Ο ξεπεσμός του θεσμού και ο εμπαιγμός του λαού

Στις 24 Φεβρουαρίου 2008, ξημέρωσε μια μέρα ξεχωριστή, διαφορετική και για πολλούς η πιο ωραία μέρα της ζωής τους. Για πρώτη φορά στην ιστορία της Κυπριακής Δημοκρατίας, θα εκλεγόταν στο ανώτατο πολιτειακό αξίωμα του κράτους ένας κομουνιστής. Από εκείνη την μέρα μέχρι και σήμερα η κατηφόρα δεν έχει τελειωμό, ειδικά όταν αυτή η κατρακύλα συνοδεύετε από αλαζονεία, υπεροψία, αυταρχικότητα και ιδεοληψίες καταντά το λιγότερο προκλητική. Ο ξεπεσμός του θεσμού της προεδρίας είναι καθαρά ευθύνη του ιδίου όπου και την ασκεί , μέσα από τους λόγους του αλλά κυρίως μέσα από τις πράξεις του. Αυτός ο ξεπεσμός του άρχοντα αυτού του κράτους οδηγεί αναπόσπαστα στον εμπαιγμό της κοινωνίας και του λαού.

Η αυτοκριτική η πολιτική ανδρεία η ειλικρίνεια και ο σεβασμός είναι λέξεις όπου οι πολιτικοί σήμερα αρνούνται πεισματικά να εφαρμόσουν. Θα ήταν από μένα παράλειψη εάν δεν αναφερόμουνα στους έμμεσους υπεύθυνους αυτής της κατάντιας που υπάρχει σήμερα στο κυπριακό κράτος, που δεν είναι άλλοι από τους κυρίους Κάρογιαν και Ομήρου. Όμως ας σταθούμε στα τριάμισι χρόνια διακυβέρνησης από τον άνθρωπο που θα έφερνε την αλλαγή στο πολιτικό στερέωμα και την άνοιξη στην κοινωνία. Ο γιός της Αννούς από το Δίκωμο όπως αρέσκεται να αποκαλείται συχνά πυκνά ο Πρόεδρος Χριστόφιας έχει αποτύχει σε όλα τα μήκη και πλάτη τόσο σαν πολιτικός όσο και σαν άνθρωπος.

Είναι αλήθεια, η μόνη επιτυχία του ΑΚΕΛ και του Δικωμίτη από το 2008 μέχρι σήμερα είναι μια, η κατάκτηση του πρωταθλήματος από την ποδοσφαιρική ομάδα του κόμματος. Εάν θέλετε να μιλήσουμε για τα μείζων θέματα που αφορούν το κράτος η αποτυχία φαίνεται αφενός στους αριθμούς και αφετέρου στην αποδοχή που έχει σήμερα ο κύριος Δημήτρης καταστρόφιας, τόσο από τα πολιτικά κόμματα όσο και από την κοινωνία των πολιτών. Στο κυπριακό έχουν γίνει φοβερές παραχωρήσεις, η οικονομία είναι στα χειρότερα χάλια μετά το 1974, η ένταση μέσα στην κοινωνία θυμίζει άλλες εποχές, η εξωτερική πολιτική είναι νηπιακού επιπέδου όπως και το μυαλό άλλωστε αυτού του μεγάλου μπολσεβίκου σταλινιστή ηγέτη.

Στις 11 Ιουλίου 2011, ξημέρωσε μια μέρα ξεχωριστή, διαφορετική και για πολλούς η πιο μαύρη μέρα της ζωής τους. Για πρώτη φόρα στην ιστορία της Κυπριακής Δημοκρατίας θα έπεφταν 13 νεκροί εν καιρό ειρήνης σε Κυπριακό έδαφος κρατικού ελέγχου και δικαιοδοσίας. Από εκείνη την μέρα μέχρι και σήμερα ο λαός καθημερινά εμπαίζεται, κοροϊδεύετε από τους ίδιους της τους ηγέτες. Πρωταγωνιστής αυτής της κωμικοτραγικής κατάστασης είναι ένας κύριος που συνήθως φοράει κόκκινη γραβάτα και αποκαλείτε απατημένη σύζυγος. Είναι αυτός που θα έφερνε τη σύνεση την σύμπνοια και την ενότητα είναι αυτός που πάνω από όλα είναι άνθρωπος, αλλά ένα συγγνώμη δεν μπορεί να αρθρώσει στις μανάδες των νεκρών. Η ιστορία θα αφιερώσει πολλές σελίδες για να γράψει τον βίο και την πολιτεία σου κύριε, αλλά μέχρι τότε σου εύχομαι να μην κοιμηθείς ποτέ ξανά ήσυχος.

Α.Χ.