους συμμάχους των περιλαμβανομένης και της Ελλάδας. Ανεξάρτητα όμως, από όλα αυτά οι οπτήρες του «Αντάτεπε» κατόρθωσαν να δουν και να επαληθεύσουν τα τουρκικά σήματα των αεροσκαφών. Η Άγκυρα ειδοποιήθηκε με ραδιοτηλέφωνο, ότι τα επιτιθέμενα αεροσκάφη ήταν, πιθανώς, τουρκικά.
ΓΕΛΙΑ ΚΑΙ ΚΟΡΟΪΔΙΕΣ
Οι επιθέσεις των αεροσκαφών δεν σταμάτησαν παρά τις τουρκικές σημαίες που ήταν εμφανέστατα υψωμένες στους ιστούς των πλοίων. Στη πραγματικότητα οι πιλότοι είχαν προειδοποιηθεί για κάτι τέτοια κόλπα και τρικ του εχθρού. Και έτσι ανέφεραν στις βάσεις τους ότι τα εχθρικά πλοία είχαν υψώσει τουρκικές σημαίες αλλά, παρόλα αυτά, δεν είχαν καταφέρει να ξεγελάσουν κανέναν.
Πριν αποπλεύσουν τα Αντιτορπιλικά από τη περιοχή της αποβάσεως, το «Τσακμάκ» είχε ανασύρει από τη θάλασσα κοντά στην Κυρήνεια, ένα νεαρό τούρκο πιλότο που το αεροπλάνο του είχε καταρριφθεί. Αυτός, κατόρθωσε να μιλήσει από το ραδιοτηλέφωνο με τα αεροσκάφη. Τους έδωσε τα στοιχεία του και τους είπε ότι επιτίθεντο εναντίων τουρκικών πολεμικών πλοίων. Οι πιλότοι ζήτησαν να τους πει το σύνθημα. Ο νεαρός δεν είχε ιδέα διότι είχε καταρριφθεί πριν από την τελευταία αλλαγή συνθήματος. Έτσι τα λόγια του συνάντησαν γέλια και κοροϊδίες.
Με θαυμασμό οι πιλότοι έλεγαν: «Άκου τι ωραία τουρκικά μιλάει…». Τα αεροσκάφη συνέχισαν τις επιθέσεις…Λίγο πριν την επίθεση ο πλοίαρχος Ιρφάν Τινάζ είχε μεταφέρει το σήμα του από το «Αντάτεπε» υψώνοντάς το στο «Τσακμάκ». Τώρα πλέον, διέταξε τα δύο πλοία να κλείσουν το σχηματισμό τους κα να πλεύσουν προς βορά συνεχίζοντας να βάλλουν κατά των αεροσκαφών, εγκαταλείποντας το άτυχο «Κοτσάτεπε» το οποίο, εντωμεταξύ, δέχτηκε 4 ακόμη πλήγματα από ρουκέτες. Ένα μηχανοστάσιο και ένα λεβητοστάσιο ήταν ήδη εκτός λειτουργίας όπως και τα ραντάρ και οι ασύρματοί του.
Η γέφυρα είχε επίσης πληγεί. Μία ρουκέτα κατέστρεψε τον κύριο ηλεκτρικό πίνακα διανομής και το πλοίο στερήθηκε οποιασδήποτε δύναμης απαραίτητης όχι μόνο για την πρόωσή του αλλά έστω για την λειτουργία των αντλιών καταπολέμησης των πυρκαγιών. Δέκα λεπτά μετά την πρώτη επίθεση, το πρωραίο δίδυμο πυροβόλο των 5” σίγησε. Μερικά λεπτά αργότερα, το «Αντάτεπε» δέχθηκε ένα πλήγμα, όχι τόσο σοβαρό μεν αλλά που στέρησε το Αντιτορπιλικό από τα ραντάρ του και προξένησε εκτεταμένες βλάβες στην υπερκατασκευή, ενώ το «Τσακμάκ» υφίστατο και αυτό ελαφρότερες ζημίες. Τα αεροσκάφη, βλέποντας ότι το «Κοτσάτεπε» φλεγόταν και ήταν σχεδόν τελείως ανυπεράσπιστο, εστράφησαν με κάποια κωμική σπουδή, στο να το αποτελειώσουν αντί να επιδιώξουν να επιτύχουν περισσότερα πλήγματα αχρηστεύοντάς τα τελείως στα υπόλοιπα 2 Αντιτορπιλικά. Προφανώς, τα δύο τελευταία απαντούσαν ακόμη με τα πυροβόλα τους στις επιθέσεις…
Ανεξάρτητα πάντως από τα οποιαδήποτε κίνητρα των τούρκων πιλότων, οι τελευταίοι με αυτήν την ασυνήθιστη στάση τους συνέβαλαν στο να διασωθούν 2 – το «Αντάτεπε» μισοαχρηστευμένο και σχεδόν εκτός μάχης και το «Τσακμάκ» με μικρές ζημιές- πλοία του τουρκικού ναυτικού. Και αυτό, γιατί κάτω από οποιεσδήποτε άλλες συνθήκες, είναι σίγουρο ότι 48 σύγχρονα αεροσκάφη θα αποτέλειωναν μέσα σε λίγα λεπτά 3 τριαντάχρονα Αντιτορπιλικά που έφεραν ξεπερασμένα οπλικά συστήματα.
Τα αεροσκάφη συνέχισαν να επιτίθενται στο «Κοτσάτεπε» εμποδίζοντας έτσι την εγκατάλειψη πλοίου από το πλήρωμά του που φοβόταν ότι μόλις εμφανιζόταν θα του επιτίθεντο με πολυβολισμούς. Τελικά η εγκατάλειψη πλοίου έγινε στις 16.15. Ευτυχώς τα αεροσκάφη δεν πολυβόλησαν το προσωπικό. Το Αντιτορπιλικό βυθίστηκε στις 22.00 περίπου.
Από τους επιβαίνοντες 16 Αξ/κους ήσαν νεκροί οι 13 ήτοι το 81% και από τους 273 του πληρώματος ήσαν νεκροί οι 51 ήτοι το 19%. Δεν έχει γίνει γνωστός ο ακριβής αριθμός των άλλων 2 Αντιτορπιλικών.
Τα σμήνη ανέφεραν στο Γενικό Επιτελείο Αεροπορίας στην Άγκυρα ότι η «η τουρκική αεροπορία επετέθη στα πλοία που μετέφεραν ενισχύσεις στην Πάφο και βύθισαν το ένα από αυτά».
«Στο γραφείο του πρωθυπουργού στην Άγκυρα, ενθουσιασμένοι οι άνθρωποι αγκάλιαζαν ο ένας τον άλλο φωνάζοντας «Ζήτω, τα αγόρια μας, πετύχαμε». Η πρωτεύουσα πήρε βαθιές αναπνοές…Η νηοπομπή είχε αναγκασθεί να σταματήσει».
Το γραφείο δημοσίων σχέσεων και τύπου, του γενικού επιτελείου (Εθνικής Αμύνης) στην Άγκυρα, εξέδωσε την ακόλουθη ανακοίνωση:

«Παρόλες τις φιλικές προειδοποιήσεις οι οποίες συνεχώς εκδίδονταν μέχρι σήμερα το απόγευμα, μία μεγάλη Ελληνική αποβατική νηοπομπή, συνοδευόμενη από ελληνικά πολεμικά αεροσκάφη, κατόρθωσε να διεισδύσει στη περιοχή η οποία είχε κηρυχθεί «Απαγορευμένη» από της εσπέρας της 20ης Ιουλίου, και να καταπλεύσει στις 16.00, στα ανοικτά της Πάφου. Η νηοπομπή απήντησε με πυκνά πυρά στις προειδοποιήσεις της αεροπορίας μας και του ναυτικού μας και άρχισε να αποβιβάζει στρατεύματα στη Πάφο. Η αποβίβασις απετράπη μετά από επιθέσεις της τουρκικής αεροπορίας στον λιμένα της Πάφου. Οι επιθέσεις της αεροπορίας μας προξένησαν βαριές απώλειες στα πολεμικά και τα αποβατικά πλοία της νηοπομπής».
Όλα τα παραπάνω είναι βασισμένα σε ότι έχει δημοσιευθεί στον διεθνή τύπο, και κυρίως στο βιβλίο του τούρκου δημοσιογράφου Μπιράντ Μεχμέτ Αλί « 30 Sicak Gun» Και βρίσκονται στη σελίδα μας αφιερωμένη στον Ελ.Χανδρινό.

Αναδημοσίευση απο http://egolpio.wordpress.com/2008/06/12/xadrinos/

Παρασκευή 21 Ιανουαρίου 2011

Εκδήλωση: Οι Αγγλικές Στρατιωτικές Βάσεις- Το νομικό καθεστώς & η Βρετανική Πολιτική



Μια πολύ ενδιαφέρουσα εκδήλωση για το καθεστώς των Βρετανικών Βάσεων στην Κύπρο από τους αξιόλογους ομιλητές :

@ Αντώνη Μπρεδήμα - Καθηγητή Διεθνούς Δικαίου (Πανεπιστήμιο Αθηνών)

@ Γιώργο Λιλλήκα - Πρώην Υπουργό Εξωτερικών Κυπριακής Δημοκρατίας
...
@ Δώρο Ιωαννίδη - Πρόεδρο Παγκυπρίου Δικηγορικού Συλλόγου

Τον τελευταίο καιρό πολλά έχουν ακουστεί για τις Βρετανικές Βάσεις Ακρωτηρίου. Η (παράνομη) χρήση τους από το ΝΑΤΟ, η 'αποθήκευση' πυρηνικών όπλων, οι βλαβερές κεραίες τους για την υγεία των παιδιών μας, το ψέκασμα των νεφών με βαριά μέταλλα για τον 'έλεγχο' του καιρού είναι μόνο ορισμένα. Καιρός να εξεταστεί και η νομική τους υπόσταση στο έδαφος της Κυπριακής Δημοκρατίας.

Καλέστε κόσμο, είμαστε ένα ισότιμο Ευρωπαϊκό Κράτος με όλα τα άλλα και εκτός των άλλων έχουμε και αξιοπρέπεια. 

Γιε περισσότερες πληροφορίες: 
http://www.facebook.com/event.php?eid=192883030722125&index=1

σχόλιο του διαχειριστή:
ΕΞΩ ΟΙ ΒΑΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΗ ΚΥΠΡΟ - ΕΟΚΑ ΞΑΝΑ ΣΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ ΤΑ ΒΟΥΝΑ

Δήμος Ηροδότου


Γεννήθηκε στο χωριό Φοινί, της επαρχίας Λεμεσού, το Νοέμβριο του 1923.
Σκοτώθηκε στις 21 Ιανουαρίου 1957 από Άγγλους στρατιώτες, στο δρόμο Κάτω Πλατρών-Φοινίου.
Σύζυγος : Χαρίκλεια Ηροδότου
Παιδιά : Ηρόδοτος, Μάριος, Χάρης, Δημούλα
Γονείς : Ηρόδοτος και Αφεντρού Ηροδότου
Αδέλφια : Παναγιώτης, Τερψιχόρη, Μαρία
 
Ο Δήμος Ηροδότου φοίτησε στο δημοτικό σχολείο Δοράς. Κατοικούσε στο Φοινί και εργαζόταν στις Πλάτρες ως ηλεκτρολόγος στο ξενοδοχείο "Παρκ Χοτέλ", το οποίο είχαν επιτάξει οι Άγγλοι και χρησιμοποιούσαν για διαμονή στρατιωτών.
Εντάχθηκε στην Οργάνωση τον Οκτώβριο του 1955 και ήταν ένα από τα μαχητικότερα στελέχη της ΕΟΚΑ. Ήταν δραστήριος και ακούραστος και πολύ σύντομα έγινε το δεξί χέρι των ανταρτών της περιοχής του, τους οποίους φιλοξενούσε και στο σπίτι του. Ήταν υπεύθυνος της τοπικής ομάδας της ΕΟΚΑ Φοινίου-Πλατρών. Διατηρούσε κρύπτες στις οποίες φύλαγε οπλισμό της Οργάνωσης. Πήρε μέρος σε πολλές επιθέσεις εναντίον του εχθρού και αποτελούσε σύνδεσμο και τροφοδότη των ανταρτών στην περιοχή Πλατρών. Πολύτιμες ήταν και οι πληροφορίες που μάζευε από το στρατό στο ξενοδοχείο, όπου εργαζόταν. Πολλές φορές έκαμαν έρευνες οι Άγγλοι στο σπίτι του, χωρίς να βρουν τίποτε το ενοχοποιητικό.
Το Νοέμβριο του 1956 πήρε μέρος σε επίθεση που έγινε εναντίον του "Παρκ Χοτέλ". Είχε πάρει επίσης μέρος δυο φορές σε επιχείρηση ανατίναξης του ελικοπτέρου του Κυβερνήτη Χάρντιγκ, στη διάρκεια επισκέψεών του στις Πλάτρες.
Στις 21 Ιανουαρίου 1957, ύστερα από κάποιες προδοσίες, αγωνιστής αστυνομικός ειδοποίησε το Δήμο και εκείνος έφυγε εσπευσμένα για το Όμοδος, για να πληροφορήσει τις ανταρτικές ομάδες που κρύβονταν εκεί να προφυλαχθούν. Την αναχώρησή του από το ξενοδοχείο επισήμαναν οι Άγγλοι, οι οποίοι, συνοδευόμενοι από τους προδότες, τον ανέκοψαν στο γεφύρι κοντά στο χωριό Μανδριά, τον υποχρέωσαν να γυρίσει πίσω, τον κυνήγησαν και τον σκότωσαν στο δρόμο Κάτω Πλατρών - Φοινίου. Αυτόπτες μάρτυρες ανέφεραν ότι, όταν ο Ηροδότου έπεσε νεκρός, ο στρατιώτης που τον πυροβόλησε τον πλησίασε και, όταν τον είδε νεκρό, κτύπησε με αγανάκτηση το αυτόματο όπλο του σε βράχο. Τον ήθελε ζωντανό ελπίζοντας να αποσπάσει πληροφορίες.

Αναδημοσίευση απο Κέντρο Έρευνας και Τεκμηρίωσης του Αγώνα της ΕΟΚΑ (ΚΕΤΑΕ)
 http://myweb.cytanet.com.cy/iaae5559/biographies/erodotou.htm

Πέμπτη 20 Ιανουαρίου 2011

Ενοχλεί την Πρωτοπορία Αθήνας η εικόνα του Αρχηγού

Τους ενοχλεί η εικόνα του Αρχηγού της Ε.Ο.Κ.Α. και της φυσικής της συνέχειας.


Δεν μας κάνει αίσθηση το γεγονός ότι η παράταξη της ομοσπονδιακής δεξιάς θεωρεί τραμπουκισμούς την εικόνα του Αρχηγού. Όταν έρθει η ώρα να τον καπηλευτούν ψηφοθηρικά όλα καλά και άγια. Όταν πάλι δεν τους συμφέρει να τον επικαλεστούν, τότε παρουσιάζουν αφίσες που τον απεικονίζουν ως «τραμπουκισμό». Εμείς τοποθετήσαμε αφίσες του Αρχηγού, όπως άλλωστε και η ίδια η Πρωτοπορία έχει δημοσιεύσει. Οι συγκεκριμένες αφίσες αποτελούν κάλεσμα στο Επίσημο Εθνικό Μνημόσυνο του Αρχηγού στην Αθήνα που τελείτε από το ΔΡΑΣΙΣ – Κ.Ε.Σ.

Εμείς, οι απομονωμένοι τραμπούκοι όπως μας αποκαλεί η παράταξη της συμπολίτευσης, είμαστε το 18% του φοιτητόκοσμου. Μπορεί να μας θεωρείτε τρελούς, απομονωμένους, λίγους. Εμείς είμαστε οι ίδιοι φοιτητές, οι ίδιοι νέοι όπως ήμασταν το 55. Κάνουμε τον ίδιο αγώνα, έχουμε τις ίδιες αρχές και τις ίδιες αξίες. Πολεμάμε για τα ίδια ιδανικά, έχουμε δώσει τον ίδιο όρκο, έχουμε απέναντι μας τους ίδιους εφιάλτες, πιστοί όπως και τότε στις προσταγές του ίδιου Αρχηγού. Και τότε ήμασταν λίγοι, τρελοί και απομονωμένοι. Μην ξεχνάτε όμως ότι τέτοιοι τρελοί, τέτοιοι «τραμπούκοι» μας απελευθέρωσαν.

Όσον αφορά τις αναγραφές με σπρέι και συγκεκριμένα η φράση «ΔΡΑΣΙΣ ΕΣΣΕΤΑΙ ΗΜΑΡ» ψευδός αναφέρετε από την Πρωτοπορία ότι το γράψαμε στην πρόσοψη του οικήματος τους. Αναφέρουμε ότι το οίκημα της «μεγάλης» παράταξης του «μεγάλου» Ανα(ν)στασιάδη βρίσκεται επί της οδού Φθιώτιδος. Η συγκεκριμένη αναγραφή βρίσκετε επί της οδού Βελεστίνου. Δεν γνωρίζαμε ότι για να γράψουμε με σπρέι οπουδήποτε στους Αμπελόκηπους θα έπρεπε πρώτα να πάρουμε άδεια από το Κέντρο Διαχείρισης Αμπελοκήπων «η Πρωτοπορία».

Έχουμε εμπιστοσύνη στην κρίση και στην νοημοσύνη των φοιτητών για το εάν η παραπάνω ενέργεια θεωρείτε τραμπουκισμός. Τραμπουκισμός και βία είναι τα γεγονότα που έγιναν στο πρόσφατο παρελθόν και δεν καταδικάστηκαν από κανένα.

Ερώτηση:
Ποια «μεγάλη» παράταξη έλαβε από τον κομματικό της επιχειρηματία τις κάτωθι εντολές για την χρονιά 2010 – 11.
Φέτος πρώτιστος στόχος είναι να κλείσει το αγκάθι που ακούει στο όνομα ΔΡΑΣΙΣ και σε δεύτερη μοίρα έρχονται τα ποσοστά που θα λάβουμε.

Tα σχόλια σας εδώ: http://www.facebook.com/photo.php?fbid=1542054318338&set=o.2225645879

Τρίτη 18 Ιανουαρίου 2011

Μάρκος Δράκος

 Αναδημοσίευση απο www.apoellas.com

Αγνή και μεγάλη μορφή ο Μάρκος Δράκος, κράτησε περήφανα τα ελληνοχριστιανικά ιδανικά που του μεταλαμπάδευσε η οικογένειά του, αψηφούσε κάθε κίνδυνο ακόμη και το θάνατο, και ριχνόταν μέσα στη φωτιά με πάθος για την ιδέα της Ένωσης με την Ελλάδα. Δεν πτοήθηκε από φυλακίσεις και βασανιστήρια, αντίθετα έζησε ώρες απόλυτης λευτεριάς στο αντάρτικο, στήνοντας ενέδρες, περιγελώντας το θάνατο ως την ημέρα που η προδοσία στάθηκε αφορμή της θυσίας του. Aπό μικρό παιδί διακρινόταν την αρετή του και για την πίστη του στο Θεό και την Ελλάδα. Πριν και μετά από κάθε μάχη έκανε την προσευχή του, διάβαζε και ανέλυε στους συναγωνιστές του την Αγία Γραφή. Ο Μάρκος Δράκος με το ψευδώνυμο «Λυκούργος» ήταν η προσευχόμενη προσωπικότητα του Αγώνα. Κατά τις δύσκολες στιγμές της Οργάνωσης, γονάτιζε σε μια σκοτεινή γωνιά του κρησφύγετου και προσευχόταν στο Θεό. Τα παλικάρια του τον λάτρευαν. Τον είχαν για πρότυπό τους. Σαν τον καλό Σπορέά έσπερνε στις ψυχές τους τον καλό σπόρο, την Αλήθεια του Χριστού. Αγωνιζόταν με την προσευχή και με το άψογο παράδειγμά του βοηθούσε τα παλικάρια του να γίνουν ηθικές προσωπικότητες.

Ο Μάρκος Δράκος γεννήθηκε στις 24 Σεπτεμβρίου 1932 στη Λεύκα. Τελείωσε το Δημοτικό σχολείο της Λεύκας και ήταν πρώτος σε όλα τα μαθήματα. Το 1950 αποφοίτησε από την Εμπορική Σχολή Σαμουήλ
Στη ψυχή του φώλιαζε πάντα το όραμα της ελευθερίας, χαρακτηριστικό δε τούτου ήταν και το ποίημα που έγραψε όταν ήταν στην Δ΄ τάξη, με τίτλο «Κύπρος», στο οποίο πρόβλεπε το ξεσηκωμό του 1955 για αποτίναξη του αποικιακού ζυγού. Όπως τόνιζε:

Μια λαμπρόφωτη όμως ημέρα,

που κι αυτή για πολύ δεν αργεί,

θα χυμήξουμε όλοι αντάμα

και θα πούμε το ζειν ή θανείν.

Μετά την αποφοίτησή του από το γυμνάσιο, ο Δράκος προσλήφθηκε ως λογιστής στην Ελληνική Μεταλλευτική Εταιρία και το 1952 έγινε μέλος της Παγκύπριας Εθνικής Οργάνωσης Νεολαίας, που λόγω των εθνικών της προσανατολισμών, ο τότε Βρετανός Κυβερνήτης της Κύπρου Ρόναλντ Άρμιτεϊτζ, έκλεισε τα κεντρικά της γραφεία. Αυτό, όμως, δε στάθηκε εμπόδιο για συνέχιση της δράσης της οργάνωσης, με μπροστάρη το Δράκο. Το 1953 ο ήρωας έγινε μέλος της ΣΕΚ, γεγονός που οδήγησε στην παραίτησή του από την ΕΜΕ. Την ίδια χρονιά, έγιναν πολλές αντιβρετανικές εκδηλώσεις απ’ αφορμή τη στέψη της βασίλισσας Ελισάβετ. Πιο εντυπωσιακή ενέργεια, ήταν η πρόκληση βλάβης στον ηλεκτροπαραγωγικό σταθμό Δεκέλειας, εξαιτίας της οποίας η Λευκωσία βυθίστηκε για ώρες στο σκοτάδι. Επικεφαλής της ομάδας που έκανε το σαμποτάζ ήταν ο Δράκος.

Τον επόμενο χρόνο, ο Μάρκος Δράκος μυήθηκε στην ΕΟΚΑ, μαζί με άλλα στελέχη της ΣΕΚ, η οποία, στη συνέχεια, απετέλεσε φυτώριο αγωνιστών. Τη συμμετοχή του στην Οργάνωση, ο ήρωας την κράτησε μυστική από την οικογένειά του, μέχρι που αναγκάστηκε να αποκαλυφθεί στη μητέρα του Δέσποινα, η οποία, μετά από αρκετή προσπάθεια, συγκατάνευσε και του έδωσε την ευχή της.

Ο Διγενής επιλέγει τον Μάρκο ως τον πρώτο που θα έδινε το σύνθημα για την έναρξη του Αγώνα της ΕΟΚΑ. Ο Δράκος ηγήθηκε τη νύκτα της 31ης Μαρτίου 1955 ομάδας της ΕΟΚΑ, με την επωνυμία «Αστραπή», η οποία ανατίναξε με απόλυτη επιτυχία την Κυπριακή Ραδιοφωνική Υπηρεσία, το μετέπειτα ΡΙΚ, που ήταν το μοναδικό ραδιόφωνο στην Κύπρο. Μαζί του, οι αγωνιστές Μίκης Φυρίλλας, Παναγιώτης Παπαναστασίου, Αρέστης Χειλίδης και Παύλος Ευτυχίου και οδηγός του αυτοκινήτου που τους μετέφερε ο Γεώργιος Ζεβεδαίος.

Στις 24 Μαΐου 1955, με προεργασία από το Δράκο, ο αγωνιστής Χαρίλαος Ξενοφώντος τοποθέτησε βόμβα στο σινεμά «Παλλάς», με σκοπό το θάνατο του Κυβερνήτη Άρμιτεϊτζ. Η βόμβα είχε τοποθετηθεί κάτω από το κάθισμα του Κυβερνήτη, λόγω όμως κακής λειτουργία του ωρολογιακού μηχανισμού, η έκρηξη έγινε μετά τη λήξη της παράστασης και την αποχώρηση του Κυβερνήτη.

Τον Ιούνιο ακολούθησε προδοσία από μέλος των ομάδων της Λευκωσίας, με αποτέλεσμα πολλά μέλη των ομάδων της ΕΟΚΑ να συλληφθούν. Ο Δράκος συνελήφθη από τους Άγγλους στις 30 Ιουνίου 1955, με την κατηγορία της κατοχής σφαιρών, κρατήθηκε στις κεντρικές φυλακές Λευκωσίας μέχρι τις 15 Ιουλίου και μεταφέρθηκε στο Φρούριο της Κερύνειας, βάσει του νέου νόμου περί κρατήσεως προσώπων άνευ δίκης. Δραπέτευσε μαζί με άλλους 15 συναγωνιστές του στις 23 Σεπτεμβρίου αφού είχαν κόψει τα σίδερα του "κελιού" του Φρουρίου και αφού είχαν δέσει τις κουβέρτες και τις χρησιμοποίησαν ως σχοινί για να κατεβούν από το μεγάλο ύψος του "κελιού" τους. Με την δραπέτευση του επικηρύχθηκε με το ποσό των πέντε χιλιάδων λιρών.

Μετά την δραπέτευση έλαβε διαταγή από τον Γρίβα να προωθηθεί στην ανταρτική ομάδα του Κύκκου, μαζί με τους Μίκη Φυρίλλα, Λεύκιο Ροδοσθένους, Ανδρέα Πολυβίου, Παύλο Νικήτα και Χριστάκη Ελευθερίου. Προωθήθηκαν στην περιοχή «Βασιλικής», όπου υπήρχαν και άλλοι αγωνιστές, κατασκεύασαν κρησφύγετα και άρχισαν εντατική εκπαίδευση.

Η ομάδα του Δράκου, που αριθμούσε τότε 15 άτομα, ανέπτυξε στο επόμενο διάστημα πλούσια δράση εναντίον των Άγγλων, στην περιοχή Ξερού – Λεύκας - Μαραθάσας. Στις 15 Δεκεμβρίου 1955, μέλη της ομάδας Δράκου με την επωνυμία «Ουρανός», έστησαν ενέδρα στο δρόμο Ξερού-Κάτω Πύργου, όπου, μετά από μάχη, έπεσε μαχόμενος ο ήρωας Χαράλαμπος Μούσκος και τραυματίστηκε στο κεφάλι ο Δράκος, ο οποίος, όμως, κατόρθωσε να διαφύγει. Κατά τη μάχη στο «Μερσινάκι», όπως είναι γνωστή, συνελήφθησαν επίσης οι αγωνιστές Ανδρέας Ζάκος και Χαρίλαος Μιχαήλ, οι οποίο μαρτύρησαν αργότερα στην αγχόνη, τον Αύγουστο του 1956.

Ο Δράκος έτυχε μυστικά περίθαλψης από το γιατρό Διομήδη Ησαΐα και, με άλλα μέλη της ομάδας του, επέστρεψε και πάλι στην περιοχή Κύκκου.

Αρχές του 1956, προωθήθηκε στην περιοχή και ο Αρχηγός Διγενής, ο οποίος χώρισε την ομάδα του Δράκου σε μικρότερες, για λόγους καλύτερης απόκρυψης, διοίκησης και τροφοδοσίας. Έτσι, με τον ήρωα –στο κρησφύγετο στην περιοχή «Καστανιές», κάτω από το Θρονί της Παναγίας- έμειναν οι αντάρτες Νίκος Ιωάνου, Στέλιος Ξαπόλυτος, Γιάγκος Θωμά, Μίκης Φυρίλλας και Νίκος Παστελλόπουλος, ενώ, λίγο αργότερα, προστέθηκαν και οι Χαράλαμπος Ευσταθίου και Ανδρέας Γαστριώτης, οι οποίοι κατέφυγαν στον Κύκκο, μετά που κηρύχτηκαν καταζητούμενοι στη Λευκωσία. Στην ομάδα εντάχθηκε τον Απρίλιο ’56 και ο Νεόφυτος Σοφοκλέους, ο οποίος εργαζόταν στο Κυβερνείο και τοποθέτησε βόμβα κάτω από το κρεβάτι του νέου Κυβερνήτη Σερ Τζον Χάρντιγκ. Η βόμβα δεν εξερράγη, αλλά ο Σοφοκλέους, με την τοποθέτησή της κατέφυγε στα βουνά, καθότι όλες οι υποψίες θα στρέφονταν εναντίον του, αφού ήταν ο θαλαμηπόλος του Κυβερνήτη.

Το Μάιο-Ιούνιο το 1956, οι Άγγλοι διεξήγαγαν στην περιοχή Κύκκου σαρωτικές έρευνες, με χιλιάδες στρατιώτες, ελικόπτερα και μικρά αεροπλάνα. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα, τόσο οι ομάδες του Διγενή και του Δράκου, όσο και οι άλλες ομάδες, που κρύβονταν στην περιοχή Τσακκίστρας – Κάμπου – Κύκκου να αναγκάζονται να μετακινούνται συνέχεια, για να μη συλληφθούν. Ο ίδιος ο Αρχηγός, μετά από μύριες ταλαιπωρίες και κινδύνους πολλών ημερών, κατόρθωσε να βγει από τον κλοιό και να φτάσει στο Σαϊττά, απ’ όπου προωθήθηκε στη Λεμεσό.

Ο Δράκος υπεραγαπούσε τον Αρχηγό του. Να τι αφηγήθηκε χαρακτηριστικά, ο συναγωνιστής του ήρωα Χαράλαμπος Ευσταθίου, που είχε το ψευδώνυμο «Βράχος»:

«Τον Αρχηγό Διγενή τον υπεραγαπούσε. Θυμούμαι, για παράδειγμα, ότι στις προσευχές που έκανε ο Δράκος, παρακαλούσε πάντα το Θεό να φυλάει τον Αρχηγό, κι εμείς ας χάναμε τη ζωή μας. Μια νύκτα στο λιμέρι της «Βασιλικής» Κύκκου, ο δικός μας φρουρός στο λιμέρι του Δράκου αντιλήφθηκε μεγάλη αυτοκινητοπομπή αγγλικών στρατευμάτων να έρχεται από τον Πεδουλά προς το μοναστήρι. Ο φρουρός έσπευσε αμέσως να ειδοποιήσει το Δράκο, ο οποίος μας ξύπνησε αμέσως όλους. Στη συνέχεια πήρε εμένα και πήγαμε στο λιμέρι του Αρχηγού, που βρισκόταν σε κάποια απόσταση, για να σιγουρευτεί ότι ο Διγενής έλαβε γνώση της αυτοκινητοπομπής. Εκεί, διαπιστώσαμε ότι ο σκοπός δεν είχε αντιληφθεί τα αυτοκίνητα, οπότε αφυπνίσαμε τον Αρχηγό και τους άλλους και πήραν τα μέτρα τους. Ευτυχώς, οι έρευνες που ακολούθησαν τις επόμενες μέρες δεν κάλυψαν την περιοχή των λιμεριών».

Ο Δράκος, που είχε τότε το ψευδώνυμο «Λυκούργος», προχώρησε με την ομάδα του προς τις Γερακιές και από εκεί προς τη Λινού Σολέας. Το Σεπτέμβριο ’56 προωθήθηκαν στον Καλοπαναγιώτη, όπου κρύβονταν σε κρησφύγετο στην τοποθεσία «Τρουλλινός», στ’ ανατολικά του χωριού. Στο μέρος αυτό η ομάδα έμεινε αρκετό καιρό, στη διάρκεια του οποίου εκτέλεσε σειρά επιχειρήσεων εναντίον των Άγγλων.

Στις 12 Νοεμβρίου 1956, μαζί με τον Πολύκαρπο Γιωρκάτζη, ηγήθηκε επίθεσης στην Ξεραρκάκα, εναντίον φάλαγγας στρατιωτικών οχημάτων στο δρόμο Λεύκας-Καλοπαναγιώτη.

Το Γενάρη του 1957 υπήρξε μεγάλη προδοσία στην περιοχή, ως αποτέλεσμα της οποίας συνελήφθησαν οι ομάδες του Νίκου Ιωάννου και Πολύκαρπου Γιωρκάτζη, κοντά στις Γερακιές. Ο Δράκος θεώρησε τότε αναγκαίο να μετακινηθεί προς Σολέα και πάλι. Έτσι, κάποια βροχερή νύκτα βρέθηκαν στην Τεμπριά, με σκοπό να έρθουν σε επαφή με τον τομεάρχη Φρίξο Δημητριάδη και να κατασκευάσουν κρησφύγετο, για να μείνουν στην περιοχή. Το κρησφύγετο άρχισε να ετοιμάζεται νύκτα μέσα σε χαλαζοθύελλα πάνω από χωριό Σινά Όρος, ενώ χιλιάδες Άγγλοι στρατιώτες κατέφθαναν στην περιοχή της Σολιάς. Μπροστά σ’ αυτό το γεγονός, ο Δράκος έκρινε ότι έπρεπε να μετακινηθούν αμέσως στα Κατύδατα, όπου υπήρχε κρησφύγετο στο σπίτι του Δημοσθένη Σχίζα.

Το Γενάρη του 1957 καταδιωκόμενος από τους Άγγλους κατέληξε μαζί με την ομάδα του στην περιοχή Ευρύχου-Σινά Όρους, όπου άρχισαν τη δημιουργία νέου λημεριού. Πλησίαζαν τα μεσάνυκτα της 18ης του Γενάρη, όταν η ομάδα του Δράκου, από τους Νεόφυτο Σοφοκλέους, Σάββα Ταλιαδώρο, Κώστα Λοΐζου και Τεύκρο Λοΐζου, μέσα σε φοβερή κακοκαιρία, πήρε το δρόμο, μέσω των βουνών ανατολικά της Ευρύχου, προς τα Κατύδατα, μέσω του μεταλλείου της «Φουκάσας». Ο σύντροφός του Τεύκρος Λοίζου από τη Λεύκα αφηγήθηκε για τις τελευταίες στιγμές του Μάρκου Δράκου:

«Την 7.30 μ.μ. υπό βροχήν και χάλαζαν, εν μέσω κεραυνών, αστραπών και βροντών, ξεκίνησαν ίνα συναντήσωσιν τον τροφοδότην των εις ορισμένον σημείον, όστις θα παρέδιδεν εις αυτούς τσίγγους τους οποίους είχεν ζητήσει δια στέγασιν του λημεριού. Μετά οδοιπορίαν 20 λεπτών ήκουσαν να βάλλουν εναντίον των αυτόματα. Εκτυπώντο αγρίως υπό ενεδρευόντων Άγγλων. Οι 4 άνδρες έπεσαν κατά γης ίνα προφυλαχθώσιν και λάβωσι θέσεις μάχης. Ο πέμπτος παρέμεινε εις το λημέρι προς φύλαξιν αυτού. Μετ' ολίγον απηγκιστρώθησαν έρποντες και με πολλάς προφυλάξεις κατόρθωσαν να επιστρέψωσιν εις το λημέρι κατόπιν πορείας 2 περίπου ωρών. Εκεί τη συστάσει του Δράκου, εκάμαμεν την προσευχήν μας και εφάγαμεν κάτι πρόχειρον. Μετά αφού προσηυχήθημεν εξεκινήσαμεν προπορευομένου του Δράκου. 'Ολίγα λεπτά μετά την εκκίνησιν ο Δράκος με παρεκάλεσεν να του τραγουδήσω έναν ύμνο που τον ηγάπα υπερβολικά. Και ενώ εβαδίζαμεν υπό βροχήν ετραγουδούσα χαμηλή τη φωνή, συνοδευόμενος και υπό του Δράκου: 

Όπου κι αν στρέψω τη ματιά μου

πάντα εσέ, Θεέ, θα ιδώ,

και με τον νου και την καρδιά μου

στέκομαι κι όλο Σ’ ευλογώ.

Σε βλέπω πέρα μες στα δάση

με τα πουλιά που κελαϊδούν

που στα κλαδιά μέσα κρυμμένα

κάθε αυγούλα Σε υμνούν.

'Ή εκκίνησις από το λημέρι είχε γίνει την 10ην μ.μ. Την 11ην εσταματήσαμεν ίνα αναπαυθώμεν ολίγον. Η βροχή εξηκολούθει. Μετά 5 λεπτά της ώρας ξεκινήσαμε με κατεύθυνσιν προς την περιοχήν του ποταμού όστις διέρχεται κάτωθι του χωρίου Ευρύχου. Τότε ο Κωνσταντίνος Λοϊζου συνέστησε ν' αλλάξη η πορεία και να διέλθωμεν άνω της Ευρύχου. Πράγματι ο Δράκος επέτρεψεν και ηκολούθησε την υποδειχθείσαν νέαν γραμμήν.

"Προπορευομένου του Δράκου, η ομάς εβάδιζε προς την νέα κατεύθυνσιν. Μόλις όμως είχομεν προχωρήση περί τα 30 μέτρα, Άγγλοι ενεδρεύοντες ήρχισαν να βάλλωσιν εξ επαφής. Όλοι επέσαμεν κατά γης και ο Δράκος ήρχισε βάλλων κατά των Άγγλων. Οι υπόλοιποι, επειδή έμπροσθέν μας κι υψηλότερον ευρίσκετο ο Δράκος, δεν ηδυνάμεθα να πυροβολήσωμεν. Εις μίαν στιγμήν ο Δράκος έπαυσε να βάλλη. Τον είδαμε να ξαπλώνεται και ηκούσαμεν βαρύν ρόγχον, όστις επανελήφθη δυο έως τρεις φοράς και αμέσως κατόπιν είδαμεν τον Δράκον τελείως ακίνητον. Το λαμπρό παληκάρι ήτο νεκρόν".

Ο Δράκος είχε δεχθεί 40 σφαίρες σε όλο του το σώμα. Από τα πυρά των Άγγλων τραυματίστηκε, επίσης, σοβαρά στο πόδι ο Κώστας Λοΐζου. Οι υπόλοιποι αντάρτες πήραν στον ώμο το Λοΐζου και, μετά από πολύωρη ταλαιπωρία, έφτασαν στα Κατύδατα.

Ξημέρωνε Σάββατο, 19 Ιανουαρίου 1957. Πίσω από τα βουνά, στην περιοχή ανάμεσα στα χωριά Ευρύχου - Σινά Όρους βρίσκεται ένα λαγκάδι που οι παλιοί το ονομάζουν "το αρκάτζιν του Δράκου". Κατά σύμπτωση στο χώρο αυτό θυσιάστηκε ο Δράκος - το 25χρονο παλικάρι από τη Λεύκα …

Το βράδυ της 18ης Ιανουαρίου 1957, ο Μάρκος Δράκος πέρασε στην αιωνιότητα. Εκείνο το βροχερό βράδυ ο Μάρκος Δράκος πέρασε από τα πρόσκαιρα ανθρώπινα στα δώματα της αθανασίας. Το αγνό του αίμα πότισε το δέντρο της ελευθερίας και η θυσία του χαλύβδωσε τη θέληση των παλληκαριών να συνεχίσουν των Αγώνα. Το άψυχο του σώμα τάφηκε κρυφά στα Φυλακισμένα Μνήματα από τους αποικιοκράτες, γιατί φοβούνταν τις εκδηλώσεις εναντίον τους, που ανέμεναν να γίνουν στη διάρκεια της κηδείας του στη γενέτειρά του Λεύκα.

Ο Διγενής έπλεξε το εγκώμιο του Μάρκου Δράκου με αυτά τα λόγια:

«Υπήρξεν αγνός, τίμιος, ανιδιοτελής και γενναίος μαχητής. Εκ των πρώτων προσέτρεξεν εις τας τάξεις της Οργανώσεως. Ο θάνατός του με απεστέρησε ενός αρίστου συμπολεμιστού, την δε Κύπρον ενός τέκνου της, το οποίον θα της ήτο λίαν χρήσιμον, όχι μόνον εις τον απελευθερωτικόν αγώνα, αλλά και εις την μετ’ αυτόν δημιουργικήν εργασίαν διά την πρόοδον και ευημερίαν της. Η θλίψις μου διά τούτο ήτο μέγιστη. Αλλά και όλη η Κύπρος εθλίβη και τον εθρήνησε δικαίως. Ήρωες, ως ο Δράκος, και θνήσκοντες δεν παύουν να ζουν. Παραμένουν φωτεινοί οδηγοί των επιζώντων, διά την εκπλήρωσιν της αποστολής των εις ωραίους ευγενείς αγώνας».

Σήμερα, το άγαλμα του Μάρκου Δράκου βρίσκεται σε ένα πολύ σημαδιακό σημείο της Λευκωσίας. Στον δρόμο που οδηγεί στο Λήδρα Πάλας, ελάχιστα μέτρα κάτω από τον προμαχώνα της Ρόκκας, όπου κυμματίζει η εμετική ημισέλινος. Ο Μάρκος Δράκος, με το χέρι υψωμένο δείχνει με το δάχτυλό του κάπου μακριά. Δείχνει το δρόμο του αγώνα για την τελική δικαίωση των πόθων του λαού μας. Αυτό ζητά σήμερα το νεκρό παλικάρι από όλους εμάς. Να αγωνιστούμε ενωμένοι για να απαλλάξουμε τα Ελληνικά χώματα της Κύπρου μας από τον ξένο κατακτητή. Για να ανατείλει και πάλι ο Ελληνικός ήλιος σε μια ελεύθερη πατρίδα. Στη βάση του ανδριάντα γράφει: "Θέλει αρετήν και τόλμην η ελευθερία". Στον Δράκο υπήρχαν και περίσσευαν και τα δύο. 



 WWW.APOELLAS.COM

Εθνικό Μνημόσυνο του Στρατηγού Γεώργιου Γρίβα Διγενή στην Αθήνα

Το ΔΡΑΣΙΣ – Κ.Ε.Σ. σας καλεί στο μνημόσυνο του Αρχηγού του Ενωτικο - απελευθερωτικού αγώνα της Ε.Ο.Κ.Α. Στρατηγού Διγενή.

Την Κυριακή 23/1/2011 θα τελέσουμε το Εθνικό Μνημόσυνο του Αρχηγού μας, Στρατηγού Γεώργιου Γρίβα Διγενή, στην Εκκλησία του Αγίου Θωμά στο Γουδί,Αθήνα.
Μετά το τέλος της θείας λειτουργίας θα ακολουθήσει φιλολογικό μνημόσυνο στο οίκημα μας (Παιανίας 5 – 7, Ζωγράφου)

Πληροφορίες: 2107754760
6998052131 Λάζαρος




ΓΡΙΒΑ ΚΟΙΜΗΣΟΥ, ΞΕΚΟΥΡΑΣΟΥ. Η ΕΝΩΣΙΣ ΘΑ ΓΙΝΕΙ, ΤΗΝ ΘΕΛΟΥΝ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΣΟΥ.


http://www.facebook.com/event.php?eid=190961460916467&index=1

Αυτόνομη Παράταξη στην Κρήτη-Α.Φ.Κ - ΑΣΠΙΣ

Αγαπητοί συμφοιτητές,

Φτάσαμε αισίως στο 2011 και η ιδιαίτερη μας πατρίδα βρίσκεται κατά 38% υπό Τουρκική κατοχή. Η πολιτική ηγεσία του τόπου μας, διαρκώς απομονώνει την λαϊκή βούληση και αρνιέται να ακολουθήσει την συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων της Κύπρου που είπαν ένα μεγάλο ΟΧΙ το 2004, προτείνοντας μας ξανά και ξανά μια λύση που δεν είναι εφικτή και λογική.
Αυτά, καθώς και πολλά άλλα φοιτητικά και οικονομικά προβλήματα που αντιμετωπίζει η σημερινή μας νεολαία, δεν άφησαν αμέτοχους μια ομάδα φοιτητών στο Ηράκλειο της Κρήτης. Έτσι μετά από πολύ σκέψη και προβληματισμό με έντονο το αίσθημα ευθύνης, αποφασίσαμε να δημιουργήσουμε μια παράταξη ΑΥΤΟΝΟΜΗ και ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗ. Την Aυτόνομη Φοιτητική Κίνηση – ΑΣΠΙΣ.

Η Α.Φ.Κ - ΑΣΠΣ έρχεται στα φοιτητικά δρώμενα του Ηρακλείου στοχεύοντας να φέρει νέα ήθη στον κυπριακό φοιτητόκοσμο της πόλης. Κινείται αυτόνομα και ανεξάρτητα, μακριά από στείρες παλαιοκομματικές περιχαρακώσεις ως αναπόσπαστο κομμάτι του κυπριακού φοιτητικού κινήματος.

Βασικός άξονας της ενεργοποίησης μας ως κίνηση είναι φυσικά το Κυπριακό Πρόβλημα. Ξεκαθαρίζουμε εξ αρχής ότι εμείς απορρίπτουμε αταλάντευτα οποιαδήποτε λύση, η οποία έχει ως βάση της τη Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία. Θεωρούμε ότι το πρόβλημα είναι εξ ολοκλήρου πρόβλημα παράνομης εισβολής και κατοχής ευρωπαϊκού εδάφους και ως τέτοιο θα έπρεπε να αντιμετωπίζεται από τις εκάστοτε πολιτικές ηγεσίες. Στόχος της Κίνησής μας είναι να αποδείξουμε ότι υπάρχει η εναλλακτική οδός, η λύση η οποία θα βασίζεται στο ευρωπαϊκό κεκτημένο και στα ψηφίσματα του ΟΗΕ για το Κυπριακό. Λύση, δηλαδή απελευθέρωσης και δικαίωμα αυτοδιάθεσης σύμφωνα με τον καταστατικό χάρτη των Ηνωμένων Εθνών (άρθρο 1§2) αντί ενυπόγραφης αποδοχής της διχοτόμησης όπως αυτή θα επέλθει με την εφαρμογή οποιουδήποτε σχεδίου ΔΔΟ. Θεωρούμε ως ύψιστη ανάγκη τη διασφάλιση της επιβίωσης του Κυπριακού Ελληνισμού στη γη των προγόνων μας, την οποία δεν εγγυάται η διχοτομική ρατσιστική ΔΔΟ.

Παράλληλα, η Κίνησή μας αποσκοπεί στη βελτιστοποίηση των προβλημάτων που απασχολούν την κυπριακή φοιτητική κοινωνία του Ηρακλείου. Ως εκ τούτου οι βασικοί πυλώνες των φοιτητικών μας αρχών βασίζονται στη δημόσια και δωρεάν παιδεία, πλήρως αποστασιοποιημένη από τα οικονομικά συμφέροντα και τις μικροκομματικές σκοπιμότητες. Πιστεύουμε πως σε μια παγκοσμιοποιημένη κοινωνία στην οποία η εθνική ταυτότητα κάθε λαού είναι υπό απειλή, η Παιδεία οφείλει να αποδίδει πολίτες με εθνική συνείδηση. Είμαστε κράτος και ΔΕΝ θα καταστούμε κοινότητα.

Τέλος θα θέλαμε να τονίσουμε ότι η Α.Φ.Κ – ΑΣΠΙΣ θα σταθεί ασπίδα μπροστά στα βέλη του ενδοτισμού και του δήθεν εφικτού προστατεύοντας έτσι τα συμφέροντα του φοιτητή και της Πατρίδας μας .

«Και αν η πυκνότητα των βελών σας σκεπάσουν τον ήλιο, τότε καλύτερα. Θα πολεμήσουμε υπό σκιάν»

Εκ του Δ.Σ
Α.Φ.Κ - ΑΣΠΙΣ

Ίδρυση νέας Αυτόνομης Αντιομοσπονδιακής παράταξης στην Κρήτη:
http://www.facebook.com/group.php?gid=177912659406

(Σχόλιο του Διαχειριστή: Μπράβο στα παιδιά στην Κρήτη. Καλή αρχή και Καλούς Αγώνες!!)

Δευτέρα 17 Ιανουαρίου 2011

Πανίκος Δημητρίου

Ο Πανίκος Δημητρίου γεννήθηκε στην Αμμόχωστο στις 10 Φεβρουαρίου 1957. Οι γονείς του Γιώργος και Κωσταντία Δημητρίου κατοικούσαν, πριν από την τουρκική εισβολή και κατοχή, στον τον Άγιο Μέμνωνα Αμμοχώστου. Ο Πανίκος ήταν το δεύτερο παιδί της οικογένειας και είχε άλλα 4 αδέλφια. Το σπίτι που πέρασε τα πρώτα χρόνια της ζωής του και τα πρώτα μαθητικά του χρόνια ήταν στην οδό Εσπερίδων 193 στον Άγιο Μέμνονα. Τελείωσε το Δημοτικό Σχολείο της ενορίας του με άριστα και μετά φοίτησε για 5 χρόνια στο Α' Γυμνάσιο Αρρένων Αμμοχώστου, στο πρακτικό τμήμα, γιατί το όνειρό του ήταν να σπουδάσει αρχιτέκτονας. Ήταν ένα ήσυχο παιδί που δεν δημιουργούσε ποτέ προβλήματα στην οικογένειά του και στο σχολείο του. Μόνη του έγνοια ήταν να είναι καλός μαθητής και να γίνει ένας έντιμος πολίτης και ένας καλός επιστήμονας.
Τα όνειρά του όμως σταμάτησαν με το πραξικόπημα και την Τουρκική εισβολή. Όπως όλοι οι άλλοι συμπολίτες Αμμοχωστιανοί έτσι και ο Πανίκος με την οικογένειά του αναγκάστηκε να εγκαταλείψει τον αγαπημένο του Άγιο Μέμνονα και την αγαπημένη του Αμμόχωστο και να εγκατασταθεί στην πόλη της Λεμεσού μαζί με την υπόλοιπη οικογένειά του. Στη Λεμεσό φοίτησε στην έκτη τάξη στο Λανίτειο Γυμνάσιο Λεμεσού μέχρι της 17/1/1975, ημέρα του Θανάτου του. Τη μέρα αυτή μαζί με άλλους μαθητές της Λεμεσού πήγε στις Βάσεις Ακρωτηρίου για να διαμαρτυρηθεί για την απόφαση των Άγγλων να μεταφέρουν Τουρκοκύπριους που κατοικούσαν στις ελεύθερες περιοχές και να τους μεταφέρουν στις κατεχόμενες από τα τουρκικά στρατεύματα περιοχές για να κατοικήσουν στα σπίτια των προσφύγων.
Στην ειρηνική διαδήλωση των μαθητών της Λεμεσού ένα άρμα των Άγγλων τον παρέσυρε θανάσιμα στερώντας του για πάντα τη ζωή και όλα τα νεανικά του όνειρα καθώς και τον πόθο για επιστροφή στον αγαπημένο του Άγιο Μέμνονα και Αμμόχωστο, τον τόπο που γεννήθηκε και τόσο πολύ αγάπησε.

Αναδημοσίευση από http://www.agiosmemnon.com.cy/hero.html