από το Επίσημο Εκφραστικό μας Όργανο ΘΕΡΜΟΠΥΛΕΣ (Έτος 2009)
«Αυτά τα δέντρα δεν βολεύονται με λιγότερο ουρανό,
αυτές οι πέτρες δεν βολεύονται κάτου απ’ τα ξένα βήματα,
αυτά τα πρόσωπα δεν βολεύονται παρά μόνο στον ήλιο,
αυτές οι καρδιές δεν βολεύονται παρά μόνο στο δίκιο…»
(Γ. Ρίτσος)
ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ…
Η πιο γλυκιά ίσως λέξη ανάμεσα σε όλες, η πιο δίκαιη και ιδανική ίσως λύση ανάμεσα σε όλες. Τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο! Η απελευθέρωση για εμάς λειτουργεί ως το μαγικό φίλτρο που μας κάνει να διαφέρουμε από όλους τους άλλους σε μεγάλο βαθμό. Είναι ο κύριος πυλώνας της ιδεολογίας μας μέσα από τον οποίο αντλούμε ώθηση και δύναμη για να εναντιωνόμαστε στους κακόβουλους χειρισμούς όλων αυτών που κακομεταχειρίζονται τις τύχες μας στα διεθνή σκλαβοπάζαρα, είναι αυτό που μας δίνει κουράγιο για να πηγαίνουμε ενάντια στο ρεύμα και να κατορθώνουμε να διαγράφουμε αντίθετη πορεία από την «προβατοποιημένη» κομματική μάζα, αυτή η υπέρτατη ιδέα και το ιδανικό που αποτελεί προαιώνιο στόχο και όνειρο πολλών ανθρώπων. Είναι αυτό το κάτι που ξεχωρίζει, αφού μας επιτρέπει ακόμη να ελπίζουμε για ένα καλύτερο αύριο σε αυτές τις ντροπιαστικές μέρες που ζούμε.
Πολλοί κρατώνας το έντυπο αυτό στα χέρια σας θα αναρωτιέστε τι άραγε μας ποτίζουν… Καλά, θα λέτε, αυτά τα παιδιά δεν έχουν αίσθηση του χρόνου, του πού βρίσκονται, της επικαιρότητας και των καθημερινών πολιτικών εξελίξεων; Πολλοί από εσάς θα μας αποκαλέσετε (εάν δεν το έχετε ήδη κάνει) περήφανους, ονειροπόλους, οραματιστές και προσκολλημένους σε παμπάλαιες αξίες, αντιρεαλιστές και εθελοτυφλούντες για τον ένα και μοναδικό λόγο ότι εμείς διαφέρουμε από όλο το κοινωνικό σύνολο, γιατί πιστεύουμε ακόμη στην απελευθέρωση του βασανισμένου τόπου μας. Μια απελευθέρωση που δεν συνάδει οπωσδήποτε με πόλεμο όπως ακούσαμε πολλάκις να αναφέρεται από αξιαγάπητους κομματικοποιημένους φίλους και συμμαθητές μας. Τί είναι όμως πραγματικά το ονειροπόλο; Το να σκέφτεσαι ότι μπορείς να συμβιώσεις ειρηνικότατα με τον χειρότερο γενοκτόνο και βιαστή ολάκερης της ιστορίας σου στα πλαίσια ενός ξενόφερτου τεχνητού κρατικού μορφώματος που μοναδικό σκοπό έχει την κρατική και εθνική σου κατάπτωση ή να ελπίζεις, να θέλεις και ταυτόχρονα να επιδιώκεις να ζεις σε μια χώρα ελεύθερη, χωρίς κατοχικούς στρατούς, χωρίς να κατονομάζονται πολίτες δεύτερης κατηγορίας οι νόμιμοι κάτοικοι, χωρίς πρόσφυγες και χωρίς εγκλωβισμένους; Η ερώτηση δεν είναι καθόλου ρητορική, αντιθέτως επιδιώκει στο να ξυπνήσει και να ταρακουνήσει επιτέλους τα κλειστόμυαλα άτομα και τις συνειδήσεις ανθρώπων που παραμένουν προσκολλημένοι στα όσα τους δίνουν την ευκαιρία να ξέρουν και να υποστηρίζουν μονάχα οι κομματικοί μηχανισμοί. Ήρθε η ώρα, να αναθεωρήσουμε και να σκεφτούμε ποιά θεωρούμε καλύτερη λύση.
Δεν είμαστε ουτοπιστές. Καταλαβαίνουμε απόλυτα το πού βρισκόμαστε και τί γίνεται γύρω μας. Αντιλαμβανόμαστε, συνάμα, τι διαδραματίζεται στο πολιτικό προσκήνιο, εκεί όπου η Κύπρος μας έχει (αυτο)αποστασιοποιηθεί σε ένα αμέτοχο θεατή, και επίσης βλέπουμε το πού οδηγούμαστε με τις δικές μας κινήσεις.
Η σημερινή μας θέση είναι όντως τραγικά δύσκολη. Συμπληρώνονται φέτος, εν έτει 2009, 35 χρόνια αφ’ ότου ο Τούρκος εισέβαλε, σκότωσε, βίασε, αιχμαλώτισε, βεβήλωσε και λεηλάτησε στο νησί μας. 35 ολόκληρα χρόνια από την βέβηλη τουρκική εισβολή κι όμως το 39% της γης μας εξακολουθεί να ποδοπατείται αλύπητα από την αιματηρή μπότα του Αττίλα. Όπως θα ήταν φυσικό, η αντίδραση -κάτω υπό τέτοιες περιστάσεις- θα ήταν αναμενόμενη, αλλά δυστυχώς οι ρόλοι αυτοαντιστράφηκαν καταστώντας το θύμα θύτη και το αντίστροφο. Ήρθε η ώρα επιτέλους, να επιδιώξουμε μια λύση δίκαιη, ειρηνική και πραγματικά βιώσιμη και οι πολιτικοί να τερματίσουν τις καθημερινές υποχωρήσεις τους; Ήρθε άραγε η ώρα να ξυπνήσουμε ως κοινωνία; Σε καμιά περίπτωση δεν δίνουμε μαθήματα πολιτικής σε κανέναν, απλά εκφράζουμε μέσα από το περιοδικό μας τις ανησυχίες που τρέφουμε ως απλοί μαθητές, δεκατεσσάρων, δεκαπέντε, δεκαεφτά και δεκαοκτώ χρόνων.
Πρωταρχικός στόχος είναι, μέσα στα πλαίσια μιας πανεθνικής διάσκεψης, όπου μέρος θα λαμβάνουν πολιτικοί ηγέτες Ελλάδος – Κύπρου να χαραχθεί μια ενιαία διπλωματική και στρατηγική πολιτική με απώτερο σκοπό την τελική δικαίωση. Διαβάζουμε, επίσης,τον τελευταίο καιρό για το πλήγμα που δέχθηκε το Ενιαίο Αμυντικό Δόγμα, ένα ακόμη καίριο σημείο όπου θα πρέπει να εκμεταλλευθούμε κάλλιστα προς όφελός μας παραμερίζοντας την ίδια στιγμή και τις τουρκικές παραβιάσεις στον εναέριο χώρο Κύπρου – Ελλάδος. Ακολούθως, θεωρούμε ανασταλτικούς παράγοντες την αξιοποίηση του ισχυρού θεσμού της Εκκλησίας και του αποδήμου Ελληνισμού. Επιπρόσθετα, ας μην παραγνωρίζουμε το γεγονός ότι είμαστε μαθητές και τις μισές ώρες της ημέρας τις βιώνουμε μέσα στα σχολεία. Εκεί, λογικά καταλαβαίνετε, ότι αντικρύζουμε με τα ίδια μας τα μάτια την χαώδες κατάσταση που επικρατεί γι’ αυτό και θεωρούμε επιτακτική την ανάγκη για αλλαγή και διαμόρφωση της παιδείας, έτσι ώστε αυτή να ενημερώνει, να προωθεί και να καλλιεργεί ό,τι πλέον έχει πετάξει στους σχολικούς καλάθους η εκάστοτε πολιτική ηγεσία και οι δήθεν υπουργοί. Αναντίρρητα, ας μην ξεχνούμε την ένταξη της Κύπρου στην μεγάλη Ευρωπαική Οικογένεια όπου με σωστή και αξιοπρεπή πολιτική στάση μπορεί να ενημερωθεί και να διαφωτιστεί ο ξένος παράγοντας για το πρόβλημα καταπάτησης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην Κύπρο. Πιστεύουμε ότι είναι πλέον απαραίτητες οι συμμαχίες με πολλά κράτη – μέλη της Ευρωπαικής Ένωσης μέσα από τις οποίες η Τουρκία πρέπει να ενοχοποιηθεί για τα όσα διέπραξε στο πρόσφατο παρελθόν της ιστορίας του τόπου. Μην ξεχνάτε, αγαπητοί αναγνώστες, ότι είναι παράνομο μια χώρα να κατέχει ευρωπαικό έδαφος και να αναφέρεται σε αυτό ως ξεχωριστό «κράτος» με τόση ανέδεια!
Οι δυνατότητές μας είναι πολλές και οφείλουμε να αξιοποιήσουμε τα χαρτιά που έχουμε στα χέρια μας. Εμείς ποτέ δε θα σταματήσουμε να φωνάζουμε πως μέχρι να αποχωρίσει ο κατοχικός Αττίλας με τα στρατεύματά του από την πατρογονική μας γη είμαστε σκλαβωμένοι, πως μέχρι να επιστρέψει και ο τελευταίος πρόσφυγας στο σπίτι του είμαστε όλοι πρόσφυγες, πως μέχρι να εφαρμοσθεί το δίκαιο και όλα όσα διαλαλεί με μόχθο και υπερηφάνεια η δημοκρατική Ευρώπη θα αναφερόμαστε σε πρόβλημα εισβολής, κατοχής, εποικισμού και καταπάτησης ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Μέχρι να εφαρμοσθεί η μόνη λύση που αρμόζει με το Ευρωπαικό κεκτημένο, που συνάδει με το δικαίωμα όλων των ανθρώπων για ελεύθερη εγκατάσταση και διακίνηση στον τόπο τους, μέχρι να μην τιτλοφορούμαστε ως πολίτες δεύτερης κατηγορίας, μέχρι που η απελευθέρωση να πραγματοποιηθεί και το χρέος που είχαμε προς όλα τα ηρωικά παλλικάρια μας να αποκατασταθεί. Ίσως μόνο τότε να μπορέσουν να μας συγχωρέσουν οι ήρωές μας, από τον Ευαγόρα, μέχρι τον Σολωμό…
Μ. Λ.
Αναδημοσίευση http://www.facebook.com/#!/photo.php?fbid=10150420450425002&set=a.10150192577660002.418942.247295425001
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου