Ο απαγχονισμός του Αρχιεπισκόπου Κυπριανού, των Μητροπολιτών, των Ηγουμένων, και εκατοντάδων μοναχών και λαϊκών τον Ιούλιο του 1821 δεν άφησε ασυγκίνητο το ελληνικό έθνος. Εξ΄άλλου, θυσίες σαν και αυτές, και κυρίως η δραματική έξοδος του Μεσολογγίου τον Απρίλιο του 1825, έδωσαν στο διεθνές φιλελληνικό ρεύμα τη χαμένη του ορμή, που απωλέσθηκε από τους τραγικούς ενδοεπαναστατικούς εμφυλίους πολέμους.Η 9η Ιουλίου σημάδεψε την κυπριακή λογοτεχνία. Στα 1911 ο εθνικός ποιητής της Κύπρου Βασίλης Μιχαηλίδης έγραψε το συνταρακτικό μακροσκελές ποίημα «η 9η Ιουλίου 1821 εν Λευκωσία Κύπρου», συνδέοντας τα αιματηρά γεγονότα με την ελληνική ταυτότητα των Κυπρίων, και την αταλάντευτη εμμονή της Μεγαλονήσου να θυσιαστεί στο βωμό της ελληνικής ανεξαρτησίας:
«Θεέ, που νάκραν δεν έχεις ποττέ στην καλοσύνη,
Λυπήθου μας και δώσε πκιον χαρά στην Ρωμιοσύνη...».
Η θυσία των Κυπρίων τον Ιούλιο του 1821, έχει συμβολικό, αλλά και ουσιαστικό χαραχτήρα: η Κύπρος, αν και γεωγραφικά μακρυά από τον επαναστατημένο ελλαδικό κορμό, ήταν συνειδησιακά και αγωνιστικά μέρος της Εθνεγερσίας. Δεν πρόσφερε μόνο χρήματα και είδη πρώτης ανάγκης στην Επανάσταση (όπως ήταν ο σχεδισμός της Φιλικής Εταιρείας), αλλά εκατοντάδες Κύπριοι προσέτρεξαν στην προαιώνια ελληνική φωνή «Ελευθερία ή Θάνατος».
Οι Κύπριοι έδωσαν το αίμα τους στη μάχη του Μεσολογγίου το 1825 και στη Μάχη των Αθηνών το 1827. Στην Εθνική Βιβλιοθήκη της Ελλάδος, γίνεται λόγος πως 580 Κύπριοι πολέμησαν στην Ελλάδα μεταξύ 1821 και 1829.
Για τον Κυπριακό Ελληνισμό, η κατάληξη της Επανάστασης του 1821 δε σήμαινε το τέλος, αλλά αποτελούσε το έναυσμα των πόθων και της δράσης που ακολούθησε. Στα 1833 ο καλόγερος Ιωαννίκιος, ύψωσε τη σημαία της Επανάστασης τον Άγιο Ηλία του Τρικώμου, παράλληλα με τον Ιμάμη στην Πάφο. Τα κινήματα απέτυχαν, όπως και η εξέγερση του Νικόλαου Θησέα, τον ίδιο χρόνο, με 3.000 πολεμιστές. Στα 1854 η Κυπριακή Φάλαγγα ενώνεται με τα τμήματα των Γρίβα, Ζέρβα και Τζαβέλλα για απελευθέρωση της Ηπείρου και της Θεσσαλίας, ενώ το 1866 οι Κύπριοι συνδράμουν στην Κρητική Επανάσταση και το 1880 σπεύδουν και πάλι στην Ήπειρο και στη Θεσσαλία.
Κατά την περίοδο της Αγγλοκρατίας, οι Κύπριοι οργανώνουν συλλαλητήρια και διατυπώνουν στους αποικιοκράτες «Είμεθα γνήσιοι Έλληνες και έχομεν μόνο μίαν επιθυμίαν, την μοναδικήν γλυκείαν και παρήγορον ελπίδα της Ενώσεως μας μετά της Μητρός Πατρίδος».
Στα 1897 οι 7.000 Κύπριοι στρατιώτες που εντάσσονται στην ελληνικό στρατό κατά τον Ελληνοτουρκικό Πόλεμο, αποτελούν κατ’ αναλογίαν πληθυσμού το μεγαλύτερο αριθμό απ’όλες τις περιοχές που συμμετείχαν στον πόλεμο!
Στους Βαλκανικούς Πολέμους, η κυπριακή παρουσία είναι ακόμα πιο συμβολική: ο δήμαρχος Λεμεσού Χριστόδουλος Σώζος πέφτει μαχόμενος στο Μπιζάνι, ενώ ο Μητροπολίτης Κυρηνείας και αργότερα Αρχιεπίσκοπος Κύπρου Μακάριος Β΄αναδεικνύεται σε ηρωική μορφή! Το 1914 η Κύπρος προσφέρει στην Ελλάδα 16.000 χρυσές λίρες, και το 1916 κατατάσσονται ως εθελοντές στον Α΄Παγκόσμιο Πόλεμο 11.000 Κύπριοι! Η κυπριακή ψυχή είναι παρούσα και στην Μικρασιατική Εκστρατεία, όπως προφητικά αναφέρεται ο Βασίλης Μιχαηλίδης στο ποίημα της 9ης Ιουλίου:
«...Ειπάν μου πως εφύασιν πο τζιεί που το Καρπάσιν
μια κοπή παίδκιοι τοπκιανοί τζιαι πως επήαν πέρα,
πέρα στους λας που πολεμούν τζιαι παν κατά την Πόλιν...».
Ακολουθούν τα Οκτωβριανά του 1931 με το κάψιμο του Βρετανικού Κυβερνείου, η κατάταξη 35.000 Κυπρίων στο Β΄Παγκόσμιο Πόλεμο, μετά τις αγγλικές υποσχέσεις για Ένωση με την Ελλάδα και το Ενωτικό Δημοψηφισμα του Ιανουαρίου του 1950.
Όσοι τιμούν την αυριανή επέτειο της θυσίας του Αρχιεπισκόπου Κυπριανού και των συν Αυτώ μαρτυρησάντων, αναδεικνύουν αναντίρρητα το προαιώνιο Ενωτικό Ιδεώδες, την εθνική αποκατάσταση της νοτιότερης εσχατιάς του Ελληνισμού.
Η μνήμη της θυσίας των Κυπρίων και Ελλαδιτών ηρώων στο βωμό της Εθνικής Ελευθερίας και Αξιοπρέπειας, δε συνάδει με τα σύγχρονα ιδεολογήματα του συμβιβασμού, της ισοπεδωτικής κουλτούρας της επαναπροσέγγισης και του ομοσπονδιακού τουρκοπροσκυνήματος.
Το μήνυμα της 9ης Ιουλίου, συμπυκνώνεται ανάγλυφα, στην πρώτη εθνεγερτική διακήρυξη της ΕΟΚΑ:
«Αδελφοί Κύπριοι. Από τα βάθη των αιώνων μας ατενίζουν όλοι εκείνοι οι οποίοι ελάμπρυναν την ελληνική ιστορία διά να διατηρήσουν την Ελευθερία των: οι Μαραθωνομάχοι, οι Σαλαμινομάχοι, οι Τριακόσιοι του Λεωνίδα και οι νεώτεροι του Αλβανικού έπους. Μας ατενίζουν οι αγωνιστές του 1821, οι οποίοι και μας εδίδαξαν ότι η απελευθέρωσις από τον ζυγόν δυνάστου αποκτάται πάντοτε με το αίμα...
Έλληνες, όπου και αν ευρίσκεσθε, ακούσατε τη φωνή μας: Εμπρός για τη Λευτεριά της Κύπρου μας»...
ΕΛΛΑΣ-ΚΥΠΡΟΣ-ΕΝΩΣΙΣ!
WWW.APOELLAS.COM
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου