Τρίτη 31 Ιανουαρίου 2012

Συγκλονιστική μαρτυρία από την 31η Ιανουαρίου 1996




Η χειμωνιάτικη νύχτα της 30ης προς 31η Ιανουαρίου 1996 ήταν διαβολεμένη … Το κρύο ήταν τσουχτερό και ο δυνατός βοριάς μαστίγωνε με το ψιλόβροχο τους «τυχερούς» που έβρισκε στον δρόμο του. Και ήταν πολλοί …

Η Μονάδα, όπως και όλες οι άλλες Μονάδες του ακριτικού μας νησιού, από νωρίς το απόγευμα ήταν σε ετοιμότητα για άμεση εκκένωση του Στρατοπέδου και επάνδρωση του τομέα ευθύνης της. Κοντά στα μεσάνυχτα η διαταγή που ήλθε με κωδικοποιημένο σήμα ήταν λιτή και κοφτή σαν τα αστροπελέκια που έφερνε μαζί της η καταιγίδα:

«Η Μονάδα να έχει ετοιμότητα με το πρώτο φώς για Άμυνα επί της τοποθεσίας της βάσει σχεδίων.».

Ο Διοικητής διάβαζε σιωπηλός το σήμα, ενώ οι Αξιωματικοί του περίμεναν με κομμένη την ανάσα.

Μία βαθιά αναπνοή και μία αποφασιστική φράση: «Ήρθε η ώρα. Φύγαμε!».

Δεν χρειαζόταν τίποτε άλλο … Το προσωπικό της Μονάδας, καλά εκπαιδευμένο και προετοιμασμένο για την ώρα αυτή, ξεχύθηκε από το Στρατόπεδο προς τις ακτές για να καταλάβει τις θέσεις μάχης και να προετοιμαστεί για να εκτελέσει την αποστολή του. Και ο τελευταίος στρατιώτης ήξερε καλά τι έπρεπε να κάνει. Πίσω έμεινε μόνο ο Υποδιοικητής της Μονάδας με 2-3 στρατιώτες, για την κατάταξη των ντόπιων εφέδρων, που ήδη είχαν αρχίσει να έρχονται, έτοιμοι για όλα

Ήξεραν όλοι καλά ότι η νύχτα θα ήταν μακριά, επειδή σε λίγες ώρες θα έπρεπε να κάνουν όσα προβλεπόταν από τα επιχειρησιακά σχέδια να γίνουν σε 3-4 μέρες. Και ο παλιόκαιρος δεν βοηθούσε καθόλου.

Η προσπάθεια ήταν τιτάνια από όλους. Όλοι είχαν πάρει προσωπικά την υπόθεση. Ο χρόνος σμικρύνθηκε σε απίστευτο βαθμό και τα πάντα υλοποιούνταν με μία ομαδική εργασία πρωτόγνωρης αποτελεσματικότητας. Οι άσχημες καιρικές συνθήκες δεν είχαν καμία σημασία.

Και ο Διοικητής; Ένοιωθε πως είχε έλθει και η δική του ώρα. Και ο Σταθμός Διοικήσεως της Μονάδας δεν τον χωρούσε ... Έπρεπε να βρεθεί μπροστά στην ακτή, κοντά στους άντρες του. Άφησε στο πόδι του τον Λοχαγό του Λόχου Διοικήσεως, πήρε μαζί του ένα αυτόματο (έτσι να βρίσκεται, γιατί ένα πιστόλι τι να σου κάνει), ανέβηκε στο τζιπ και έφυγε …

Ξεκινώντας, ούτε που φανταζόταν το μεγαλείο που θα συναντούσε στον δρόμο του και πόσο αυτό το μεγαλείο θα τον σημάδευε για την υπόλοιπη ζωή του !!!

Η αρχή είχε ήδη γίνει, όταν φεύγοντας από το Στρατόπεδο για τον Σταθμό Διοικήσεως διασταυρώθηκε με μερικούς χωριανούς εφέδρους που πήγαιναν βιαστικοί να καταταγούν. Τον χαιρέτησαν με αστεία λέγοντας «εδώ είμαστε κι εμείς».

Πιο κάτω ήταν οι αποθήκες πυρομαχικών, που έπρεπε να εκκενωθούν και τα πυρομαχικά να προωθηθούν ταχύτατα στις θέσεις μάχης. Ήταν η πρώτη προτεραιότητα και η μεγάλη ανησυχία του Διοικητή.

Και τι βλέπει μόλις φθάνει εκεί !!! Οι δύο αποθηκάριοι, γυμνοί από τη μέση και πάνω και καταϊδρωμένοι μέσα στον διαβολόκαιρο, να φορτώνουν πυρομαχικά με μία απίστευτη και πεισματώδη ταχύτητα, βοηθούμενοι όχι μόνο από τον οδηγό και τον συνοδηγό του συγκεκριμένου οχήματος, αλλά και των άλλων οχημάτων που κατέφθαναν διαδοχικά για φόρτωση. Μόνοι τους, χωρίς επίβλεψη Αξιωματικού. Δεν χρειαζόταν άλλωστε. Ο Λοχίας αποθηκάριος ήταν υπεραρκετός και έδινε το παράδειγμα. Και τα οχήματα έφευγαν φορτωμένα με μία απρόσμενη συχνότητα.

Ο Διοικητής δεν πρόλαβε καν να μιλήσει !!! Αντί του τυπικού στρατιωτικού χαιρετισμού, που ήξεραν οι στρατιώτες ότι δεν θα τον συγκινούσε, ειδικά κάτω από τις συνθήκες αυτές, συνέχισαν ακάθεκτοι την φόρτωση και μόνο ο Λοχίας του χαμογέλασε και του είπε : «Μην ανησυχείτε για μας κύριε Διοικητά! Εμείς είμαστε καλά και όλα θα γίνουν όπως πρέπει και στην ώρα τους. Κοιτάξτε καλύτερα τι γίνονται τα παιδιά μπροστά, μ’ αυτόν τον παλιόκαιρο που μπλέξαμε!!!».

Χαμογέλασε ικανοποιημένος (και συγκινημένος) ο Διοικητής και συνέχισε το δρόμο του. Πέρασε από όλες τις θέσεις μάχης και είδε όλους τους Αξιωματικούς και τους στρατιώτες του να παλεύουν με πείσμα μέσα στην καταιγίδα, για να είναι έτοιμοι το ξημέρωμα. Και από παντού έπαιρνε το ίδιο μήνυμα : «Εμείς εδώ είμαστε εντάξει κύριε Διοικητά. Πιο κάτω κοιτάξτε να δείτε τι γίνονται !»

Ξημερώνοντας, και πριν επιστρέψει στο Σταθμό Διοικήσεως, πέρασε από το Στρατόπεδο για να δει την εξέλιξη της επιστράτευσης. Είχε σχεδόν ολοκληρωθεί. Η προσέλευση των ντόπιων εφέδρων ήταν πολύ παραπάνω από εντυπωσιακή. Πολλοί είχαν φέρει και τα αγροτικά οχήματά τους, μήπως χρειαστούν, όπως του είπαν.

Μπήκε στο Γραφείο του, για να επικοινωνήσει με τον Ταξίαρχο Διοικητή του νησιού, αλλά τον πρόλαβε εκείνος.

Η διαταγή ήταν σύντομη και σαφής: «Η Μονάδα να επιστρέψει το ταχύτερο δυνατόν στο Στρατόπεδό της».

Ο Διοικητής δεν πίστευε στ’ αυτιά του!!! Και άρχισε η επιστροφή …

Σκεπτικός και με ανάμεικτα συναισθήματα, κοιτούσε από το Γραφείο του την πύλη του Στρατοπέδου. Και παρατήρησε ότι οι στρατιώτες που γυρνούσαν, αντί να φαίνονται ανακουφισμένοι που η σύγκρουση, για την οποία ετοιμάζονταν τόσο σκληρά, είχε αποφευχθεί, φαίνονταν απογοητευμένοι και πολλοί ήταν και εκνευρισμένοι.

Πήγε στην πύλη. Και τότε γύρισε ένας στρατιώτης (ένας «μάγκας» Πειραιώτης, μηχανικός αυτοκινήτων και «παιδί της πιάτσας», από τους παραπτωματίες της Μονάδας), τον κοίταξε κατάματα και τον ρώτησε:

«Γιατί, κύριε Διοικητά, γυρίσαμε έτσι πίσω; Μήπως πολεμήσαμε, νικηθήκαμε και δεν το ξέρουμε;»

Ο Διοικητής έμεινε άναυδος !!!

Ήξερε ότι η Μονάδα του ήταν καλά εκπαιδευμένη, ότι το ηθικό των αντρών του ήταν σε πολύ υψηλά επίπεδα και ότι το πνεύμα της Μονάδας του ήταν μοναδικό. Ήταν όλοι μαζί μία φοβερή γροθιά.

Ποτέ δεν πίστευε όμως ότι αυτοί οι άντρες θα τον έκαναν να νοιώσει την ανάγκη να απολογηθεί απέναντί τους, γιατί δεν πολέμησαν!!!

Συγκέντρωσε την Μονάδα του και με δάκρυα στα μάτια τους είπε πόσο μεγάλη ήταν γι’ αυτόν η τιμή να διοικεί τέτοιους άντρες. Και μετά προσπάθησε να τους δώσει να καταλάβουν ότι είναι συντεταγμένο στράτευμα μίας δημοκρατικής χώρας, που υπακούει στα κελεύσματα της εκλεγμένης Κυβέρνησης, και ότι τελικά σημασία είχε η αποφασιστικότητά τους να εκτελέσουν το καθήκον τους.

Είναι σίγουρος όμως ότι δεν τους έπεισε. Ήταν φανερό ότι ένα οδυνηρό «Γιατί;» είχε παραμείνει να αιωρείται αμείλικτο. Το ένοιωθε άλλωστε και ο ίδιος !

Η νύχτα εκείνη σημάδεψε τον Αξιωματικό αυτόν. Η συμπεριφορά των αντρών του και τα συναισθήματα που βγήκαν στην επιφάνεια χαράχθηκαν ανεξίτηλα στην μνήμη και στην ψυχή του.

Και χρόνια μετά, απόστρατος πλέον και βλέποντας μέσα από την ωριμότητά του την κατάπτωση των αξιών και την διάλυση των μηχανισμών της Πατρίδας, που έχει προκαλέσει η υστερόβουλη συμπεριφορά των αστράτευτων πολιτικών μας ταγών, συχνά κλονίζεται και σκέπτεται: «Μα καλά, τι ιδέες και ιδανικά και για ποιούς υπηρετούσα μία ζωή;».

Και τότε η ανάμνηση εκείνης της νύχτας τον στηρίζει και του δίνει την απάντηση:

Εκείνους τους υπέροχους Έλληνες και τις οικογένειές τους υπηρετούσε !!!
Τις ιδέες και τα ιδανικά, που τους έσπρωχναν στην συμπεριφορά εκείνης της νύχτας, υπηρετούσε !!! 
Και που είναι και δικές του ιδέες και ιδανικά. Άλλωστε ήταν ένας απ’ αυτούς !!!

Ευστράτιος Ουζούνογλου
Ταξίαρχος ε.α.

Πηγή: http://www.onalert.gr/default.php?pname=Article&catid=8&art_id=11778

Το χρονικό της κρίσης στα Ίμια



25 Δεκεμβρίου 1995: Το τουρκικό φορτηγό πλοίο «Φιγκέν Ακάτ» προσαράζει σε αβαθή ύδατα κοντά στην Ανατολική Ίμια και εκπέμπει σήμα κινδύνου. Ο πλοίαρχός του αρνείται βοήθεια από το Λιμενικό, υποστηρίζοντας ότι βρισκόταν σε τουρκική περιοχή και ότι οι μόνες αρμόδιες είναι οι αρχές της χώρας του.
26 Δεκεμβρίου 1995: Το Λιμεναρχείο Καλύμνου ενημερώνει το Υπουργείο Εξωτερικών και αυτό με τη σειρά του το Τουρκικό Υπουργείο Εξωτερικών ότι αν δεν παρέμβει ρυμουλκό, το τουρκικό πλοίο θα κινδυνεύσει.
27 Δεκεμβρίου 1995: Το Τουρκικό Υπουργείο Εξωτερικών ενημερώνει την ελληνική πρεσβεία ότι, ανεξαρτήτως του ποιος θα ανελάμβανε τη διάσωση του πλοίου, υπήρχε θέμα γενικότερα.
28 Δεκεμβρίου 1995: Δύο ελληνικά ρυμουλκά αποκολλούν το τουρκικό φορτηγό και το οδηγούν στο λιμάνι Κιουλούκ της Τουρκίας. Το πρωί της ίδιας μέρας ένα τουρκικό μαχητικό αεροσκάφος συντρίβεται στα ελληνικά χωρικά ύδατα, στην περιοχή της Λέσβου, ύστερα από εμπλοκή με ελληνικά μαχητικά. Με ελληνική βοήθεια, ο τούρκος πιλότος διασώζεται.
29 Δεκεμβρίου 1995: Το Τουρκικό Υπουργείο Εξωτερικών εκμεταλλεύεται την κατάσταση και επιδίδει ρηματική διακοίνωση στο αντίστοιχο ελληνικό, στην οποία αναφέρεται ότι οι βραχονησίδες Ίμια είναι καταχωρισμένες στο κτηματολόγιο Μουγκλά του νομού Μπουντρούμ (Αλικαρνασσού) και ανήκουν στην Τουρκία.
9 Ιανουαρίου 1996: Το ελληνικό Υπουργείο Εξωτερικών απαντά με καθυστέρηση, απορρίπτοντας τη διακοίνωση. 15 Ιανουαρίου 1996: Παραιτείται ο πρωθυπουργός Ανδρέας Παπανδρέου, που νοσηλεύεται στο «Ωνάσειο».
16 Ιανουαρίου 1996: Το Υπουργείο Εξωτερικών αντιλαμβανόμενο το παιγνίδι των Τούρκων και ζητά αυξημένα μέτρα επαγρύπνησης στην περιοχή των Ιμίων από το Υπουργείο Εθνικής Άμυνας.
19 Ιανουαρίου 1996: Η κοινοβουλευτική ομάδα του ΠΑΣΟΚ εκλέγει νέο πρωθυπουργό τον Κωνσταντίνο Σημίτη. 26 Ιανουαρίου 1996: Ο δήμαρχος Καλύμνου, Δημήτρης Διακομιχάλης, θορυβημένος από το γεγονός της αμφισβήτησης της ελληνικότητας των Ιμίων, υψώνει την ελληνική σημαία σε ένα από τα δύο νησιά, συνοδευόμενος από τον αστυνομικό διευθυντή Καλύμνου, τον ιερέα και δύο κατοίκους του νησιού. Θα κατηγορηθεί αργότερα από τους συντρόφους του στο ΠΑΣΟΚ ότι ήταν αυτός που έριξε λάδι στη φωτιά.
 27 Ιανουαρίου 1996: Δύο δημοσιογράφοι της εφημερίδας «Χουριέτ» στη Σμύρνη μεταβαίνουν με ελικόπτερο στη Μεγάλη Ίμια. Υποστέλλουν την ελληνική σημαία και υψώνουν την τουρκική. Η όλη επιχείρηση βιντεοσκοπείται και προβάλλεται από το τηλεοπτικό κανάλι της «Χουριέτ».
28 Ιανουαρίου 1996: Το περιπολικό του Πολεμικού Ναυτικού «Αντωνίου» κατεβάζει την τουρκική σημαία και υψώνει την ελληνική. Το βράδυ έλληνες βατραχάνθρωποι αποβιβάζονται στη Μεγάλη Ίμια, χωρίς να γίνουν αντιληπτοί από τα παραπλέοντα εκεί τουρκικά πολεμικά. Η πολιτική εντολή προς τους έλληνες στρατιωτικούς είναι να αποφευχθεί κάθε κλιμάκωση της έντασης.
29 Ιανουαρίου 1996: Ο νέος πρωθυπουργός Κώστας Σημίτης, στις προγραμματικές του δηλώσεις στη Βουλή, στέλνει μήνυμα προς τη Τουρκία, ότι σε οποιαδήποτε πρόκληση η Ελλάδα θα αντιδράσει άμεσα και δυναμικά. Η πρωθυπουργός της Τουρκίας Τανσού Τσιλέρ ζητά διαπραγματεύσεις για το καθεστώς των βραχονησίδων του Αιγαίου. Τουρκικά πολεμικά παραβιάζουν τα ελληνικά χωρικά ύδατα και πλησιάζουν τα Ίμια. Γίνονται διαβήματα από την Ελλάδα σε Ε.Ε. και ΗΠΑ.
30 Ιανουαρίου 1996: Ο πρωθυπουργός Κώστας Σημίτης έχει τηλεφωνική επικοινωνία με τον αμερικανό πρόεδρο Μπιλ Κλίντον. Του εκφράζει την ελληνική θέση ότι η χώρα μας δεν επιθυμεί την ένταση, αλλά εφόσον προκληθεί θα αντιδράσει δυναμικά. Η κυβέρνηση δηλώνει έτοιμη να αποσύρει το άγημα, όχι όμως και την ελληνική σημαία. Στα Ίμια σπεύδουν τα πολεμικά πλοία «Ναυαρίνο» και «Θεμιστοκλής». Ο τούρκος Υπουργός Εξωτερικών δηλώνει ότι υπάρχουν και άλλα νησιά του Αιγαίου με ασαφές νομικό καθεστώς και δεν αποδέχεται την ελληνική πρόταση (αποχώρηση του αγήματος, όχι και της σημαίας).
31 Ιανουαρίου 1996
– 00:00 Συγκαλείται σύσκεψη στο γραφείο του Πρωθυπουργού. Ο Υπουργός Εξωτερικών, Θεόδωρος Πάγκαλος, φθάνει καθυστερημένα, επειδή παίρνει μέρος σε τηλεοπτική εκπομπή.
– 01:40 Στο ΓΕΕΘΑ καταφθάνουν πληροφορίες ότι τούρκοι κομάντος αποβιβάζονται στη Μικρή Ίμια.
– 04:30 Ελικόπτερο του Ελληνικού Πολεμικού Ναυτικού απονηώνεται από τη φρεγάτα «Ναυαρίνο» για να επιβεβαιώσει την πληροφορία. Επικρατούν άσχημες καιρικές συνθήκες.
– 04:50 Το πλήρωμα του ελικοπτέρου αναφέρει ότι εντόπισε περί τους 10 τούρκους κομάντος με τη σημαία τους. Δίνεται εντολή να επιστρέψει στη βάση του κι ενώ πετά μεταξύ των βραχονησίδων Πίτα και Καλόλιμνος αναφέρει βλάβη και χάνεται από τα ραντάρ. Αργότερα θα ανασυρθούν νεκρά και τα τρία μέλη του πληρώματος, ο υποπλοίαρχος Χριστόδουλος Καραθανάσης, ο υποπλοίαρχος Παναγιώτης Βλαχάκος και ο αρχικελευστής Έκτορας Γιαλοψός, σκοτώθηκαν. Σχετικά με τις αιτίες πτώσης του ελικοπτέρου έχουν διατυπωθεί διάφορες απόψεις. Η επίσημη άποψη του ελληνικού κράτους ήταν ότι το σκάφος κατέπεσε λόγω κακοκαιρίας και απώλειας προσανατολισμού του πιλότου. Ωστόσο, στην Ελλάδα υπάρχει ευρέως διαδεδομένη η άποψη ότι το ελικόπτερο καταρρίφθηκε είτε από το Τουρκικό Ναυτικό είτε από τους τούρκους καταδρομείς που υπήρχαν πάνω στο νησί και ότι το γεγονός αποκρύφθηκε, προκειμένου να λήξει η κρίση και να μην οδηγηθούν οι δύο χώρες σε γενικευμένη σύρραξη ή ακόμα και σε πόλεμο.
– 06:00 Οι αμερικανοί διά του Υφυπουργού Εξωτερικών Ρίτσαρντ Χόλμπρουκ επιβάλλουν και στις δύο πλευρές τη θέληση τους. «No ships, no troops, no flags» διαμηνύουν ή σε πιο κομψή διπλωματική γλώσσα να ισχύσει το status quo ante. Μέχρι το μεσημέρι της 31ης Ιανουαρίου 1996 τα πλοία, οι στρατιώτες και οι σημαίες είχαν αποσυρθεί από τα Ίμια.
Η Κρίση των Ιμίων δεν είχε συνέπειες ως προς το καθεστώς των νησιών. Ωστόσο, έδωσε αφορμή στην Τουρκία να θέσει ζήτημα «Γκρίζων Ζωνών» στο Αιγαίο, αμφισβητώντας την κυριαρχία της Ελλάδας σε αρκετά νησιά και να θέσει ένα ακόμη θέμα στην ατζέντα των ελληνοτουρκικών διαφορών. Παρόλα αυτά, η ελληνική πλευρά δεν αποδέχτηκε ποτέ την ύπαρξη τέτοιου θέματος, επικαλούμενη τις διεθνείς συνθήκες.
Τα γεγονότα στα Ίμια κλόνισαν την αξιοπιστία της ελληνικής κυβέρνησης, ειδικά όταν ο πρωθυπουργός Κώστας Σημίτης ευχαρίστησε από το βήμα της Βουλής τους Αμερικανούς για τον καταλυτικό τους ρόλο στην αποκλιμάκωση της έντασης.

Κυκλοφόρησε το νέο «Προπύργιο», τ. 10!: «Όλα τα ποιήματα μου για την άνοιξη ατέλειωτα μένουν»


Λονδίνο, 30 Ιανουαρίου 2012



Ένα μήνα πριν τις φοιτητικές εκλογές της 25ης Φεβρουαρίου 2012, διαβάστε μεταξύ άλλων στο «Προπύργιο» που κυκλοφορεί

- Η υιοθεσία του Ερνέστο 

- Το φυσικό αέριο, η Τουρκία και οι ψευδαισθήσεις: Μια γεωπολιτική ανάλυση 

 - Θάφτηκε ο ιδεολογικός πατέρας της Διζωνικής 

 - Το αντίδοτο στο σάπιο σύστημα που μας κυβερνά 

 - Έστησε τη κρεμάλα μας στο Green Tree με δήμιο τον Ντάουνερ

- Από το Ενωτικό Δημοψήφισμα στον Πανίκο Δημητρίου και την «πολιτικώς ορθή» συμπεριφορά του σήμερα

- Την γλώσσα μου έδωσαν ελληνική: Η απειλή των greeklish 

- Καταχώρηση αγωγής εναντίον Χριστόφια ως διαπραγματευτή του Κυπριακού

- Εκλογικό Μήνυμα 2012: Με το ΜΕΤΩΠΟ ακόμα πιο ψηλά!

Διαβάστε και διαδώστε το «Προπύργιο» τώρα!
Κατεβάστε το σε εκτυπώσιμη μορφή pdf

«Ο Νίκος από την Ναζαρέτ»



Όχι δεν είναι κάποια ταινία, ούτε κάποια τηλεοπτική σειρά, θα έλεγα ότι περισσότερο μοιάζει με θεατρική παράσταση, και η αλήθεια είναι ότι ο πρωταγωνιστής παίρνει Oscar πρώτου ανδρικού ρόλου. Για να γίνω όμως πιο συγκεκριμένος και να κατατοπίσω όσους όσοι δεν έχουν αντιληφθεί περί τίνος πρόκειται, αναφέρομαι ασφαλώς στον κ. Νίκο Αναστασιάδη, τον νυν Πρόεδρο  του ΔΗ.ΣΥ και υποψήφιο Πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας. Πριν επεκταθώ, θεωρώ σκόπιμο να προαναφέρω ότι τον κ. Αναστασιάδη αν μη τι άλλο τον παραδέχομαι και τον θεωρώ ένα από τους «μεγαλύτερους» πολιτικούς εν ενεργεία σήμερα στην Κύπρο, τον λόγο θα τον καταλάβετε στην συνέχεια.

Δεν χρειάζεται να ανατρέξουμε πολλά χρόνια πίσω διότι τα γεγονότα είναι πρόσφατα, και όλοι τα έζησαν, τα είδαν ή τα άκουσαν. Σίγουρα θα θυμάστε το κλίμα και την ρητορεία που επικρατούσε στην προεκλογική περίοδο του 2008. Για να φρεσκάρω όμως, την μνήμη κάποιων που ίσως να ξέχασαν.  Είχαμε τρεις υποψήφιους τον σημερινό Πρόεδρο της ΚΔ, τον αείμνηστο Τάσσο Παπαδόπουλο και τον επανεκλεγέντα σήμερα ευρωβουλευτή Ιωάννη Κασουλίδη. Οι δημοσκοπήσεις τότε σχεδόν όλες, έδειχναν τον εκλεκτό του κ. Αναστασιάδη να μην περνάει στον Β΄ γύρο της εκλογικής αναμέτρησης.  Έτσι οι δημοσιογραφικές, και άλλες πιέσεις προς τον Πρόεδρο του ΔΗ.ΣΥ εντείνονταν για το ποια θα ήταν η επιλογή του κόμματος στο ενδεχόμενο αυτό, Παπαδόπουλο ή Χριστόφια; Νομίζω πως δεν είναι ανάγκη σας πω εγώ την απάντηση, αφού ο ίδιος ο κ. Αναστασιάδης σε εκπομπή του ΡΙΚ τότε στο υποθετικό ερώτημα που του έθεσε η δημοσιογράφος Αιμιλία Κενεβέζου είπε το περιβόητο, « δεν είναι αμαρτία όταν συνεργάζεται το ΔΗ.ΚΟ με το ΑΚΕΛ, και θα είναι αμαρτία αν συνεργαστεί ο Δημοκρατικός Συναγερμός;»

Μήπως λέω δεν ήταν ο κ. Αναστασιάδης που θύμωσε στους πρωτοπόρους, σε προεκλογική συγκέντρωση τότε στο Παραλίμνι επειδή φώναζαν, «Η Κύπρος είναι Ελληνική»; Δεν είναι ο μεγάλος Νίκος που στήριζε τον Χριστόφια δυο χρόνια στο εθνικό θέμα; Το 2004 δεν ήταν αυτός που μας έλεγε να αποδεχτούμε το σχέδιο Ανάν επειδή ήταν η τελευταία μας ευκαιρία, διότι το ΟΧΙ στο δημοψήφισμα ισοδυναμούσε με Μικρασιατική καταστροφή;

Σήμερα, όλα άλλαξαν ο Νίκος σαν εκλεκτός, σαν σωτήρας της πατρίδας και του έθνους των Ελλήνων προσπαθεί μεθοδικά να μας πείσει ότι, «αυτός είναι η οδός και η αλήθεια». Αυτή η αλλαγή βέβαια προήλθε λίγο πριν τις βουλευτικές του 2011 και κορυφώθηκε στις δημοτικές, εκμεταλλευόμενος βέβαια το Μαρί και την οικονομία, καθότι όμως ενθυμήθηκε και το εθνικό μας θέμα και ότι δεν πάμε καλά.  Όμως αλήθεια, η αυταρχικότητα του ανδρός ο δυναμισμός και ο πατριωτισμός του γιατί δεν φάνηκε και προχθές, όταν μέσα στην αυλή τους σπιτιού του (μετά το γεύμα που παρέθεσε στον εκπρόσωπο του Αττίλα κ. Έρογλου) ο κατοχικός ηγέτης είπε ότι είμαστε δυο ξεχωριστά κράτη;

Μπορούν να ειπωθούν και άλλα πολλά για τις επιφανειακές μεταλλάξεις του Προέδρου του ΔΗ.ΣΥ, στην προσπάθεια του να ανέλθει στο ανώτατο πολιτειακό αξίωμα. Οι ρόλοι του πολλοί και διάφοροι, άλλοτε παρουσιάζεται σαν εθνικόφρων θαυμαστής και υπερασπιστής της ΕΟΚΑ και του Γρίβα, ενώ παράλληλα μιλά για ρεαλιστικό πατριωτισμό, δηλαδή διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία με ότι αυτή συνεπάγεται. Από την μια είναι προασπιστής της δημοκρατίας και των συλλογικών διαδικασιών, από την άλλη όμως στις πρόσφατες εσωκομματικές εκλογές τυχαία δεν τόλμησε κανείς να διεκδικήσει θέση στην ιεραρχία του κόμματος (βλ. Προδρόμου).

Ναι, ο Νίκος Αναστασιάδης είναι μεγάλος πολιτικός εφόσον καταφέρνει να συγκρατεί αλλά και να αυξάνει (έστω και πλασματικά λόγο αποχής)  τα ποσοστά του κόμματος του. Όμως το να είσαι μεγάλος πολιτικός δεν σε καθιστά αυτόματα και σωστό, ούτε σημαίνει ότι χαίρεις της εμπιστοσύνης του λαού. Πόσο μάλλον όταν αμφισβητείσαι και από μεγάλη μερίδα του ιδίου του κόμματος σου. Αυτό που δυστυχώς απομένει να δούμε, είναι τον ίδιο στην προεδρική καρέκλα, όμως τουλάχιστο εκεί θα υπάρξει και ένα «θετικό», θα μας δείξει ποίος επιτέλους είναι ο «μεγάλος» Νίκος Αναστασιάδης.


Α.Χ

O μαρασμός του Πράσινου Δέντρου


Του Ανδρέα Δημητριάδη,
Φοιτητή Ιατρικής Πανεπιστημίου Ιωαννίνων, Εκπροσώπου Α.Φ.Κ. Τόλμης 




Ολοκληρώθηκε τη περασμένη εβδομάδα ο δεύτερος γύρος της συνάντησης Χριστόφια – Έρογλου στο Green Tree της Νέας Υόρκης, υπό την εποπτεία του Γ.Γ. του ΟΗΕ, Μπαν Κι Μουν. Μια συνάντηση η οποία κατέληξε σε διπλωματική πανωλεθρία του Δημήτρη Χριστόφια, όπως άλλωστε αρκετοί είχαν προβλέψει μήνες πριν και στην καταιγιστική αντίδραση όλων των κομμάτων(πλην του κυβερνώντος ΑΚΕΛ) για την κάκιστη διαχείριση του εθνικού ζητήματος από τον Πρόεδρο Χριστόφια και την αδυναμία του να υπερασπιστεί τα τρία «όχι» του Εθνικού Συμβουλίου.

Όλοι φαίνεται να συνειδητοποιούν πως η «Σημαδεμένη Τράπουλα» ακολούθησε την τροχιά της και το σκηνικό στο Κυπριακό ξεκαθάρισε. Με την επιβολή των χρονοδιαγραμμάτων, της συνεχούς επιδιαιτησίας και της αναβάθμισης του καταστροφικού ρόλου Αλεξάντερ Ντάουνερ προδιαγράφεται το ίδιο Βατερλό του Κυπριακού Ελληνισμού που αποφύγαμε με το βροντερό «ΟΧΙ» του 2004 και την απόρριψη του απαράδεκτου Σχεδίου Ανάν.

Σε όλη την ομοβροντία της αντιπολίτευσης, η οποία βάλλει κατά βούληση ελέω εκλογών προς εντυπωσιασμό των πολιτών, ακούσαμε αρκετές βαρυσήμαντες δηλώσεις. Οι διάφοροι κομματικοί εκπρόσωποι, αυτοπαρουσιαζόμενοι ως πολιτικοί σκεπτικιστές, προτείνουν μεταξύ πολλών άλλων αλλαγές στη διαπραγματευτική διαδικασία. Επικεφαλής αυτών, ο Νίκος Αναστασιάδης, διεκδικητής της προεδρίας του κράτους που ήθελε να καταργήσει το 2004, ο οποίος ανέφερε χαρακτηριστικά ότι ο Πρόεδρος δεν πρέπει να έχει πλέον το διαπραγματευτικό ρόλο.

Πίσω από αυτές τις δηλώσεις όμως διαφαίνεται για ακόμη μια φορά η ανικανότητα της πολιτικής διανόησης της κομματικής ηγεσίας του τόπου. Γιατί μπορεί να κατακεραύνωσε η αντιπολίτευση τον Πρόεδρο για τη διαπραγματευτική του ήττα, μπορεί να κατέδειξε απαράδεκτα σημεία της λύσης της οποίας προσπαθεί να φέρει στην Κύπρο, αδυνατεί όμως να δει το σημαντικότερο και ουσιαστικότερο μήνυμα του Green Tree: Πως μετά από 38 χρόνια διζωνικής παγίδευσης, ακόμη και ο πολυδιαφημιζόμενος «πρόεδρος λύσης», απέτυχε να εφαρμόσει τη διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία(ΔΔΟ).

Το Green Tree, αυτό το «πράσινο δέντρο» που είχε μαραθεί προτού ξεκινήσουν οι τριμερείς συναντήσεις, δεν αποτελεί αποκλειστική συντριβή του Χριστόφια. Αποτελεί την ισχυρότερη και πιο αδιάσειστη απόδειξη πως οι κομματικές ηγεσίες σφάλλουν από το 74 και έπειτα και πως κάθε λύση που προτείνουν, είτε αυτή βασίζεται στις συμφωνίες 77-79 είτε στη συμφωνία 8ης Ιουλίου ή στη συμφωνία των «Δύο συνιστώντων κρατιδίων» της 23 Μαΐου του 2008 δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα ανακυκλωμένο έκτρωμα σαν και αυτό που απέρριψε ο Κυπριακός Ελληνισμός το 2004.  Επομένως παραμένει ένα ανεφάρμοστο όνειρο(εφιάλτης όμως για τον Ελληνισμό!) των ομοσπονδιακών που κάθε σενάριό του καταλήγει στο εξής αποτέλεσμα: Στην κατάργηση της κυριαρχίας του Κυπριακού Ελληνισμού στο νησί και τη μετατροπή της Κύπρου σε επαρχία της Τουρκίας, η οποία αποκτά τον πλήρη έλεγχο του νησιού με τις συνταγματικές πρόνοιες που προβλέπει μια ΔΔΟ.

Τι απομένει λοιπόν στον Κυπριακό Ελληνισμό που ακόμα και στην εσχάτη, οι κομματικοί του ηγέτες με τις πομπώδεις δηλώσεις και την «κριτική» στη διαπραγματευτική προσπάθεια παραμένουν προσηλωμένοι στο ίδιο διζωνικό παραλήρημα που οδήγησε την Κύπρο στο σημερινό αδιέξοδο;
Μοναδική σωτηρία για να στρέψουμε από το λαιμό μας το αγγλοτουρκικό διζωνικό μαχαίρι, δεν είναι άλλη από τη διεκδίκηση της απελευθέρωσης της Κύπρου. Μια λύση την οποία οι «σοφοί» που χειρίστηκαν το Κυπριακό δεν σκέφτηκαν ποτέ τους θεωρώντας την ως αδύνατη παρά τη συνεχή διάψευση των δικών τους πεποιθήσεων. Μια λύση που μπορεί να απαιτεί το δύσκολο δρόμο του εθνικού αγώνα, αλλά σε καμία περίπτωση δεν είναι ακατόρθωτη. Δεν είναι ακατόρθωτη σε ένα λαό που έχει υψηλό το εθνικό του φρόνημα και ξέρει τι απαιτείται για την εθνική του επιβίωση. Είναι εφικτή σε ένα κράτος που έχει ένα αξιόμαχο στρατό και μπορεί να υπερασπιστεί τα κεκτημένα του και σε ένα κράτος που κινείται επισυνάπτοντας συμμαχίες, ισχυροποιώντας τη θέση του στο διεθνή χώρο.

Ο γράφων παραθέτει αυτούς τους συλλογισμούς, με απόλυτη πίστη πως αυτές θα μας οδηγήσουν στη δικαίωση του αγώνα μας κρίνοντας πάντοτε τα σημεία των καιρών που για πρώτη φορά εδώ και δεκαετίες είναι ευνοϊκότατα για το πολύπαθο νησί μας. Παραμένω αισιόδοξος, βλέποντας μια σημαντική μερίδα της νεολαίας να αφυπνίζεται από τον κομματικό λήθαργο που έχει αιχμαλωτίσει την κυπριακή κοινωνία και  ορίζοντας ως πρώτιστη αξία την πατρίδα, να τάσσεται στο πλευρό του αναζωογονημένου αντι-ομοσπονδιακού κινήματος που μάχεται σθεναρά κατά της τουρκικής κατοχής της Κύπρου.

Η μεγάλη πρόκληση όμως είναι η εξής: Ο Κυπριακός Ελληνισμός θα παραμείνει στο πολιτικό τέλμα που μας οδηγεί ξανά στο εθνικό Βατερλό ή θα εμπνευστεί από τα αμέτρητα παραδείγματα της ελληνικής ιστορίας του και θα κυνηγήσει έναν Μαραθώνα ή μια Σαλαμίνα; Ας ελπίσουμε λοιπόν και ας αγωνιστούμε για το δεύτερο,  αφήνοντας το νεκρό δέντρο της διζωνικής στο παρελθόν…

Διαμαρτυρία έξω από την κυπριακή Πρεσβεία στο Λονδίνο για την έκρηξη στο Μαρί





Το ΜΕΤΩΠΟ Κυπρίων Φοιτητών Ηνωμένου Βασιλείου καλεί τους φοιτητές, φοιτήτριες και όλους τους ενεργούς πολίτες σε διαμαρτυρία έξω από την Κυπριακή Πρεσβεία στο Λονδίνο, το Σάββατο 11 Φεβρουαρίου 2012, σχετικά με την έκρηξη στο Μαρί. Βροντοφωνάζουμε ότι δε θα λησμονήσουμε τη θυσία των 13 παλληκαριών, τον όλεθρο που έσπειρε η ανικανότητα των κυβερνώντων και τις χαίνουσες πληγές που προκάλεσε η φονική έκρηξη στη Ναυτική Βάση του Μαρί. Οφείλουμε να αγωνιστούμε ενάντια στη λήθη, καθώς αν ξεχάσουμε και αυτό το περιστατικό, τότε θα έρθει ένα άλλο για να συνεχίσει το φαύλο κύκλο του εξευτελισμού μας.

Είναι επιτακτική ανάγκη όπως διατρανώσουμε την απαίτησή μας για προσαγωγή ενώπιον της Δικαιοσύνης του κύριου υπαίτιου της καταστροφής, Δημήτρη Χριστόφια. Εξάλλου, η υπόθεση δε σταματά στην απαγγελία κατηγοριών σε ορισμένα πρόσωπα, αλλά το ζητούμενο είναι να αποδοθούν από το Δικαστήριο, εν τέλει, οι ευθύνες σε εκείνους που πρέπει. Σ' αυτό το σημείο, είναι καίριας σημασίας ο ρόλος του Γενικού Εισαγγελέα, ο οποίος οφείλει να προωθήσει σωστά την υπόθεση. Με την ορθή απόδοση ευθυνών και τη δημιουργία δικαστικού προηγουμένου, ευελπιστούμε ότι θα υπάρξει ένας παράγοντας αποτροπής τέτοιων συμπεριφορών στο μέλλον και θα μπει τέλος στη διαχρονική ατιμωρησία. Διαμαρτυρόμαστε, επίσης, για την κομματικοποίηση της υπόθεσης και την εκμετάλλευση μιας τέτοιας τραγωδίας από τους κομματικούς ταγούς. Ακόμη, θέλουμε να εκφράσουμε μια κραυγή αγωνίας για το μέλλον μας και να καταδείξουμε επί του πρακτέου ότι δε θα είμαστε ικανοποιημένοι με τίποτα λιγότερο από την εξασφάλιση ενός ασφαλούς και ελεύθερου μέλλοντος.

Συνακόλουθα, το ΜΕΤΩΠΟ Κυπρίων Φοιτητών Ηνωμένου Βασιλείου διαβεβαιώνει ότι θα συνεχίσει αδιάκοπα την προσπάθεια για την πολυεπίπεδη βελτίωση της κοινωνίας μας. Τίποτα δεν επιτυγχάνεται χωρίς πάνδημο και συνεχή αγώνα. Πιστοί στην προτροπή του Θουκυδίδη, διά στόματος Περικλή, για συμμετοχή στα κοινά, απαιτούμε να έχουμε τον πρώτο λόγο στον καθορισμό του μέλλοντός μας. Όλοι, λοιπόν, το Σάββατο 11 Φεβρουαρίου 2012 να βρισκόμαστε έξω από την Κυπριακή Πρεσβεία του Λονδίνου, ούτως ώστε να φωνάξουμε για την αξιοπρέπειά μας, την πεμπτουσία της ανθρώπινης ύπαρξης.

Τοποθεσία
Cypriot High Commission , 13 St James Square SWIY 4LB



Σάββατο 28 Ιανουαρίου 2012

Φωτογραφίες από την κατάθεση στεφάνου στον Άγνωστο Στρατιώτη από το ΔΡΑΣΙΣ-Κ.Ε.Σ.

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΙΦΝΙΔΙΑΣΤΙΚΗ ΚΑΤΑΘΕΣΗ ΣΤΕΦΑΝΟΥ ΤΟΥ ΔΡΑΣΙΣ-Κ.Ε.Σ. ΧΘΕΣ 27 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ, ΣΤΟΝ ΑΓΝΩΣΤΟ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΗ, ΣΤΗ ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ ΑΡΧΗΓΟΥ ΤΗΣ ΕΟΚΑ ΚΑΙ ΤΟΥ ΑΓΩΝΙΖΟΜΕΝΟΥ ΚΥΠΡΙΑΚΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ, ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΓΡΙΒΑ ΔΙΓΕΝΗ.







www.stoxos.gr

Από τον Διγενή στον Πλούτωνα*



του Αντώνη Καζαμία
Εκπρόσωπου Μεταπτυχιακών Α.Φ.ΕΠΑΛξης Πανεπιστημίου Κύπρου

Η τελευταία εξόρμηση προς την Ένωση (1971-1974) 

Κάθε χρόνο τέτοια εποχή γινόμαστε μάρτυρες ενός ανηλεούς υβριστικού ορυμαγδού κατά του προσώπου του Γεωργίου Γρίβα Διγενή. Επ’ ευκαιρία του ετήσιου μνημόσυνου του Ήρωα λογής λογής  πολιτικάντηδες, δημοσιογραφίσκοι, ψευδοιστορικοί και διαχρονικοί υβριστές του Αγώνα της Ε.Ο.Κ.Α και της Ενωτικής Ιδεολογίας αρχίζουν εργολαβικά να καθυβρίζουν με τους πιο αισχρούς χαρακτηρισμού τον Διγενή, κτυπώντας έτσι ολόκληρη την ενωτική παράταξη και Ιδεολογία. Στο πρόσωπο του Διγενή συγκεντρώνεται όλο το μένος κατά αυτών που διαχρονικά αγωνίσθηκαν και θυσιαστήκαν για το απόλυτο Ιδανικό, την Ένωση της Κύπρου με την μητέρα Ελλάδα. Το όνομα «Διγενής» ακόμη και εν έτει 2012 θεωρείται ταμπού στην Κυπριακή κοινωνία και όσοι προσπαθούν κατά καιρούς να το αγγίξουν πριν ελαχίστων εξαιρέσεων διακατέχονται από ιδεοληψίες και αγκυλώσεις οι οποίες δημιουργούν λανθασμένες πέρα για πέρα εντυπώσεις.  Ο Διγενής έχει ταυτιστεί από υβριστές του και μη ως ο κύριος υπαίτιος για τα δεινά της Κύπρου. Αυτοί οι οποίοι βγήκαν «νικητές» μετά τον όλεθρο του καλοκαιριού του 1974 ήταν φυσικά η Μακαριακή παράταξη η οποία επέβαλε κατά το δοκούν  την Ιστορική της «γραμμή»  για τα γεγονότα προ του πραξικοπήματος και της Τουρκικής εισβολής. Η ενωτική παράταξη και ο Αρχηγός αυτής πλέον βρίσκονταν και εν πολλοίς βρίσκονται ακόμη σε ένα άτυπο εδώλιο κατηγορουμένου. Τρανό παράδειγμα το περσινό φιάσκο του πορίσματος του φακέλου της Κύπρου από την Βουλή των Αντιπροσώπων. Μέσα από το άρθρο αυτό θα προσπαθήσουμε να επανατοποθετήσουμε τα γεγονότα που διαδραματίστηκαν από το Φθινόπωρο του 1971, με την μυστική άφιξη του Διγενή στην Κύπρο μέχρι και τον θάνατο αυτού στις 27 Ιανουαρίου 1974 στην ορθή Ιστορική τους βάση.

Το άρθρο αυτό λοιπόν θα προσπαθήσει να απαντήσει σε κάποια έκδηλα ερωτήματα τα οποία ταλαιπωρούν τόσο τους Ιστορικούς αλλά και την Κυπριακή και όχι μόνο κοινωνία και τα οποία έχουν να κάνουν με την δραματική τριετία 1971-1974. ( Πατήστε «Διαβάστε τη Συνέχεια» για ολόκληρο το άρθρο )
-       Γιατί επανήλθε ο Γρίβας μυστικά στην Κύπρο τον Αύγουστο του 1971 και ποιους στόχους είχε;
-       Ο Γρίβας ήρθε αυτοβούλως ή κατ’ εντολή της Χούντας των Αθηνών ως πίεση προς τον Μακάριο;
-       Μπορούσε ή όχι να αποφευχθή η σύγκρουση με τον Μακάριο;

 Ας πάρουμε όμως τα πρώτα δυο ερώτημα, η περιρρέουσα ατμόσφαιρα και η επικρατούσα άποψη η οποία καλλιεργήθηκε συστηματικώς από το 1974 και εντεύθεν είναι ότι ο Γρίβας επανήλθε στην Κύπρο κατ’ εντολή τρίτων και συγκεκριμένα της Χούντας για να πιέσει τον Μακάριο ώστε να δεχθεί λύση, είτε ενιαίου κράτους, είτε διπλής ένωσης!!! Αυτό από τα στοιχεία τα οποία  θα παραθέσουμε είναι εντελώς ανεδαφικό και αποκύημα της φαντασίας κάποιων.

Ο Γρίβας από το Δεκέμβριο του 1967 μετά και το φιάσκο της Κοφίνου βρίσκεται περιορισμένος από το Απριλιανό καθεστώς στο σπίτι του στην Αθήνα. Οι σχέσεις του Διγενή με την δικτατορία Παπαδόπουλου ήταν κάκιστες, απόδειξη αυτού ήταν η προσπάθεια του αρχηγού της ΕΟΚΑ ήδη από την έλευση του στην Αθήνα το 1967 δημιουργίας αντιστασιακή οργάνωσης κατά του καθεστώτος. Αυτή την δράση του Διγενή καταμαρτυρεί ο γνωστός πρύτανης του Παντείου Πανεπιστημίου Β. Φίλιας ασυμβίβαστος αγωνιστής εναντίον της Χούντας στο βιβλίο του «Τα Αξέχαστα και τα Λησμονημένα»[1]. Οι δυναμικές ενέργειες που σχεδιάζονταν από τον Διγενή δεν πραγματοποιήθηκαν γιατί η οργάνωση του προδίδεται το φθινόπωρο του 1968. Επίσης άλλο στοιχείο που μας καταδεικνύει τον αντιχουντικό προσανατολισμό του Διγενή είναι το ότι δεξί χέρι του μέχρι και τον Θάνατο του υπήρξε ο γενναίος αξιωματικός των καταδρομών γνωστός για την αντιχουντική του δράση Γεώργιος Καρούσος ο οποίος και τον διαδέχθηκε στην αρχηγία της ΕΟΚΑ Β΄ μετά θάνατον για λίγες μέρες. Οι σχέσεις Γρίβα και Χούντας θα ενταθούν ακόμη περισσότερο τα επόμενα χρόνια καθώς στο πρόσωπο και στην αίγλη του Διγενή η Χούντα έβλεπε ένα εν δυνάμει εχθρό στα σχέδια της για συμβιβαστική διευθέτηση του Κυπριακού. Χαρακτηριστικά στις 24 Αυγούστου 1973 το γραφείο του προέδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας Γεωργίου Παπαδόπουλου έδωσε δημόσια δήλωση που καλούσε τον στρατηγό Γρίβα Διγενή να παύση πάραυτα την ένοπλον δράσιν και να διαλύση την οργάνωσιν του.[2] Την δήλωση αυτή του δικτάτορα χαιρέτησε και το ΑΚΕΛ τις επόμενες μέρες. Ο ισχυρισμός κατά συνέπεια, ότι ο Γ.Γρίβας ήρθε στην Κύπρο κατ’ εντολή της Χούντας και για να υποβοηθήσει στην εκδίωξη του Μακαρίου είναι απ’ άκρου εις άκρον αβάσιμος και ολότελα ψευδείς.

Ας δούμε όμως πως ο ίδιος ο Διγενής καθορίζει τους στόχους της τρίτης εξόρμησης του για την Ένωση. Αυτή προαναγγέλλεται ήδη από τον Απρίλιο του 1970 όταν σε ομιλία του προς τους φοιτητές της ΕΦΕΚ έλεγε μεταξύ άλλων, «Η Κύπρος ήτο ανέκαθεν και είναι κα σήμερον ελληνική(…)Οιαδήποτε άλλη λύσις(πλην της ενώσεως) θα δημιουργήσει εστίαν ταραχών και προστριβών(…)Οι Έλληνες της Κύπρου ουδέποτε θα εφησυχάσουν, εφόσον η νήσος δεν αποδίδεται εις την Ελλάδα. Προσωπικώς δεν θα παύσω να αγωνίζομαι, εφόσον ζω, δι’ εκείνο το οποίον έταξα σκοπόν της ζωής μου, αφ’ ης στιγμής απεδύθην εις τον αγώνα της Ενώσεως.»[3]  Ήδη από τις πρώτες διαταγές του προς τους μαχητές της ΕΟΚΑ Β΄ ήταν ξεκάθαρος και καθορίζει με σαφήνεια το σκοπό του αγώνα ο οποίος είναι η αποτροπή της αντεθνικής λύσης, την οποία απεργάζονται Ελληνική και Κυπριακή Κυβέρνηση και η επιδίωξη και επίτευξη της ένωσης. Όποιος ανατρέξει στην διαταγές θα διαπιστώσει του λόγου το αληθές.

Το τρίτο και τελευταίο ερώτημα στο οποίο θα απαντήσουμε ήταν αν μπορούσε ή όχι να αποφευχθεί η σύγκρουση με τον Μακάριο. Εδώ θα παραθέσουμε σωρεία γεγονότων τα οποία θα μας οδηγήσουν σε κάποια έκδηλα συμπεράσματα. Ήδη από την μυστική άφιξη του Διγενή στην Κύπρο ο Μακάριος και συν αυτώ θορυβήθηκαν, παρά ταύτα κράτησαν σιγήν ιχθύος ως ότου διαπιστωθούν οι πραγματικές προθέσεις του Στρατηγού.  Η πρώτη άμεση επαφή Γρίβα-Μακαρίου θα γίνει τον Φεβρουάριο του 1972 όταν και θα έχουμε την κρίση των τσεχοσλοβακικών όπλων όπου εξαιτίας της μυστικής άφιξης αυτών για λογαριασμό των πραιτοριανών του προέδρου οι σχέσεις Αθηνών και Λευκωσίας είχαν ενταθεί με έντονα διαβήματα τόσο του πρέσβη της Ελλάδος στην Κύπρο αλλά και  ίδιας της Ελληνικής Κυβερνήσεως. Ο Μακάριος φοβούμενος ανατροπή του θεωρεί κατάλληλη στιγμή ώστε να κερδίσει και τον απαιτούμενο για αυτόν χρόνο να ζητήσει συνάντηση με τον Γρίβα. Όπερ και εγένετο τον Μάρτιο του 1972. Στόχος  του Μακαρίου από αυτή την συνάντηση όπως ο ίδιος έγραφε προς τον Διγενή ήτο να γίνουν και πάλι «σύμβολα ενότητος του λαού»[4].Σε αυτή την συνάντηση οι προτάσεις του Διγενή ήτο ξεκάθαρες, απόσυρση και των δυο, προκήρυξη εκλογών με νέο πρόεδρο ο οποίος «θα έθετε πλέον ευθέως ως λύσιν του Κυπριακού την εφαρμογήν της αρχής της Αυτοδιαθέσεως». Τις προτάσεις αυτές του Διγενή ο Μακάριος τις είδε με καλό μάτι και είπε θα τις σκεφτεί.  Όμως λίγες μέρες αργότερα διαβίβασε προφορικώς στον Διγενή μέσω του γιατρού Τριτοφτίδη ότι τα συμφωνηθέντα «θα τεθούν εις εφαρμογήν σταδιακώς»[5]. Πράγμα που φυσικά δεν έγινε. Τελικώς ο Μακάριος απόρριψε το σχέδιο Διγενή γράφοντας του ότι «αι επιφυλάξεις και οι φόβοι μου ηυξήθησαν υπο το φως προσφάτων εξελίξεων και νέων δεδομένων.» Ουσιαστικώς ο Αρχιεπίσκοπος υπαναχωρούσε για άλλη μια φορά ενώ χρησιμοποιώντας τον Διγενή κατάφερε να ξεπεράσει την κρίση και να αποκαταστήσει την σχέση του με την στρατιωτική κυβέρνηση ελέω εισαγωγής των τσεχοσλοβακικών όπλων.

Μετά από αυτή την εξέλιξη, τα πράγματα παίρνουν τον δρόμο προς την κατά μέτωπο σύγκρουση, ο Διγενής βλέποντας τα δόλια σχέδια του Αρχιεπισκόπου εντείνει την δράση του και παίρνει την απόφαση για ένοπλη σύγκρουση. Θα ακολουθήσει μια περίοδος τρομοκρατίας στην οποία οι παρακρατικές οργανώσεις του προέδρου με το εφεδρικό θα πρωταγωνιστήσουν. Οι βομβιστικές επιθέσεις σε περιουσίες και υποστατικά ενωτικών πολιτών οι εκδιώξεις από την δημόσια υπηρεσία την αστυνομία και τον στρατό ήταν καθημερινό φαινόμενο. Η βία έναντι των πολιτικών κρατουμένων είχε ξεπεράσει κάθε όριο, απλοί πολίτες χωρίς ένταλμα ή κάποιο δικαιολογητικό οδηγούνταν στα κρατητήρια και στην συνέχεια σε φρικτά βασανιστήρια. Η ωμότητα και η στυγνότητα του καθεστώτος παρουσιάζεται ανάγλυφη στην έκθεση του απεσταλμένου της Διεθνούς Επιτροπής Νομικών Τζέφρει Γκάρρετ ο οποίος επισκέφθηκε την Κύπρο τον Αύγουστο του 1973. Τα πορίσματα της έκθεση του ήταν άκρως αποκρουστικά για την Κυπριακή Δημοκρατία ένας πραγματικός καταπέλτης. Στην Κύπρο, διαπίστωνε στην Έκθεση της η Διεθνής Επιτροπή Νομικών, κατάφορη υπήρξε η παραβίαση των δικαιωμάτων του ανθρώπου, με την ανοχή η/και με την συγκάλυψη της Κυπριακή Κυβέρνησης[6].

Αυτή λοιπόν ήταν η κατάσταση που επικρατούσε στην Κύπρο της περίοδο όπου ο Διγενής έκαμε την τρίτη  και τελευταία του εξόρμηση προς την Ένωση στα 75 του χρόνια εμφανώς καταβεβλημένος από τους συνεχείς αγώνες ήρθε στην πατρώα γη για την ύστατη προσπάθεια η οποία λόγω τρίτων έμεινε ανεκπλήρωτη. Η καρδιά του θα τον προδώσει στις 27 του Γενάρη του 1974 και ενώ βρισκόταν υπό αυστηρό περιορισμό στο κρησφύγετο του στην Λεμεσό εκεί όπου έγραψε ως αρχηγός της ΕΟΚΑ τις μεγαλύτερες  στιγμές της Κυπριακής Ιστορίας.

Τα Ιστορικά στοιχεία βρίθουν από αποδείξεις για τις αγνές και ανιδιοτελείς προθέσεις του Διγενή κατά την περίοδο που καταπιαστήκαμε. Όποιος όμως δεν θέλει  να δει την πραγματικότητα απλά εθελοτυφλεί, όμως η Ιστορία είναι αδέκαστος και δεν λαθεύει. Ο Διγενής υπήρξε ένας δια βίου Εθνικός Αγωνιστής ο οποίος έδωσε την ζωή του προσφορά προς το Έθνος και συνέδεσε το όνομα του με το ωραίο το πιο αγνό Ιδανικό, αυτό της ΕΝΩΣΙΣ της ιδιαίτερης του πατρίδος με την μητέρα Ελλάδα.

Παραπομπές:

[1] Γαβριήλ Μηνάς, Οι Εθνική αυτοματαίωση του Ελληνισμού στην Κύπρο,Τόμος: Β’, Αρμός, Αθήνα,…, σελ. 526.

[2] Λεωνίδα Φ. Λεωνίδου, Γεώργιος Γρίβας Διγενής, Βιογραφία, Τόμος Τέταρτος, Επιφανίου, Λευκωσία, 2008, σελ. 493.

[3] Μηνάς, Αυτοματαίωση, σελ. 528.

[4] Ό.π., σελ. 565.

[5] Ό.π., σελ. 572.
[6] Ό.π., σελ. 760.


*Πλούτων ήταν το τελευταίο ψευδώνυμο του Γρίβα το οποίο άρχισε να χρησιμοποιεί όταν και ο ίδιος αντιλήφθηκε τα έντονα προβλήματα υγείας τα οποία αντιμετώπιζε. Η επιλογή του ψευδωνύμου ΠΛΟΥΤΩΝ ενέχει , οπωσδήποτε, το στοιχείο της τραγικότητας. Ο Διγενής φαίνεται να αποδέχθηκε το μοιραίο, ότι πλησίαζε και γι αυτόν το φυσικό τέλος χωρίς να επιτευχτεί ο προαιώνιος πόθος.

Παρασκευή 27 Ιανουαρίου 2012

Γεώργιος Γρίβας – «Διγενής» (1897-1974)



Γεώργιος Γρίβας – «Διγενής»
(1897-1974)


Ο Γεώργιος Γρίβας «Διγενής» αποτελεί μια από τις σημαντικότερες προσωπικότητες που ανέδειξε η νεότερη κυπριακή ιστορία, με σημαντική προσφορά και στην ευρύτερη ελληνική ιστορία. Έλαβε μέρος και διακρίθηκε σε όλους τους εθνικούς αγώνες του Έθνους, από τη Μικρασιατική Εκστρατεία (1919-1922), στο Έπος της Πίνδου (1940-1941) στην Εθνική Αντίσταση κατά της γερμανικής κατοχής (1941-1944) και στην απόκρουση της κομουνιστικής προσπάθειας για μετατροπή της Ελλάδας σε Λαϊκή Δημοκρατία (1944). Η κορυφαία, όμως, εθνική συνεισφορά του ήταν η οργάνωση και η διεξαγωγή του ενωτικό-απελευθερωτικού Αγώνα της ΕΟΚΑ (1955-1959), που οδήγησε, τελικά, στην ανεξαρτησία της Κύπρου
Ο Γεώργιος Γρίβας γεννήθηκε στις 5 Ιουλίου του 1897,τέταρτο παιδί του Θεοδώρου Γρίβα, στην Λευκωσία, ωστόσο μεγάλωσε στο οικογενειακό του σπίτι στο Τρίκωμο. Αφού αποφοίτησε από το δημοτικό σχολείο του χωριού του εγγράφηκε στον Πανκύπριο Γυμνάσιο(1909-1915). Το 1916 εγκατέλειψε την Κύπρο για να εγγραφεί στον Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων(1916-1919). Το όνειρο μιας ζωής γίνονταν πραγματικότητα καθώς ο Γρίβας από μικρός είχε διδαχθεί την αγάπη για την Ελλάδα. Και τις 3 χρονιές ανακηρύχθηκε αρχηγός της τάξης του και διακρίθηκε για την γενναιότητα, την εξυπνάδα, την πειθαρχία και την φυσική του κατάσταση.
 Με το που ξεκίνησε η Μικρασιατική Εκστρατεία αμέσως στάλθηκε στο Μέτωπο. Η 10η Μεραρχία, στην οποία ο Γρίβας υπηρετούσε προέλασε από την Σμύρνη στον Πάνορμο και έφτασε 70 χλμ από την Άγκυρα. Κατά τη διάρκεια της Μικρασιατικής εκστρατείας ο Γρίβας τραυματίστηκε πολλές φορές και παρασημοφορήθηκε για το θάρρος που επέδειξε. Το 1923 προάχθηκε σε υπολοχαγό, το 1925 σε λοχαγό, το 1935 σε ταγματάρχη και το 1941 σε αντισυνταγματάρχη. Στο μεταξύ τελειοποίησε τις στρατιωτικές του σπουδές με φοίτηση στη Σχολή Εφαρμογής Πεζικού των Βερσαλλιών, στη Σχολή Βολής Chalai-SurMarne και στις Ανώτερες Σχολές Πολέμου της Ελλάδας και της Γαλλίας. Κατά το δεύτερο Παγκόσμιο πόλεμο υπηρέτησε στις τάξεις του ελληνικού στρατού στην Αλβανία, αρχικά στο γραφείο επιχειρήσεων του Γενικού Στρατηγείου και κατόπιν (1940-41) ως επιτελάρχης της 2ας μεραρχίας πεζικού. Απετέλεσε την ψυχή της Μεραρχίας στις ηρωικές μάχες της εναντίον των Ιταλών. Μετά τη γερμανική προέλαση και την ήττα της Ελλάδας, ο Γρίβας ίδρυσε τη μυστική αντιστασιακή οργάνωση "Χ", η οποία στην διάρκεια της κατοχής επιδόθηκε σε συλλογή πληροφοριών, κατασκοπία, αναγραφή συνθημάτων και φυγάδευση Ελλήνων προς την Μέση Ανατολή. Μετά την κατοχή ο Γρίβας κατεύθυνε την οργάνωσή του σε αντικομουνιστικό αγώνα, για να αποκρουστεί η κομουνιστική προσπάθεια για μετατροπή της Ελλάδας σε Λαϊκή Δημοκρατία (1944).
Ο Γεώργιος Γρίβας μετέχει σε μυστική οργάνωση με πρωτεργάτες τον Αρχιεπίσκοπο Κύπρου Μακάριο Γ, και μερικούς άλλους, όπου 1951 επισκέπτεται την Κύπρο και μελετά επί τόπου την όλη κατάσταση. Στις 7 Μαρτίου 1953, στην Αθήνα, μαζί με άλλα στελέχη της μυστικής οργάνωσης, δίνει τον όρκο για αγώνα απελευθέρωσης της Κύπρου. Στις 10 Νοεμβρίου 1954, το ιστιοφόρο «Σειρήν», φτάνει στην Κύπρο και μεταφέρει το Γεώργιο Γρίβα μαζί με τον πρώτο οπλισμό. Ο Γρίβας έδωσε στη μυστική οργάνωση την ονομασία Ε.Ο.Κ.Α. Ο ίδιος υιοθέτησε για τον εαυτό του το ψευδώνυμο Διγενής και με αυτό υπόγραψε την πρώτη επαναστατική του προκήρυξη που κυκλοφόρησε την 1η Απρίλη του 1955. Αρχικά ο Γρίβας κατεύθυνε τον αγώνα από αρχηγείο τα οποίο εγκατέστησε σε σπίτι στη Λευκωσία, όμως πολύ συχνά, για λόγους ασφάλειας, μετακινούνταν και διέμενε σε διαφορετικά σπίτια. Γρήγορα όμως μετακινήθηκε στα βουνά του Τροόδους, όπου είχε κρησφύγετα σε διαφορετικές τοποθεσίες. Είχε πάντα κοντά του ένα προσεκτικά διαλεγμένο και έμπιστο επιτελείο, που αποδείχτηκε ικανότατο σε πολλές περιπτώσεις κατά τις οποίες είτε δόθηκαν μάχες (όπως στα Σπήλια όπου ο Γρίβας και οι άνδρες του κινδύνευσαν άμεσα), είτε παρουσιάστηκε ανάγκη γρήγορης διαφυγής μέσα από τον κλοιό Άγγλων στρατιωτών.Ο αρχηγός της ΕΟΚΑ έκανε τον κατά τ΄ άλλα ανίκητο στρατάρχη Χάρτιγκ, να γράψει για τον Γρίβα: «Είναι εξαιρετικός οργανωτής και ειδικός αρχηγός ανταρτών… Εφόσον ο Γρίβας βρίσκεται στην Κύπρο, η ΕΟΚΑ θα διατηρήσει τη δύναμή της». 
Ο Γρίβας μετά την επιβολή των συμφωνιών Ζυρίχης-Λονδίνου, αναγκάζεται να φύγει από την Κύπρο. Στις 17 Μαρτίου 1959 φτάνει στην Αθήνα όπου τον περιμένει πλήθος επισήμων και λαού. Ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Θεόκλητος στεφανώνει τον Διγενή με χρυσό στεφάνι. Την επομένη η Βουλή των Ελλήνων τιμά τον Γρίβα. «Κηρύσσει τον ένδοξον και ηρωικόν αξιωματικόν του Ελληνικού στρατού, Γεώργιον Γρίβα (Διγενή), ΑΞΙΟΝ ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΔΟΣ ». Επίσης του απονεμήθηκε ο βαθμός του στρατηγού εν αποστρατεία. Τον Ιούνιο του 1964, μετά τις δικοινοτικές διαταραχές στο νησί, η κυβέρνηση Παπανδρέου τον ξαναστέλνει επικεφαλή 5.000 στρατιωτών αναλαμβάνοντας την αρχηγία των ελληνικών στρατιωτικών δυνάμεων και στη συνέχεια δημιουργεί και ηγείται της Εθνικής Φρουράς με τη διστακτική συναίνεση του Μακάριου. Το Νοέμβριο του 1967 το στρατιωτικό καθεστώς τον Αθηνών (Χούντα-21 Απριλίου 1967), και η κυπριακή Κυβέρνηση αναγκάζουν τον Γρίβα να κτυπήσει τουρκικές θέσεις στις περιοχές Άγιος Θεόδωρος και Κοφίνου. Η τουρκία αντιδρά με τελεσίγραφο, και αξιώνει από τις κυβερνήσεις Αθηνών και Λευκωσίας, να αποσύρουν από το νησί την Ελληνική μεραρχία, και να απομακρυνθεί ο Διγενής. Με την αποχώρηση της Μεραρχίας και του Γρίβα από το νησί η Κύπρος απογυμνώνεται αμυντικά και διευκολύνεται η επίτευξη των τουρκικών επεκτατικών σχεδίων σε βάρος της Κύπρου. Έτσι ο Διγενής αναγκάζετε να εγκαταλείψει ξανά την Κύπρο, και ουσιαστικά τίθεται από το Στρατιωτικό Καθεστώς υπό παρακολούθηση και περιορισμό στο σπίτι του στο Χαλάνδρι.
Το καλοκαίρι του 1971, όταν οι σχέσεις του Μακαρίου με το καθεστώς της 21ης Απριλίου είχαν ενταθεί, ο Διγενής έφθασε μυστικά στην Κύπρο, διαφεύγοντας από την επιτήρηση της Χούντας και ίδρυσε την οργάνωση Ε.Ο.Κ.Α. Β' με στόχο την συνέχιση του αγώνα για ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα. Στις 25 Μαρτίου 1972 συναντήθηκε με τον Αρχιεπίσκοπο Μακάριο όπου σε πνεύμα κατανόησης συμφωνήθηκαν κάποια πράγματα. Δυστυχώς, όμως, δεν προχώρησε η υλοποίηση των συμφωνηθέντων και τα γεγονότα οδήγησαν σε μια μετωπική σύγκρουση των δύο ιστορικών ηγετών. Η Κύπρος μπαίνει στη δίνη μιας εμφύλιας διαμάχης με πράξεις βίας και αντιβίας, με ανατινάξεις Αστυνομικών Σταθμών και αυτοκινήτων.

Μέσα σε αυτό το κλίμα ο Διγενής εξαντλημένος και ταλαιπωρημένος απεβίωσε από καρδιακή προσβολή στο κρησφύγετο του στη Λεμεσό στις 27 Ιανουαρίου 1974. Τάφηκε στην αυλή του σπιτιού που ήταν το κρησφύγετό του. Στην κηδεία του Αρχηγού της ΕΟΚΑ παρέστησαν εκατοντάδες χιλιάδες πρόσωπα.
          Η Βουλή των Αντιπροσώπων σε ειδική συνεδρία της στις 31 Ιανουαρίου 1974 ανακήρυξε το Διγενή «άξιον τέκνον της Κύπρου δια τας εξαιρέτους υπηρεσίας τας οποίας προσέφερε προς την ιδιαιτέραν του Πατρίδα».





Πηγές: 
            -Συμβούλιο Ιστορικής Μνήμης Αγώνα ΕΟΚΑ 1955 - 1959
            -www.apoellas.com
            -www.wikipedia.org
            -Λεύκωμα Στρατηγού Γεώργιου Γρίβα Διγενή
                                                                                                        

Τρίτη 24 Ιανουαρίου 2012

Εθνικό Μνημόσυνο του Στρατηγού Γεώργιου Γρίβα Διγενή στην Αθήνα



Το ΔΡΑΣΙΣ Κ.Ε.Σ. σας καλεί στο μνημόσυνο του Αρχηγού του Ενωτικο - απελευθερωτικού αγώνα της Ε.Ο.Κ.Α. Στρατηγού Διγενή.

Την Κυριακή 29/1/2012 θα τελέσουμε το Εθνικό Μνημόσυνο του Αρχηγού μας, Στρατηγού Γεώργιου Γρίβα Διγενή, στην Εκκλησία του Αγίου Θωμά στο Γουδί,Αθήνα.

Μετά το τέλος της θείας λειτουργίας θα ακολουθήσει φιλολογικό μνημόσυνο στο οίκημα μας (Παιανίας 5 – 7, Ζωγράφου)

Πληροφορίες: 2107754760
6973665511 Στυλιανός

ΓΡΙΒΑ ΚΟΙΜΗΣΟΥ, ΞΕΚΟΥΡΑΣΟΥ. Η ΕΝΩΣΙΣ ΘΑ ΓΙΝΕΙ, ΤΗΝ ΘΕΛΟΥΝ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΣΟΥ.

Συμμετοχή ΕΦΑΕΦΠ στην αγωγή εναντίον του ‘ε/κ συνομιλιτή‘ στο Εθνικό μας ζήτημα



Για πρώτη φορά στα χρονικά, με πρωτοβουλία της Κίνησης για Ελευθερία και Δικαιοσύνη στην Κύπρο, τέθηκε θέμα νομικής πτυχής στους χειρισμούς όχι μόνον του νύν συνομιλητή για το κυπριακό, Δημήτρη Χριστόφια, αλλά και για τους απερχόμενους. Αξιοσημείωτο δε είναι ότι, τυχών δικαίωση στο δικαστήριο, θα δεσμεύει και τους επερχόμενους. Όπως διαφάνηκε, οι υποχωρήσεις που προβαίνει η κυβέρνηση δεν είναι μόνο υπερβολικές και προσβλητικές προς τον ελληνισμό αλλά και παράνομες.

Αφού θέλουν να μας πείσουν ότι ζούμε σε μια ευνομούμενη πολιτεία που καταπολεμάτε το άδικο και ο ρατσισμός, τότε οι ένοχοι οφείλουν να οδηγηθούν στο δικαστήριο και να τιμωρηθούν αναλόγως. Δεν ξεχνάμε φυσικά τα δύο άλλα περιστατικά που γέννησε το σαθρό σύστημα της κυπριακής αναξιοκρατίας ( πτώση αεροπλάνου της εταιρείας Ήλιος, έκρηξη στο Μαρί) που οι υπαίτιοι αρνούνται κατηγορηματικά οποιαδήποτε ανάμειξη, δεν δείχνουν σημάδια ευθιξίας με την παραίτηση τους και φυσικά με την ανοχή της κυβέρνησης και του Γενικού Εισαγγελέα. Ήρθε η ώρα οι πολίτες να πάρουν πρωτοβουλία και να καταγγείλουν, τις κινήσεις αυτών που κρατούν το μέλλον μας στα χέρια τους, δικαστικώς αφού προωθού την κοινωνική και εθνική ανισότητα με μια λύση Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας αλλά και την παρανομία γενικότερα.

Όπως έγινε κατανοητό από τον δικηγόρο Λουκή Λουκαίδη, πρώην Β. Εισαγγελέα και δικαστή του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, οι εν λόγω χειρισμοί παραβαίνουν Διεθνείς Συνθήκες Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και αρχές του Διεθνούς Δικαίου και της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Συγκεκριμένες πρόνοιες μιας τέτοιας λύσης όπως η εκ περιτροπής προεδρία, η σταθμισμένη ψήφος, η παραμονή εποίκων και ο γεωγραφικός διαχωρισμός εναντιώνονται επίσης στην απαγόρευση φυλετικών διακρίσεων ή διακρίσεων σε σχέση με πολιτικά και άλλα ανθρώπινα δικαιώματα που απαγορεύονται από τη Διεθνή Σύμβαση την Αφορώσαν εις την Εξάλειψη Πάσης μορφής Φυλετικής Διακρίσεως και τον Κυρωτικό Νόμο 12 του 1967, από την Ευρωπαϊκή Σύμβαση Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και ιδιαίτερα από το Πρωτόκολλο 12 της Σύμβασης και από το Σύμφωνο για τα Αστικά και Πολιτικά Δικαιώματα, άρθρα 25 και 26 καθώς και με το δικαίωμα ιδιοκτησίας όπως κατοχυρώνεται στην πιο πάνω Ευρωπαϊκή Σύμβαση Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και τη Σύμβαση της Γενεύης του 1949 όπως ο ίδιος σαφέστατα ανέφερε.

Τραγική ειρωνεία είναι το γεγονός ότι όλα αυτά αντιβαίνουν και στις αρχές που η ΕΔΟΝ και λοιποί οργανισμοί καπηλεύονται και με σθένος «προωθούν». Αρχές οι οποίες μιλούν για ελευθερίες, ισότητα και αλληλεγγύη. Δυστυχώς όμως οι παραπάνω κύριοι ξέχασαν ποιοι είναι οι χαμένοι της υπόθεσης. 

Ξέχασαν ότι εδώ και 38 ολόκληρα χρόνια ο κυπριακός ελληνισμός υποφέρει τα πάνδεινα, στερείτε των δικαιωμάτων της ελεύθερης διακίνησης, εγκατάστασης καθώς και των οικονομικών και θρησκευτικών κεκτημένων που με αγώνες κερδηθήκαν. Ξέχασαν τους χιλιάδες νεκρούς και αγνοούμενους, την προσφυγιά και το δικαίωμα ενός λαού να αγωνιστεί για την ελευθερία του και την αυτοδιάθεσή του. Έχουμε να κάνουμε με κατακτητές και όχι με αδερφούς. Τίθεται θέμα φιλότιμου και επιβράβευσης των αγώνων που δώσαμε σαν Έλληνες και εμπνευστές αυτών των ιδεωδών.

Ως ΕΦΑΕΠΦ, δεν θα μπορούσαμε να λείψουμε από την αγωγή για προάσπιση των δικαιωμάτων μας και της ελληνικότητας της νήσου. Δηλώνουμε ξανά παρόν στον αγώνα για απελευθέρωση και ένωση με την μητέρα Ελλάδα. Δεν δεχόμαστε οποιονδήποτε παραγκωνισμό των Ελλήνων κάτοικων της Κύπρου και αναμένουμε την απόφαση του δικαστηρίου που να απαγορεύει σε επικίνδυνα άτομα, με ηττοπαθείς τάσεις και την «πολιτική του καλού παιδιού» που αποδείχτηκε ουτοπική και αντισυνταγματική, να χειρίζονται τέτοια σημαντικά θέματα.

Ετήσιο μνημόσυνο Στρατηγού Γεώργιου Γρίβα Διγενή



Την Κυριακή 29 Ιανουαρίου 2012 τελείται το ετήσιο μνημόσυνο του Στρατηγού Γεώργιου Γρίβα - Διγενή, Ιδρυτή και Αρχηγό της Εθνικής Αντιστασιακής Οργανώσεως "Χ" και του Ενωτικού-Απελευθερωτικού Αγώνα της ΕΟΚΑ. Μετά το πέρας της Θείας Λειτουργίας θα ακολουθήσει πορεία προς το κρησφύγετο του Αρχηγού, όπου θα γίνει κατάθεση στεφάνων και ομιλία από τον ερευνητή και συγγραφέα Λεωνίδα Λεωνίδου. 

Εκκλησία του Αγ. Νικολάου, Γρίβα Διγενή - ΛΕΜΕΣΟΣ

ΔΟΞΑ ΚΑΙ ΤΙΜΗ ΣΤΟΝ ΓΡΙΒΑ ΔΙΓΕΝΗ.... ΕΛΛΗΝΕΣ ΟΛΟΙ ΠΑΡΩΝ!

Εκδήλωση-Συζήτηση: "Ο κομματικός πατριωτισμός και οι επιπτώσεις στο εθνικό"



Η Α.Φ.ΕΠΑΛξη διοργανώνει εκδήλωση - συζήτηση με θέμα το Κομματικό πατριωτισμό και τις επιπτώσεις του κομματικού φανατισμού στο εθνικό μας ζήτημα αλλά και στην ελευθερία σκέψης και έκφρασης του ανθρώπου.

Πέμπτη 26 Ιανουαρίου στο Στέκι Πολιτιστικής Ανάπλασης " Το Ενωτικόν" ώρα 19.30.


Για πληροφορίες: 95-10-3001
epalxi@gmail.com

https://www.facebook.com/events/108590012597372/

Πέμπτη 19 Ιανουαρίου 2012

Εκδήλωση για την επέτειο του Ενωτικού Δημοψηφίσματος



Με αφορμή την 62η επέτειου του Ενωτικού Δημοψηφίσματος της 15ης Ιανουαρίου 1950, η Αυτόνομη Φοιτητική Κίνηση Τόλμη διοργανώνει εκδήλωση με ομιλία για το Ενωτικό Δημοψήφισμα και συζήτηση για το ενωτικό ιδεώδες και τη διαχρονική σημασία του για τον Κυπριακό Ελληνισμό.

Η εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί στο οίκημα της Α.Φ.Κ. Τόλμης (Νότη Μπότσαρη 8, Ιωάννινα), το Σάββατο 21/1/2012 η ώρα 18:00



http://www.facebook.com/events/157701974340277/





Τετάρτη 18 Ιανουαρίου 2012

ΑΞΙΟΥΜΕΝ ΤΗΝ ΕΝΩΣΙΝ- A.Φ.Κ ΝΙΚΗ ΤΕΠΑΚ



Η Α.Φ.Κ ΝΙΚΗ ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΚΟΥ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ ΚΥΠΡΟΥ σας προσκαλεί στην εκδήλωση μας την Πέμπτη 19/01 η ώρα 7:30 μ.μ.

Η εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί στο Οίκημα της ΣΕΚ Λεμεσού (Κυριάκου Οικονόμου 21 και Ζήνωνος γωνία)

Η ιδεολογικη συζήτηση θα έχει θεμα την ξεχασμένη επέτειο του Ενωτικού δημοψηφίσματος του 1950 που διεξήχθησε την 15η Ιανουαρίου 1950 και τελείωσε την 22α Ιανουαρίου.

Οι Έλληνες της Κύπρου δεν ξέχασαν και παραμένουν πιστοί στο Όραμα της επίτευξης της ΕΝΩΣΗΣ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ ΜΕ ΤΗΝ ΑΘΑΝΑΤΗ ΜΗΤΕΡΑ ΠΑΤΡΙΔΑ ΕΛΛΑΔΑ!

https://www.facebook.com/events/312121842164336/