Τετάρτη 1 Απριλίου 2015

Ήταν 1η Απριλίου της ΕΟΚΑ η αρχή.


“Ήταν 1η Απριλίου της ΕΟΚΑ η αρχή, 
που ακούστηκε στην Κύπρο η φωνή του Διγενή 
Και στον ήχο της φωνής του έτρεξεν η λεβεντιά, 
για να 'ρχισουνε τη δράση εις της Κύπρου τα βουνά… ”

60 χρόνια τώρα η έναρξη του εθνικό-απελευθερωτικού αγώνα της  Εθνικής Οργάνωσης Κυπρίων Αγωνιστών, 60 χρόνια αλλά η ημερομηνία αυτή της 1ης Απριλίου φρέσκια ακόμη στο μυαλό και στη ψυχή μας. Αυτός ο παλλαϊκός  ξεσηκωμός του κάθε Έλληνα της Κύπρου, ανεξαρτήτως ηλικίας, φύλου ή επαγγελματικής κατάρτισης. Ο στόχος ένας ΕΛΛΑΣ ΚΥΠΡΟΣ ΕΝΩΣΙΣ.


Δεν είναι τυχαίο που χαρακτηρίστηκε ως ένα από τα πιο επιτυχημένα ανταρτικά κάθε εποχής με χιλιάδες πράξεις ηρωισμού και αυτοθυσίας. Σκοπός, η αποτίναξη του Αγγλικού ζυγού και η Ένωση με την μητέρα Ελλάδα. Δεν ήταν ψέμα η έκρηξη του πρωινού εκείνου που ταρακούνησε ολόκληρο το νησί, ήταν η μεγάλη αρχή του απελευθερωτικού αγώνα της Ε.Ο.Κ.Α. με προστάτη τον αρχηγό Γ. Γρίβα Διγενή, ακολουθημένος πιστά από χιλιάδες λεβέντες και με την βοήθεια και πίστη στον Θεό. Το 1959 έρχεται το τέλος του ένδοξου αγώνα, μετά από τόσα δάκρυα χαράς και στρέφει νικητές την Ελληνική ψυχή και την εγκατάλειψη των Άγγλων από την ιερή τούτη γή.


Η τετραετία αυτή αποτελεί μια νεκροθήκη ηρώων, όμως οι ήρωες δεν πέθαναν, ζούνε…  Τα Ελληνόπουλα δεν ξέρουν μόνο πως πρέπει να ζούν, ξέρουν και πώς να πεθαίνουν και πως την πατρίδα να τιμούν, είπε τιμώντας τα λόγια του ο ήρωας Καραολής.

Η Κύπρος μας ανέκαθεν ήταν ελκυστικό μέρος κατακτητών. Πολλοί ήρθαν, σκότωσαν, απαγχόνισαν, βίασαν, έκλεψαν, λεηλάτησαν ακόμη και ενοικιάστηκε με ενοίκιο 92.800 λιρών, αλλά η ψυχή της παραμένει άθικτη, η Ελληνική της φλόγα όμως δεν έσβησε, 3400 χρόνια Ελληνικής γής, 3400 χρόνια Ελληνικής συνείδησης.   “πολλούς αφέντες άλλαξες, δεν άλλαξες καρδιά….”

15 Ιανουαρίου η εκκλησία κάνει το μεγάλο δημοψήφισμα για την μεγάλη Ένωση. Άπαντες Έλληνες εκτός μικρών εξαιρέσεων με το τεράστιο ποσοστό του 95.7% σε κλίμα χαράς , ελπίδας και ενθουσιασμού ψηφίζει φωνάζοντας ΈΝΩΣΗΣ.

 “Με τη βοήθεια του Θεού, με πίστην εις τον τίμιο αγώνα μας… ”

Οι Κύπριοι αποφάσισαν ότι μόνο με ένα ένοπλο αγώνα ενάντια στον αγγλικό ζυγό θα έφερνε ένα επιθυμητό αποτέλεσμα. Έτσι με τη βοήθεια του Θεού,  Ελλήνων  αξιωματικών , με διάφορες αποστολές όπλων από Πειραιά στη Λευκωσία είτε στο ταχυδρομείο Πάφου, με 800 και πλέον κυνηγητικά όπλα Ελλήνων αγωνιστών ακόμη και με αυτοκατασκευές και μετ’ έπειτα από όπλα νεκρών Άγγλων και από αστυνομικούς σταθμούς ξεκίνησε ο δύσκολος και σκληρός αγώνας. Ο αρχηγός έδωσε το έναυσμα 'Η ΤΑΝ Ή ΕΠΙ ΤΑΣ'.

30 λεπτά μετά τα μεσάνυχτα της 31ης Μαρτίου η Κύπρος   πορευόταν για άλλες μέρες, μέρες μεγάλες, ηρωικές.  Εκτός των Άγγλων είχαν και για εχθρό τους Τουρκοκύπριους οι οποίοι πήραν το μέρος της Βρετανίας ενισχύοντάς τους.

Πρώτος νεκρός το ίδιο βράδυ ο ήρωας Παντελή Μόδεστος. Πέθανε από ηλεκτροπληξία προσπαθώντας να ανακόψει την παροχή ηλεκτρικού ρεύματος. Οι Βρετανοί συνέχισαν με πιο αυστηρά μέτρα όπως τα βασανιστήρια, οι φυλακίσεις και τα προστίματα με σκοπό τον άμεσο τερματισμό του αγώνα. Το μόνο αποτέλεσμα που είχαν όμως ήταν η ενδυνάμωση του αγώνα και της πίστης του κάθε αγωνιστή, του  κάθε μαθητή, της κάθε νοικοκυράς που πολεμούσαν με τον δικό τους τρόπο τον Βρετανικό λέοντα. Ο πόθος της λευτεριάς δεν πεθαίνει, δεν καταπνίγεται έτσι εύκολα. 7 Φεβ. 1956 μια μεγάλη διαδήλωση από 200 μαθητές, με προστάτη και σημαιοφόρο τον Πετράκη Γιάλλουρο, μόλις 18 ετών. Κρατώντας την ελληνική σημαία αφού δεν την άφησε λεπτό, νικώντας κάθε προσπάθεια των Άγγλων πέθανε από σφαίρα των “γενναίων” αντρών φωνάζοντας ΖΗΤΩ Η ΕΝΩΣΗΣ.

Ο Άγγλος κυβερνήτης πρόσφερε αμοιβή και αεροπορικό εισιτήριο σε όποιο έδινε πληροφορίες για τον Διγενή και τη δράση του. Μάταια όμως. Οι Άγγλοι συνέχισαν τα βασανιστήρια σε ειδικά κέντρα κρατουμένων όπως τα κρατητήρια Κοκκινοτριμιθιάς με περισσότερους από 3000 αγωνιστές είτε στο φρούριο της Κερύνειας, είτε στις κεντρικές φυλακές Λευκωσίας. Μαρτυρικό θάνατο από τους Άγγλους βασανιστές όπως τον Λιντς, Μάθιου, Μερνίλ και άλλων πολλών βρήκαν 13 λεβέντες. Άλλο μέτρο προς διάλυση του αγώνα ήταν η κρεμάλα, 9 ήρωες νεανικής ηλικίας απαγχονίστηκαν, ξεκινώντας από το Μιχαήλ Καραολή και τελειώνοντας με τον Ευαγόρα Παλληκαρίδη ο οποίος λίγο πριν την ώρα του μαρτυρίου γράφει:

«Ναι, όλοι γεννηθήκαμε αθώοι , όπως η βαφτιστική μου. Κι όλοι αλλάξαμε. Λυπάμαι πολύ που δεν πρόφτασα να την βαφτίσω, μα δεν πειράζει. Μπορείς να το κανείς εσύ. Το όνομα που θα της δώσεις να 'ναι  πεντασύλλαβο... και να θυμίζει εκείνην, για την οποία έγραψε ο Σολωμός το πιο όμορφο τραγούδι του. Εκείνην, την οποία ο κάθε άνθρωπος επιθυμεί πιο πολύ απ' όλα . Κατά τα άλλα μην λυπάστε. Ίσως να είναι μια δίκαιη τιμωρία. Ίσως ο Θεός να μας δοκιμάσει. Το κάθε τι γεννιέται και πεθαίνει. Τι σήμερα, τι αύριο; Γεια σου για πάντα."

Δεν τελείωσε ο αγώνας όμως όπως θα ήθελαν οι Άγγλοι. “Με τη βοήθεια του Θεού…” ξεκίνησε ο αγώνας και ο Μάρκος Δράκος, ο προσευχόμενος ήρωας έδινε πίστη λέγοντας:
«Θεέ μου, συγχώρα μας γι' αυτό που πάμε να κάνουμε. δηλαδή να σκοτώσουμε ανθρώπους. Είμαστε υπόχρεοι να το κάνουμε για την ελευθερία της πατρίδας μας»
Το βράδυ της 18ης Ιανουαρίου 1957,σε ενέδρα ο Μάρκος Δράκος πέρασε στην αιωνιότητα μετά από 40 σφαίρες Άγγλων στρατιωτών. Άλλος ήρωας, ο Γρηγόρης Αυξεντίου που κατάφερε μεταξύ άλλων να γραφτεί στην ιστορία της Κύπρου, που τόσο αγαπούσε, φωνάζοντας από το κρησφύγετο του “οι αγωνιστές αγωνίζονται δεν παραδίδονται, ΜΟΛΩΝ ΛΑΒΕ”. Ο “μεγάλος” Χάρντινγκ προσπαθώντας να δωροδοκήσει τον Κυριάκο Μάτση πήρε την δική του απάντηση:

«Ου περί χρημάτων τον αγώνα ποιούμεθα αλλά περί αρετής»

Μεγάλη εισφορά στον αγώνα έδωσαν πολλοί, κάθε Έλλην Κύπριος, κάθε άγνωστος μαχητής που άφησε τα θρανία και χύθηκε στους δρόμους, που άφησε το μολύβι και την κόλλα και πήρε πινέλο γράφοντας συνθήματα στους τοίχους. ΑΓΝΩΣΤΟΙ ΜΑΧΗΤΕΣ είναι και οι ηλικιωμένοι παππούδες που με τα λόγια τους ενθάρρυναν  τα παιδία τους, τα εγγόνια τους προς την δόξα, έχοντας στο νου τους τον Κολοκοτρώνη, τον Διάκο… την ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ. ΑΓΝΩΣΤΟΙ ΜΑΧΗΤΕΣ είναι και οι νοικοκυρές, που μετέφερναν φαγητό, ρούχα και νερό στα κρατητήρια, στα κρησφύγετα, στους δρόμους. ΑΓΝΩΣΤΟΣ ΜΑΧΗΤΗΣ είναι και ο σημαιοφόρος που σε διαδήλωση αρπάχθηκε από Άγγλο διατάσσοντας τον να αφήσει την σημαία, απάντηση του… ”να πυροβολήσεις εδώ, στην καρδιά”.

Αυτά πρέπει να είναι παραδείγματα προς μίμηση σε εμάς, στην νεολαία μας, προς μίμηση οι ήρωες, οι μαθητές, οι νοικοκυρές, οι άγνωστοι μαχητές, αν κάποτε το καταλάβουμε τότε η ελευθερία μας θα είναι η πραγματική μαγεία και οι αυθεντικοί Ενωτικοί θα είναι πάντα ηθικά ωραίοι σαν μύθος. Να ξαναγεννηθεί μέσα μας ο ηρωισμός που χάθηκε, να δυναμώσει η φλόγα στην ψυχή μας που σιγοκαίει πριν σβήσει και μαζί της σβήσουν όλα. Να ξυπνήσουμε μέσα μας τον Λεωνίδα, τον Κολοκοτρώνη , τον Αυξεντίου, τον Ισαάκ και να απαιτήσουμε την απελευθέρωση της πατρίδας μας δικαιώνοντας έτσι τους ήρωες μας που έδωσαν την ίδια τους την ζωή αλλά και για τον ανεκπλήρωτο όνειρο όλων μας για μια Κύπρο Ελεύθερη.

Νιάτα της Κύπρου φλογερά,
μη ξεγελιέστε, φτάνει πια.
Αγνή κι ανόθευτη χαρά

χαρίζει μόνο η λευτεριά.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου