Αγώνας

Αναδημοσίευση από http://drasis-kes.org/general-articles/item/109-agonas

Σαφώς και δεν θα μιλήσω για τον Αγώνα των Ελλήνων στο ένδοξο πεδίο της μάχης. Αυτόν ουδείς σώφρων πολίτης μπορεί να αμφισβητήσει.

Θα μιλήσω για έναν άλλο Αγώνα. Αυτόν που γίνεται σε περίοδο ‘’Ελευθερίας’’. Και βάζω την Ελευθερία σε εισαγωγικά γιατί «Μια λευτεριά μονάχα για τον έναν δεν φελάει σε τίποτε», όπως έγραφε κι ο Γ. Ρίτσος αποχαιρετώντας Μάρτη του ’57 τον Αυξεντίου. Ο δικός μου ο λαός είναι σκλάβος και η ‘’Ελευθερία’’ όπως την αντιλαμβάνονται ορισμένοι, εκφράζεται στην ατομικότητα τους. Δεν αναφέρομαι μόνο στην Κύπρο αλλά και σε κάθε άλλη Ελληνική Γη υπό κατοχή. Ποιος μπορεί να βάλει χρονικά όρια στο πότε παύει να είναι δική σου; Σε τι διαφέρουν τα 36 χρόνια από τα 88,τα 96 ή τα 400;Ποιο είναι το όριο που λησμονάς τον τόπο σου; Ποιού η υπογραφή και ποιό πρωτόκολλο σε κάνει να νιώθεις ‘’Ελεύθερος’’;

Πολλές φορές μου έχουν πει ‘’Tι θες; Nα πάρουμε τα όπλα;’’. Ουδέποτε υπήρξα πολεμοχαρής, αλλά και ουδέποτε λιποτάκτης. Αν η πατρίδα μας καλέσει να την Ελευθερώσουμε με αυτό τον τρόπο, τότε θα τιμήσω το αίμα μου, όπως και αρκετοί από αυτούς που μου έκαναν την πιο πάνω ερώτηση θέλω να πιστεύω.

Οπόταν τώρα οι συνθήκες μας οδηγούν σε άλλου είδους Αγώνα. Αυτόν της καθημερινής ενημέρωσης ώστε να μην ξεχάσουμε το δίκιο, την ιστορική Αλήθεια. Αυτόν της προσωπικής προπαρασκευής για να πούμε παρόν όταν μας δοθεί η εντολή. Αυτόν που διεξάγει ο καθένας μας μέσω των προβληματισμών του. Και τέλος αυτόν που γίνεται στους δρόμους από τους επίσημους φορείς το καλοκαίρι κυρίως στη Κύπρο.

Αυτόν τον τελευταίο στους δρόμους, εφαρμόζουν καθημερινώς οι αυτόνομες φοιτητικές παρατάξεις και μια μαθητική. Συσπειρώνονται όμως στις 20 Ιουλίου στην Λήδρας της Λευκωσίας μαζί με άλλους φορείς. Εκεί θα δείτε πλήθος κόσμου όπως η Χαρίτα Μάντολες, οι οικογένειες των Ισαάκ και Σολωμού, μάνες αγνοουμένων, πρόσφυγες, σωματεία, πολιτικούς, παλαιούς αγωνιστές και κάθε ένα από μας που δεν νιώθει ‘’Ελεύθερος’’. Όλοι αυτοί οι πολίτες εφαρμόζουν στους δρόμους τον αγώνα του ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ. Δικαιολογούνται κατ’ εμέ οι ξενιτεμένοι οι οποίοι συνήθως κάνουν κάτι αντίστοιχο. Το γιατί όλες οι κομματικές νεολαίες επίσημα απουσιάζουν, ας το σκεφτούν οι ίδιοι.

ΑΓΩΝ ΜΕΧΡΙ ΕΣΧΑΤΩΝ

Σωτηρίου Ανδρέας