Αναδημοσίευση από http://www.afk-tolmi.net/?p=438
«Εάλω η Πόλις…». Αυτή η πένθιμη κραυγή ανακοίνωσε στον μαχόμενο Ελληνισμό, την πτώση της Βασιλεύουσας, της Πόλης των πόλεων στα χέρια των Οθωμανών μετά από μια σκληρή πολιορκία και τις ηρωικές μάχες που έδωσαν οι μόλις 7 000 υπερασπιστές της Κωνσταντινούπολης ενάντια στις εκατοντάδες χιλιάδες ορδές που συγκέντρωσε ο Μωάμεθ Β’ ο Πορθητής. Εκείνη την αποφράδα μέρα, η ένδοξη Βυζαντινή αυτοκρατορία έφτασε στο τέλος της και ο Ελληνισμός περνούσε στη σκοτεινότερη περίοδο της ιστορίας του, την Τουρκοκρατία. Έκτοτε ο Ελληνισμός θυμάται την 29η Μαΐου, νοσταλγώντας την μητρόπολή του την Κωνσταντινούπολη που αποτελούσε τον εθνικό πόθο της Μεγάλης Ιδέας και των αγώνων που διεξήγαγε ο Ελληνισμός το 1821 και έπειτα.
Όμως, ποιος είναι ο πραγματικός συμβολισμός της άλωσης της Κωνσταντινούπολης για τον Ελληνισμό; Θρηνούμε μεν, την πτώση της Βασιλεύουσας αλλά αγνοούμε την ουσιαστική της σημασία. Στην Οδύσσεια της Ελληνικής Ιστορίας, η Πόλη δεν αλώθηκε μόνο την 29η Μαΐου, αλλά σε κάθε ήττα που άφηνε ανοικτές τις πληγές της 29ης Μαΐου και κάθε εθνικό όλεθρο που άφηνε αλύτρωτες μερίδες του Ελληνισμού. Επομένως, όταν μιλούμε για Άλωση, οφείλουμε να συμπεριλαμβάνουμε και τα θλιβερά γεγονότα της Μικρασιατικής Καταστροφής του 1922 που στην ουσία ήταν η τελειωτική πτώση του Ελληνισμού στη Μικρά Ασία μετά από 3000 χρόνια λαμπρής παρουσίας. Άλωση είναι η απώλεια της Βορείου Ηπείρου και των εκεί αλύτρωτων αδελφών μας οι οποίοι εγκαταλείφθηκαν στο έλεος των νέων δυναστών τους. Εξίσου θλιβερή, είναι η πιο πρόσφατη όλων των αλώσεων, η Άλωση της Κύπρου από τους Τούρκους το 1974 και η έναρξη της δεύτερης Τουρκοκρατίας στο μαρτυρικό νησί μας.
Με αφορμή την τελευταία των αλώσεων, αξίζει να γίνει ένας παραλληλισμός των γεγονότων πριν από την Άλωση της Κωνσταντινούπολης και την παρούσα κατάσταση στην Κύπρο. Στα χρόνια που προηγήθηκαν της αλώσεως, οι αυτοκράτορες αποπειράθηκαν να ενώσουν το ορθόδοξο Οικουμενικό Πατριαρχείο με τη Καθολική Εκκλησία, αναγνωρίζοντας ουσιαστικά τη θρησκευτική εξουσία του πάπα, θεωρώντας όμως πως ο ποντίφικας θα μεσολαβούσε για να τους στείλει στρατιωτική βοήθεια κατά των Τούρκων. Παρέβλεπαν δε, τη ειδεχθή συμβολή των Καθολικών στην αποδυνάμωση της Κωνσταντινούπολης με τη Δ’ Σταυροφορία του 1204. Η προσπάθεια ενώσεως των Εκκλησιών δίχασε την τότε Ρωμιοσύνη, με το λαό να χωρίζεται στα στρατόπεδα των ενωτικών και των ανθενωτικών. Οι μεν ενωτικοί, χαρακτηριζόμενοι από «πατριωτικό ρεαλισμό» απαιτούσαν την ένωση των Εκκλησιών για να επιβιώσει το κράτος, οι δε ανθενωτικοί θεωρούσαν αυτή την απόπειρα ως εθνικό ξεπούλημα αφού η υιοθέτηση του καθολικισμού σήμαινε το τέλος της δικής τους εθνικής ταυτότητας και υποταγή στους Λατίνους. Εν τέλει, η ανθενωτική μερίδα που αντιτάχθηκε σε αυτό το σαθρό σχέδιο εθνικοθρησκευτικής απονεύρωσης του Ελληνισμού νίκησε και η ένωση των Εκκλησιών δεν πραγματοποιήθηκε. Η βοήθεια από τη Δύση ουδέποτε έφθασε και το βυζαντινό κράτος καταλύθηκε από τους Τούρκους. Ο Ελληνισμός όμως επιβίωσε και μέσα από τις στάχτες της ηρωικής θυσίας του Παλαιολόγου αναστήθηκε για να δοξαστεί το 1821 με την ιστορία να δικαιώνει τον αγώνα των ανθενωτικών και να επαινεί την αξιοπρεπή στάση τους σε αυτή τη διαμάχη.
Πώς αυτό συσχετίζεται με τα γεγονότα της Κύπρου; Μετά την ντροπιαστική ήττα του 1974, οι πολιτικοί ταγοί του τόπου μας διαπραγματεύονται τη λύση του Κυπριακού στη βάση διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας που αποτελεί την ταφόπλακα του Κυπριακού Ελληνισμού. Παράλληλα αποτελεί νομιμοποίηση, δια της υπογραφής μας, των τετελεσμένων της τουρκικής εισβολής και μια εθελούσια υποταγή στα σχέδια της Τουρκίας που ολοκληρώνονται αναίμακτα αυτή τη φορά με την επιβολή της ΔΔΟ στο νησί μας. Και πώς με την έντονη συζήτηση περί του διζωνικού απαρτχάιντ ξαναζωντανεύουν στο νησί μας τα προ της αλώσεως γεγονότα τον πιο παραστατικό τρόπο! Οι μεν πολιτικοί ταγοί και οι λοιποί υποστηρικτές τους αναδύονται ως ενωτικοί-ομοσπονδιακοί ενώ η ανθενωτική παράταξη ζωντανεύει μέσω του αντιομοσπονδιακού κινήματος. Επικαλούνται οι σύγχρονοι ενωτικοί τον «πατριωτικό ρεαλισμό» και την «επανένωση» της πατρίδας μας μέσω ενός οδυνηρού συμβιβασμού έχοντας αποκλείσει εξ αρχής τον αγώνα για τη διεκδίκηση των δικαίων μας ενώ ειρωνεύονται το κάλεσμα των αντιομοσπονδιακών για αγώνα και απειλούν όπως και τότε(αλλά και το 2004) με εκβιαστικά διλήμματα περί διχοτόμησης ή νέας καταστροφής.
Η απελευθέρωση του τόπου μας αποτελεί τον αντικειμενικό στόχο του Κυπριακού Ελληνισμού που οφείλει να αγωνιστεί ενάντια στη διζωνική δικοινοτική άλωση της πατρίδας του, αυτή τη φορά μέσω της Κερκόπορτας της κομματοκρατίας. Η ιστορία επαναλαμβάνεται και οι πρωταγωνιστές της ορχήστρας έχουν λάβει τις θέσεις τους. Θα δικαιωθεί όμως και αυτή τη φορά η σύγχρονη ανθενωτική-αντιομοσπονδιακή παράταξη στο δύσκολο αγώνα της αξιοπρέπειας και της αποκατάστασης της εθνικής μας τιμής; Παραμένει να διδαχθούμε όσο το δυνατό περισσότερο από το συμβολισμό της Αλώσεως…
Ανδρέας Δημητριάδης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου