Στη διπλωματία όταν παραχωρείς λέξεις παραχωρείς έδαφος, είχε πει ορθώς παλαιότερα σε μια τηλεοπτική εκπομπή ο κύριος Κώστας Ζουράρις. Και δυστυχώς από το 1974, για να μην πάμε πιο πίσω, είναι πολλές οι λέξεις που έχουμε παραχωρήσει, και επανειλημμένως αντικαταστήσει, με κάποιες άλλες παράξενες και ύποπτες. Έχουν γίνει συνομιλίες εκ τους σύνεγγυς, ενίοτε και εκ του μακρόθεν, γεύματα και συναντήσεις υψηλού επιπέδου, έχουν έρθει ενώπιόν μας δέσμες ιδεών, σχέδια λύσεως και συμφωνίες 8ης Ιουλίου αλλά η απελευθέρωση θεωρείται λέξη «απαγορευμένη». Έχει αντικατασταθεί με τον νεοφανή όρο της «επανένωσης», που κανένας δεν ξέρει να εξηγήσει ακριβώς τι σημαίνει. Έχουμε παραχωρήσει, κατά τα λόγια του κυρίου Ζουράρη την βόρεια Κύπρο, αφού έχουμε ξεχάσει την «απελευθέρωση» για κάποιο συγκεχυμένο, αβέβαιο και ζοφερό μέλλον ομοσπονδιακής «επανένωσης».
Επανένωση ε; οι ΕΠΑΝαπροσεγγιστές μιλούν τώρα για ΕΠΑΝένωση. Επαναπροσέγγιση λένε. Με ποιους και για ποιο σκοπό; Με τους Τούρκους της Κύπρου που δρουν από το 1958 (κυρίως), κατ εντολήν της Τουρκίας; Με αυτούς που πριν το 1960 ήταν συνασπισμένοι στο κόμμα «Η Κύπρος είναι Τουρκική» υπό τον Φαζιλ Κιουτσιουκ, τον μετέπειτα αντιπρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας; Με αυτούς που το 1963 και εξής δηλώνουν πράξοις και έργοις ως αμετακίνητο στόχο τους τη διχοτόμηση; Θα μου πουν πολλοί, τι έχουμε να χωρίσουμε με τον απλό Τούρκο που ζει στα κατεχόμενα. Αν δεν έχουμε να χωρίσουμε με τον απλό Τούρκο έχουμε σαφέστατα πολλά να χωρίσουμε με τους πολιτικούς που τους διοικούν. Και αυτοί δεν είναι ουρανοκατέβατοι! Κάποιοι τους «ψηφίζουν». Και αν η απάντηση είναι ότι δεν τους ψηφίζουν αλλά τους επιβάλλει το καθεστώς της Άγκυρας, έχουμε κάνει τον κύκλο και φτάσαμε στο σημείο εκκίνησης.
Ποιος ο σκοπός της επαναπροσέγγισης αφού οι «επαναπροσγγεισθέντες» (τόσες λέξεις έχουν πλάσει οι πολιτικοί μας, δικαιούμαι και γω να φτιάξω!) δεν έχουν καμία αρμοδιότητα και κανένα λόγο στο ίδιο τους το μέλλον, πόσο μάλλον στο μέλλον μας εμάς και ολόκληρης της Κύπρου; Όταν οι Τούρκοι της Κύπρου δεν μπορούν καν να ψηφίσουν αυτόν που θέλουν για ηγέτη τους στης ψευδοεκλογές, αν τέλος πάντων θέλουν κάποιον διαφορετικόν από τον Ταλάτ και τον Έρογλου, ποιος ο σκοπός των επαναπροσεγγστικών πανηγυριών; Ξέρει κανείς να μου πει πότε οι Τούρκοι της Κύπρου σήκωσαν αποτελεσματικά κεφάλι απέναντι στις προθέσεις και τα σχέδια της Τουρκίας; ΟΥΔΕΠΟΤΕ. Άρα ας αφήσουμε τα πανηγυράκια κατά μέρος και ας επικεντρωθούμε στην ουσία. Ας σταματήσουμε να κοιτάμε την σκακιέρα της κατεχόμενης Κύπρου και να συνομιλούμε με τα πιόνια και ας κοιτάξουμε αυτόν που κινεί τα πιόνια που δεν είναι άλλο από το χουντικό-στρατοκρατικό (ενίοτε και βαθύ) κράτος της τουρκίας.
Τι εστί όμως η «επανένωση»; Με μια απλή λεξιλογική ανάλυση θα δούμε ότι παράγεται από τις λέξεις επί+ανά+ένωση που σημαίνει ξανά ένωση. Δηλαδή σκοπός των πολιτικών μας είναι να ξαναενωσουν δυο κομμάτια. Τι θα τα συνδέει όμως αυτά τα κομμάτια; Ποια θα είναι τα αποτελέσματα αυτής της ένωσης; Ποιος θα τους δώσει το ένα κομμάτι να το «ενώσουν» με το άλλο;
Αν προσπαθήσουμε να απαντήσουμε τις πιο πάνω ερωτήσεις θα καταλήξουμε στο συμπέρασμα ότι η «επανένωση» δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια λέξη κενή που ούτε οι ίδιοι που την λεν δεν ξέρουν τι σημαίνει και χρησιμοποιείται για να καλύψει την πολιτική τους γύμνια. Αν πάρουμε ως δεδομένο ότι τα δύο κομμάτια που προσπαθούν να ενώσουν είναι το βόρειο και το νότιο τμήμα της Κύπρου και πριν απαντήσουμε τα άλλα ερωτήματα πρέπει να βρούμε τι τα χώρισε αυτά τα κομμάτια.
Κατά την νέο-κυπριακή, ροζ, παγκοσμίου πρωτοτυπίας, καπιταλιστική, αριστερά του ακέλ, τα χώρισε το πραξικόπημα και η Ελληνική χουντα. Ε! λοιπόν η χουντα «μακαρίστηκε» μερικές μέρες μετά την εισβολή τον Ιούλη του 1974. Έπρεπε τώρα να μην υπάρχει πρόβλημα; Όχι φυσικά. Γιατί δεν είναι αυτή η βασική αιτία του προβλήματος μας. Τον «χωρισμό» προκάλεσε, και εξακολουθεί να προκαλεί ο τουρκικός στρατός. Άρα για να υπάρξει επανένωση πρέπει να εκλείψει αυτός. Για να υπάρξει επανένωση διαρκείας δε φτάνει να φύγει ο τουρκικός στρατός, αλλά πρέπει ο Έρογλου και ο κάθε Έρογλου-κοπρόσκυλο-πιόνι της Άγκυρας να σταματήσει να δηλώνει όπου βρεθεί ότι στόχος των Τούρκων είναι η διχοτόμηση της Κύπρου. Για να επέλθει σωστή επανένωση πρέπει να μπορούν να επιστρέψουν όλοι οι πρόσφυγες και να διαλευκανθεί η τύχη των αγνοουμένων. Για να επέλθει δίκαιη επανένωση πρέπει να καταργηθούν ακόμη και βασικές συνταγματικές πρόνοιες του παρόντος Κυπριακού συντάγματος που μιλούν για δυσανάλογη εκπροσώπηση Ελλήνων και τουρκων σε βουλή, αστυνομία, δημόσια υπηρεσία και απαγορεύουν την αυτοδιάθεση. Είναι διατεθειμένος κανένας σημερινός πολιτικός να μπει σε τόσο βάθος και να επιδιώξει αυτού του είδους την επανένωση; Εκ των πραγμάτων η απάντηση είναι αρνητική. Και όχι μόνο είναι αρνητική η απάντηση αλλά δυστυχώς αντιβαίνει στα όσα είπαμε πιο πάνω. Τι εννοώ;
Πολύ απλά. Αν πάρουμε ως δεδομένο ότι η λύση που επιδιώκουν αυτοί που μιλουν για «επανένωση» είναι η Διζωνική-Δικοινοτική Ομοσπονδία (προσφάτως ενσαρκωθείσα ως Σχέδιο Ανάν) τότε οι δύο λέξεις αυτές αυτόματα ταυτίζονται από τους χρήστες των. Σε αντιδιαστολή λοιπόν με όσα είπαμε για τον όρο επανένωση (εκτός εισαγωγικών) πιο πάνω, η «επανένωση» (εντός εισαγωγικών) των πολιτικών μας έχει το εξής νόημα: Τα τουρκικά στρατεύματα δεν αποχωρούν αλλά παραμένουν μέχρι να μπει (αν μπει ποτέ) η Τουρκία στην ΕΕ (βασική πρόνοια του σχεδίου Ανάν). Το κάθε πιόνι της Άγκυρας του τύπου Ταλάτ-Ντεκτάς-Έρογλου όχι μόνο δεν αποδεσμεύεται από την επιρροή της αλλά γίνεται συμπρόεδρος για να μπορεί πιο αποτελεσματικά να εξυπηρετεί την πολιτική της μέσω του «επανενωμένου» κράτους (βασική πρόνοια του σχεδίου Ανάν). Όχι μόνο δεν επιστρέφουν όλοι οι πρόσφυγες αλλά ακόμα και αυτοί που επιστρέφουν θα στερούνται βασικά συνταγματικά δικαιώματα (εκλέγειν και εκλέγεσθαι-ίση αντιπροσώπευση στα δημοτικά συμβούλια κ.ο.κ) και θα είναι πολίτες δεύτερης (για να μη πούμε τρίτης) κατηγορίας (βασική πρόνοια του Σχεδίου Ανάν). Να μη μιλήσουμε δε για την δικαιοσύνη που θα επικρατεί στην επιδιωκόμενη από τους πολιτικούς μας «επανένωση». Βασικά παγκόσμια δικαιώματα που μέχρι και οι Μάου Μάου και οι Ζουλού μπορούν να ασκούν, απαγορεύονται για τους κατοίκους της Κύπρου. Ένας άνθρωπος μια ψήφος, ελευθερία διακίνησης και εγκατάστασης, ελευθερία απόκτησης περιουσίας είναι μερικά που η «επανένωση» των «πεφωτισμένων» πολιτικών μας απαγορεύει (πρόνοιες του Σχεδίου Ανάν.
Με λίγα λόγια η περιβόητη «επανένωση» δεν είναι τίποτε άλλο από την τουρκική επιδίωξη της διχοτόμησης! Σκοπός δηλαδή των πολιτικών μας είναι να «επανενώσουν» την Κύπρο για να διχοτομηθεί! Γιατί αν το τερατόμορφο σύνταγμα του 1960 άντεξε 3 χρόνια, αυτού του είδους η «επανένωση» αμφιβάλλω αν θα αντέξει μερικούς μήνες. Για το τι θα ακολουθήσει την κατάρρευση αυτή δεν είμαι μάντης να ξέρω. Ρωτήστε τον τότε υποψήφιο Πρόεδρο, Ιωάννη Κασουλίδη. Αυτός είχε προβλέψει ότι αν δεν πούμε ΝΑΙ στο σχέδιο Αναν θα επερχόταν νέα Μικρασιατική καταστροφή. Σε αυτή του την «πρόβλεψη» προφανώς απέτυχε παταγωδώς. Μπορεί τη δεύτερη φορά να πετύχει…
Πρόταση μας λοιπόν είναι οι πολιτικοί μας να σταματήσουν να πονοκεφαλιάζουν ψάχνοντας τρόπους να μετονομάσουν την Ομοσπονδία και κατ΄επέκταση τη διχοτόμηση, να αφήσουν στην πάντα τις γλωσσολογικές δοκιμές και να αναλώσουν την ενέργειά τους στις προσπάθειες για μια σωστή-δίκαιη-πραγματική επανένωση. Και αν τα καταφέρουν, τότε θα μπορούμε σε μετέπειτα στάδιο να επιδιώξουμε τη λύση αυτή χωρίς τα πρόσθετα συνθετικά της. Μέχρι τότε, χρειάζεται οι πολιτικοί μας να γίνουν πιο ειλικρινείς απέναντι στους ψηφοφόρους τους (προηγείται το να γίνουν οι ψηφοφόροι πιο ειλικρινείς με τους εαυτούς τους αλλά αυτό είναι άλλη τεράστια συζήτηση), να σταματήσουν να λειτουργούν με απαρχαιωμένη πολιτική (η πολιτική της Ομοσπονδίας ήδη αριθμεί τουλάχιστον 30 χρόνια αποτυχημένης πορείας) αλλά κυρίως να σταθούν στο ύψος της ιστορίας του νησιού που φωνάζει ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ Η ΜΟΝΗ ΛΥΣΗ
Α.Φ.Κ. ΑΣΠΙΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου