Του Ανδρέα Δημητριάδη,
Φοιτητή Ιατρικής Πανεπιστημίου Ιωαννίνων, Εκπροσώπου Α.Φ.Κ. Τόλμης
Ολοκληρώθηκε τη περασμένη εβδομάδα ο δεύτερος γύρος της συνάντησης Χριστόφια – Έρογλου στο Green Tree της Νέας Υόρκης, υπό την εποπτεία του Γ.Γ. του ΟΗΕ, Μπαν Κι Μουν. Μια συνάντηση η οποία κατέληξε σε διπλωματική πανωλεθρία του Δημήτρη Χριστόφια, όπως άλλωστε αρκετοί είχαν προβλέψει μήνες πριν και στην καταιγιστική αντίδραση όλων των κομμάτων(πλην του κυβερνώντος ΑΚΕΛ) για την κάκιστη διαχείριση του εθνικού ζητήματος από τον Πρόεδρο Χριστόφια και την αδυναμία του να υπερασπιστεί τα τρία «όχι» του Εθνικού Συμβουλίου.
Όλοι φαίνεται να συνειδητοποιούν πως η «Σημαδεμένη Τράπουλα» ακολούθησε την τροχιά της και το σκηνικό στο Κυπριακό ξεκαθάρισε. Με την επιβολή των χρονοδιαγραμμάτων, της συνεχούς επιδιαιτησίας και της αναβάθμισης του καταστροφικού ρόλου Αλεξάντερ Ντάουνερ προδιαγράφεται το ίδιο Βατερλό του Κυπριακού Ελληνισμού που αποφύγαμε με το βροντερό «ΟΧΙ» του 2004 και την απόρριψη του απαράδεκτου Σχεδίου Ανάν.
Σε όλη την ομοβροντία της αντιπολίτευσης, η οποία βάλλει κατά βούληση ελέω εκλογών προς εντυπωσιασμό των πολιτών, ακούσαμε αρκετές βαρυσήμαντες δηλώσεις. Οι διάφοροι κομματικοί εκπρόσωποι, αυτοπαρουσιαζόμενοι ως πολιτικοί σκεπτικιστές, προτείνουν μεταξύ πολλών άλλων αλλαγές στη διαπραγματευτική διαδικασία. Επικεφαλής αυτών, ο Νίκος Αναστασιάδης, διεκδικητής της προεδρίας του κράτους που ήθελε να καταργήσει το 2004, ο οποίος ανέφερε χαρακτηριστικά ότι ο Πρόεδρος δεν πρέπει να έχει πλέον το διαπραγματευτικό ρόλο.
Πίσω από αυτές τις δηλώσεις όμως διαφαίνεται για ακόμη μια φορά η ανικανότητα της πολιτικής διανόησης της κομματικής ηγεσίας του τόπου. Γιατί μπορεί να κατακεραύνωσε η αντιπολίτευση τον Πρόεδρο για τη διαπραγματευτική του ήττα, μπορεί να κατέδειξε απαράδεκτα σημεία της λύσης της οποίας προσπαθεί να φέρει στην Κύπρο, αδυνατεί όμως να δει το σημαντικότερο και ουσιαστικότερο μήνυμα του Green Tree: Πως μετά από 38 χρόνια διζωνικής παγίδευσης, ακόμη και ο πολυδιαφημιζόμενος «πρόεδρος λύσης», απέτυχε να εφαρμόσει τη διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία(ΔΔΟ).
Το Green Tree, αυτό το «πράσινο δέντρο» που είχε μαραθεί προτού ξεκινήσουν οι τριμερείς συναντήσεις, δεν αποτελεί αποκλειστική συντριβή του Χριστόφια. Αποτελεί την ισχυρότερη και πιο αδιάσειστη απόδειξη πως οι κομματικές ηγεσίες σφάλλουν από το 74 και έπειτα και πως κάθε λύση που προτείνουν, είτε αυτή βασίζεται στις συμφωνίες 77-79 είτε στη συμφωνία 8ης Ιουλίου ή στη συμφωνία των «Δύο συνιστώντων κρατιδίων» της 23 Μαΐου του 2008 δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα ανακυκλωμένο έκτρωμα σαν και αυτό που απέρριψε ο Κυπριακός Ελληνισμός το 2004. Επομένως παραμένει ένα ανεφάρμοστο όνειρο(εφιάλτης όμως για τον Ελληνισμό!) των ομοσπονδιακών που κάθε σενάριό του καταλήγει στο εξής αποτέλεσμα: Στην κατάργηση της κυριαρχίας του Κυπριακού Ελληνισμού στο νησί και τη μετατροπή της Κύπρου σε επαρχία της Τουρκίας, η οποία αποκτά τον πλήρη έλεγχο του νησιού με τις συνταγματικές πρόνοιες που προβλέπει μια ΔΔΟ.
Τι απομένει λοιπόν στον Κυπριακό Ελληνισμό που ακόμα και στην εσχάτη, οι κομματικοί του ηγέτες με τις πομπώδεις δηλώσεις και την «κριτική» στη διαπραγματευτική προσπάθεια παραμένουν προσηλωμένοι στο ίδιο διζωνικό παραλήρημα που οδήγησε την Κύπρο στο σημερινό αδιέξοδο;
Μοναδική σωτηρία για να στρέψουμε από το λαιμό μας το αγγλοτουρκικό διζωνικό μαχαίρι, δεν είναι άλλη από τη διεκδίκηση της απελευθέρωσης της Κύπρου. Μια λύση την οποία οι «σοφοί» που χειρίστηκαν το Κυπριακό δεν σκέφτηκαν ποτέ τους θεωρώντας την ως αδύνατη παρά τη συνεχή διάψευση των δικών τους πεποιθήσεων. Μια λύση που μπορεί να απαιτεί το δύσκολο δρόμο του εθνικού αγώνα, αλλά σε καμία περίπτωση δεν είναι ακατόρθωτη. Δεν είναι ακατόρθωτη σε ένα λαό που έχει υψηλό το εθνικό του φρόνημα και ξέρει τι απαιτείται για την εθνική του επιβίωση. Είναι εφικτή σε ένα κράτος που έχει ένα αξιόμαχο στρατό και μπορεί να υπερασπιστεί τα κεκτημένα του και σε ένα κράτος που κινείται επισυνάπτοντας συμμαχίες, ισχυροποιώντας τη θέση του στο διεθνή χώρο.
Ο γράφων παραθέτει αυτούς τους συλλογισμούς, με απόλυτη πίστη πως αυτές θα μας οδηγήσουν στη δικαίωση του αγώνα μας κρίνοντας πάντοτε τα σημεία των καιρών που για πρώτη φορά εδώ και δεκαετίες είναι ευνοϊκότατα για το πολύπαθο νησί μας. Παραμένω αισιόδοξος, βλέποντας μια σημαντική μερίδα της νεολαίας να αφυπνίζεται από τον κομματικό λήθαργο που έχει αιχμαλωτίσει την κυπριακή κοινωνία και ορίζοντας ως πρώτιστη αξία την πατρίδα, να τάσσεται στο πλευρό του αναζωογονημένου αντι-ομοσπονδιακού κινήματος που μάχεται σθεναρά κατά της τουρκικής κατοχής της Κύπρου.
Η μεγάλη πρόκληση όμως είναι η εξής: Ο Κυπριακός Ελληνισμός θα παραμείνει στο πολιτικό τέλμα που μας οδηγεί ξανά στο εθνικό Βατερλό ή θα εμπνευστεί από τα αμέτρητα παραδείγματα της ελληνικής ιστορίας του και θα κυνηγήσει έναν Μαραθώνα ή μια Σαλαμίνα; Ας ελπίσουμε λοιπόν και ας αγωνιστούμε για το δεύτερο, αφήνοντας το νεκρό δέντρο της διζωνικής στο παρελθόν…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου